Gevangen tussen braaf en lief
door muren omarmd
met slechts af en toe een open
deur
tralies van geborgen
familieverbond
de sleutel van mezelf
vrolijk brandend in mijn hand
de waarheid stampt mijn ogen
open
een lieve laffe zoetheid sluit ze weer
leven is smerige keuzes maken
achter mijn glimlach
schijnt ijskoud de zon.
© bert deben
Edegem,
21 december 1989.
Gepubliceerd in ‘Gist jg. 7 nr. 4, juni 1991.
N.Het zal wel uit een ander leven zijnmaar toch, ik ken jou ergens van
zo niet, mag ik dan weten
wie jij wel bent en wacht je ook
al jaren lang op iemand
die zo denkt misschien
(een zelfde fantasie
eenzelfde lijn van doen en laten)
een broertje van een ander zaad
dat graag met jou wil praten.
© bert deben
Edegem, 21 december 1989, voor Norri.
What a wonderful worldEcht een dag om zelfmoord te plegenreciteerde hij tragisch acterendschoot zich een gat door de kopen voegde zodoende de dood bij het woordtoen zijn echtgenote de smurrie zagop het verse behang en het smyrnatapijtervaarde ook zij (theatraal)een lichte depressie.© bert debenEdegem, 06 december 1989.
Gepubliceerd in literair tijdschrift Gist, jg. 18, nr. 2, feb. 1990
Uit het juryverslag: “Met een inhoudelijk sterk gedicht, waarin de taal functioneel en zeer creatief gebruikt wordt, wint Bert Deben de eerste prijs in de Poëziewedstrijd van het Oosten. Woordspelletjes, middenrijm, kortom een goede beheersing van de Ars Poëtica blijkt uit zijn gedicht ‘Een stilte in de zaal’.”
.Ik weet, ze blijven maar heel evenen betekenen niets meerdan dat ik met mezelf moet levenkijk,daar gaan de tranen weer …© bert debenEdegem, 2 oktober 1989.
Stilte na de storm
Ik stel het leven weer in vraaggeloof niet meer in het gelukal kon het gisteren niet stukhet lijkt onmogelijk vandaagwat gisteren nog in een rukgebeurde, lijkt me nu zo vaagde uren kruipen weerom traagde weerman spreekt van lage drukde dagen zonder levenszinnoemt men soms stilte voor de stormmaar ik leef eerder omgedraaidwant wordt mijn leven wat verfraaiddan springt het even buiten normen dan valt weer de stilte in.© bert debenKamperland, zondag 23 juli 1989.
Jij was de zon en scheen maar even
terwijl de rest slechts regen was
wat warmte zijn kon wist ik pas
toen jij weer wegging uit mijn leven
ik hield van jou en wou me geven
zoals niemand ooit dit werkwoord las
ik zou het stof zijn en jij de as
waarrond ik fijn fluweel zou weven
doch na de warmte klonk steriel
dat jij niet echt op mannen viel
ook al vond je wat zich voordeed fijn
ik, die hopend liefde had geënt
bleek voor jou een leuk experiment.
© bert deben
Edegem, juli 1989, voor Jan.
.
Geëngageerd
Alweer een monster zonder waardeeen rijmend ongerijmd gedichtten eerste aan mezelf gerichtde inhoud: mensen hier op aardemet minder water dan benzine
‘water?’ – vraag jewel dat is watjij vlot laat lopen in jouw baden ik bedoel dan geen urine
ach zo, jij vindt dat eerder tofen dat ze dan maar ruilen ofzich gaan beklagen bij hun maker
wel, wat je zegt is des te rakermaar hoe verandert dit het leven?Ik,heb tenminste een gedicht geschreven!
© bert debenEdegem, juni 1989.
Zijn lichaam blonk aanwezigheidmijn ogen telden al zijn spierenik wilde met hem passie vierenmaar durf ontbrak, of was het tijd?ik was plots alle woorden kwijtde deuren stonden wel op kierenmaar geen van beiden kon versierendoor mijn gebrek aan openheidhet weggaan was niet meer te mijdengeen mes nog kon de stilte snijdende onmacht traande in mijn ogenomdat ik thuis nog werd beminddoor, niets vermoedend, vrouw met kindheb ik maar weer mezelf bedrogen.© bert debenEdegem, 1 juni 1989.
Geen geklaag kwam uit zijn longen
al had gelegenheid zich geleend
in hem zat elke smart versteendheel bewust en diep verdrongen
nog nooit had hij de blues gezongenalleen maar stiekem veel geweendin stilte, maar wel heel gemeenden eenzaam, want hij was een jongen
hij had zijn wereldje van zorgenbeveiligd in zichzelf verborgenwant niemand hoefde die te horen
zo telde hij in eenzaamheiden zonder maar een mens te storenhet mooiste van zijn leven kwijt.
© bert debenEdegem, mei 1989.
