leven in poëzie

dinsdag 9 juli 2019

De schoenen van mijn vader

Terwijl ik door het boek van ’t leven blader

groeit mijn besef: ik ben niet langer kind

maar wandel in de schoenen van mijn vader

waarin ik nu de toekomst vind

terwijl wat eindigt herbegint

mijn dochter en mijn kleinkind komen eten

wat zal ik voor hen maken, zo denk ik, maar

is dit een zorg, ik heb het nooit geweten

we belden aan, we stonden daar

het eten stond al kant en klaar

waarna we samen nog wat televisie keken

mijn vader deed het sinds mijn moeders dood

dat hoorde zo, hij is er nooit van afgeweken

nu valt traditie in mijn schoot

ik denk: wat wordt mijn kleinkind groot

ik zucht terwijl ik alles even kader

het staat niet stil, het schuift slechts op in tijd

ik wandel in de schoenen van mijn vader

en voel zo zijn tevredenheid

terwijl ik het diner bereid.

MSC Orchestra, Noordzee, maandag 24 juni 2019 – een iets ernstiger opi-gedicht ...

donderdag 23 mei 2019

dinsdag 14 mei 2019

Even is alles altijd ...

Het water kabbelt

zich van geen tijden bewust

de eeuwigheid in ~

even is niets van belang

even is alles altijd.

© bert deben

Hengstdijk, maandag 28 november 2016.

zaterdag 27 april 2019

Vastberaden Peuterstap

Vastberaden stapt ze op haar schaduw af

hij wijst de weg waar zij naartoe wil gaan

de eerste stap, een grote sprong in haar bestaan

veranderde snel in flukse draf

ze kijkt niet om, ze wil vooruit

en wie er bij is moet maar volgen

want stop je haar, kijkt zij verbolgen

een nieuwe tijd werd ingeluid

de tijd van lopen en ontdekken

haar wereld kent geen grenzen meer

ze stapt nu overal zelf naartoe

althans tenminste tot wanneer

haar armpjes pal naar mij toe strekken

haar teken voor: ‘nu ben ik moe!’

© bert deben

Vogelwaarde, zaterdag 27 april 2019, voor Frances.

Foto en titel: Dana Deben.

woensdag 20 maart 2019

ik plant mezelf in bedjes uit

en wacht op water voor de groei

Vogelwaarde, dinsdag 28 april 2015.

dinsdag 19 maart 2019

Het donkere water

xxxx

gepubliceerd dec. 2014 in Schoon Schip jg 21 nr 4
+ juli 2015 in Kunstboek 'Tussen Hemel en Aarde' en Nieuwsbrief 25 van Kunstencentrum Mansveld

zondag 17 maart 2019

de Sporen

Berlijn, Hbf, maandag 11 september 2017, voor Ruud

dinsdag 12 maart 2019

't Is lang geleden - J. A. Dèr Mouw

't Is lang geleden (13)

'k Hoor ruisen ons moeras - zo noemden wij 't,
Mijn vriend en ik - vol angstig rits'lend riet,
Met, soms, een zichtbaar wieg'lende karkiet
Er om eerst bos, dan heiden, vlak en wijd.

Wij stookten vuurtjes, veilig, niemand ziet
De blauwe rook. Over ons, dreigend, glijdt
Kraaiengeroep, vreemd, wild, door de eenzaamheid. -
Leeft hij nog? - 'k Ruik de hars - Ik hoop van niet.

Ik heb hem vaak beledigd en gegriefd;
Want 'k hield van hem. Neen, 'k was op hem verliefd.
Neen, meer - mijn ideaal van goed en waar.

Nu ben ik oud. In Brahman is vergaan
Mijn wereld, en ikzelf, grijze brahmaan -
Hij had blauwe ogen en mooi donker haar..

Johan Andreas Dèr Mouw (pseud. Adwaita)

(Westervoort 24 juli 1862 - Den Haag 8 juli 1919)

uit 'Nagelaten Verzen' (1934)