Antwerpen, donderdag 27 augustus 2009 - 22 september 2015, voor Ruud.
zondag 27 september 2015
vrijdag 25 september 2015
Het is herfst en alle spinnen ...
.
Antwerpen, dinsdag
10 oktober 2006, voor Natalie
Spinnenfoto: © Dana Deben
vrijdag 11 september 2015
Zorro roemt meisjes uit zijn dorpje - Rodaan Al Galidi
.
Rodaan Al Galidi (eigenlijk Al Khalidi) is een schrijver van
Iraakse afkomst. Hij studeerde in Irak af als bouwkundig ingenieur. Na zijn
studie vluchtte hij uit Irak om aan de dienstplicht te ontsnappen. Via verschillende landen vluchtte hij naar
Nederland, waar hij in 1998 asiel aanvroeg, wat hem echter werd geweigerd – lessen Nederlands mocht hij
bijgevolg niet bijwonen, daarom leerde Al Galidi zichzelf de Nederlandse taal
en begon te schrijven.
In Vlaanderen werd hij als schrijver erkend en ontving hij een
werkbeurs. In 2007 kon Al Galidi genieten van het generaal pardon in
Nederland maar in 2011 zakte hij voor zijn inburgeringscursus waardoor de IND
het recht had om zijn verblijfsvergunning alsnog te ontnemen, maar sinds 2013 is hij ‘officieel
ingeburgerd’ in Nederland.
Tussentijds schreef en publiceerde hij tal van gedichtenbundels en
prozaboeken en won of werd hij genomineerd voor prestigieuze
prijzen. 'De herfst van Zorro', waaruit dit gedicht,
werd o.a. genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2007 – zijn roman 'De autist en
de postduif' kreeg de Prijs voor literatuur van de Europese Unie in 2011.
Uit een artikel van deReactor.org rond Al Galidi: ‘Rodaan Al
Galidi is een charmeur. Wie hem heeft zien optreden zal dat kunnen beamen. Met
humor, theatraal instinct en een melodieuze stem slaagt hij er in om het
publiek op zijn hand te krijgen. En, niet te vergeten, met zijn aantrekkelijke
gedichten, eenvoudig van taal en helder van opzet.’
Ik had onlangs het genoegen een optreden van
hem bij te kunnen wonen tijdens het Poëziefestival ‘Het Park Vertelt’ te
Oosterbeek:
.
maandag 7 september 2015
Een heel klein ikje
Een heel klein ikje
Op
reis in mezelf kom ik een
heel
klein ikje tegen – het is
als
altijd heel verlegen en
zegt
niet veel, alleen ‘hallo’
het
wacht wat af of grote ik
terug
zal knikken en bedenkt
dat
alles toch nog redelijk
goed
gekomen is met ons, het
bemerkt
dat ik tevreden ben en
vooral ook fier – het heeft dat
altijd
willen zijn: wie het was
maar
toen was het nog klein en
de tijden nog niet rijp – het hoopt
dat
ik voor altijd mezelf
zal mogen blijven.
zal mogen blijven.
©
bert deben
Winterberg,
maandag 07 september 2015.
Abonneren op:
Posts (Atom)