zaterdag 17 juli 1993

Abnormaal maar toch aanvaard ...

.
 
Geduld
.
Abnormaal maar toch aanvaard
beschaafd tracht zij mij te gedogen
maar draai of keer het, in haar ogen
ben ik voor altijd minder waard

terwijl mijn moeder naar mij staart
plan ik weer nieuwe monologen
al baat het weinig, mijn betogen
het rebelleren voor mijn aard

dus ik bedenk me en berust
in het verachten van de feiten
waarom zou ik alsnog bepleiten
wat zij al weet maar heel bewust
graag in de stilte wil doen slijten
 
waar dit het minst nog verontrust.


© bert deben
Antwerpen, zaterdag 17 juli 1993 


Nominatie Poëziewedstrijd HolebiHuis Vlaams Brabant, Leuven 23 sep. 2009
Gepubliceerd in de bloemlezing ‘uitgelicht’
bijhorend blog : Poezieprijs uit handen van minister Pascal Smet 
foto komt uit de prachtige maar intense film: Prayers for Bobby:   
 


20 opmerkingen:

  1. och ja, de moeder. Dat is toch ergens niet je beste vriend, en dat zeg ik terwijl mijn jongetje als zand tussen mijn vingers wegstroomt. Niet de plek om te willen zijn, die moedervingers, voor dat vrije zand.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hé barbara,
    dat heb je in elk geval heel erg mooi en wijs verwoord als moeder !

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik bezit mijn nodige rol in hopie deernis.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik ken die strijd ook, zij het om andere onderwerpen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Een gedicht dat ik herken en niet omdat ik het ken. Bitterhardzachtgedicht in een omgekeerd begrip. x

    BeantwoordenVerwijderen
  6. @ barbara : in elk geval mooi dat je er toch bij stilstaat en over doordenkt, velen willen het eerder gemakzuchtig 'in stilte doen slijten' ...

    @ Kiezels en Johan : n.a.v. jullie reactie las ik het gedicht nu zelf ook ruimer en ja, het kan inderdaad ook over andere manieren van anders zijn en/of niet (ten volle) aanvaard worden gaan - het gevoel dat je er door krijgt is uiteindelijk hetzelfde ...
    .

    BeantwoordenVerwijderen
  7. ja mooi die beelden van Barbara..
    mijn gedachten gaan meteen naar een vriendin..
    haar zoon is zo duidelijk homo...en dan haar ontkenning of verwarring waarin ze raakt...en dat raakt mij weer...

    misschien zou ik ook wel stil vallen maar dat weet ik niet...mijn moeder viel ook stil toen ik zei dat ik zwanger was, ze verliet in stilte de kamer, ik zag en voelde dat als een afwijzing...ze ontkende me op dat moment, juist toen ik haar nodig had (just when I needed her most)...moeders...zucht....

    BeantwoordenVerwijderen
  8. ik begrijp niet dat men niet iedereen laat leven zoals ie wil, liefhebben wie hij wil....

    BeantwoordenVerwijderen
  9. als moeder kan ik niet anders dan onvoorwaardelijk liefhebben, over alle grenzen heen...
    een heel indringend gedicht

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Zo'n 28 jaar geleden vertelde ik mijn moeder dat ik homo was, ik kreeg de keuze, 'normaal' worden of de deur uit. Ik was 17 en trok de deur achter me dicht.

    Wout

    BeantwoordenVerwijderen
  11. zo schrijnend en toch zo zacht verwoord...

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Altijd maar verklaren en uitleggen, wat een ellende.
    Niets is beter dan jezelf zijn, punt.

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Verfijnd je gevoelens neergevlijd..

    Dank je....

    BeantwoordenVerwijderen
  14. Een gevoelig onderwerp, zo mooi verwoord.

    Simone

    BeantwoordenVerwijderen
  15. Juist haar woorden,zo belangrijk,als mens ben je mooi Bert!

    BeantwoordenVerwijderen
  16. Zij aanvaardde het
    onverwacht
    wat ik nooit van haar
    had gedacht
    en nu ze niets meer weet
    weet ik als geen ander
    Zij is mijn mama, ik haar kind
    hoe 't ook verandert

    BeantwoordenVerwijderen