De liefde is zo wreed mijn vriend

 

Wat baten kaars en bril …

 

 WAT BATEN KAARS EN BRIL  … 

      (n.a.v. een boek van ene Dr. Dyer) 

 

Je toont het onbetwistbaar aan:

ik ben als mens geheel alleen

er is er zoals ik maar één

en niemand kan mij dus verstaan

je duidt ook dat er zich in mij

geen enkel mens verplaatsen kan

men vindt geen inzicht in mijn plan

het gaat aan iedereen voorbij

beperktheid is ’s mens grootste doem

daar heb ik mij bij neergelegd

maar als nu alles wordt gezegd

en ook in een gedicht vernoemd

dan word ik toch wel triest en stil

dat jij het niet eens lezen wil. 

  

 

© bert deben  

Antwerpen, 9 december 1995, voor H. 

 .

Ik wou dat het weer lente was ...

.

 Winter © bert deben, Antwerpen 7 dec. 1995, voor Herman.

(fotograaf onbekend)

  

De mens is slechts een half wezen

 .

De mens is slechts een half wezen 

op zoek naar liefde en verdriet 

dat laatste mag hij dan wel vrezen 

maar zonder kan het eerste niet  

 

wat men ook hoort of men ook ziet 

of wat men schrijft ook of kan lezen 

de mens is slechts een half wezen 

op zoek naar liefde en verdriet.  

 

© bert deben 

Turnhout, 29 november 1995, voor Herman.  

 

 

 Jacht

Het boek dat ik lees wordt hier geschreven 

met links van mij een oude man 

en rechts van mij een kind nog 

beiden willen een bladzijde zijn 

een hoofdstuk 

een alinea, een regel 

als ik lang wacht is een woord al genoeg 

de zon schijnt 

ik kijk niet, ik schrijf 

het is herfst 

en het bos bulkt van de jacht 

ik zit als een haas in het gras 

en weet dat 

als ik geschoten word 

alles gewoon door zal gaan 

een mogelijke prooi zijn is meer opwindend  

dan het jagen.

 

© bert deben 

Antwerpen, linkeroever, het Rot, 23 november 1995. 

 

 

De tempel der verzoeking

.

Mispel

 .

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mispel

 

Pas dan zal ik verteerbaar zijn

als ik belegen ben

het verstrijken nabij

noch vrucht, noch vlees, maar brij

van lang geleden lieflijkheid  

mijn inhoud zal onherkenbaar zijn

gerijpt, gerot, vereeuwigd

gebeiteld in versteend papier

als faiences met woorden van leed

mijn vrucht, de onmin, de onmacht in mij  

eet mij, lees mij, lik mij leeg

dit blad mijn lijf

de inkt mijn bloed

pers het uit jouw onderbuik

tot ik herboren ben

huilend, bloedend

 

kwijlend in jouw moederschoot

ik ben jouw kind  

bemin mij ! 

 

© bert deben

Antwerpen, 08 oktober 1995. 

 

Mispels zijn oude, steeds minder voorkomende vruchten met een hoog vitamine C gehalte. Ze groeien aan struiken die men tot kleine bomen kan laten opgroeien en die een hele mooie en geurende bloesem geven tijdens de bloei in het voorjaar.

De vrucht kan men pas eten nadat ze bevroren is geweest en het vruchtvlees ‘beurs’ is geworden, hoe rijper de vrucht hoe lekkerder ze is. In de volksmond ontstond zo de uitdrukking ‘zo rot als een mispel’ De mispel eet men door de vrucht open te breken en het vruchtvlees er uit te zuigen.

Meer achtergrond over de mispel en enkele recepten waarin men de vrucht gebruikt kan men vinden op: http://koken.vtm.be/ingredienten/mispels 

Sirius (Σείριος)

.

 Sirius (Σείριος)

Ik stelde gemis gelijk aan liefde 

en vulde mijn nachten met niets 

dan ongenoegen en gedichten 

gedachten, verwachten 

dat jij mijn brandende ster zou zijn 

en alles draaide om jou 

ik werd cineast 

regisseur, de bijrol, de schrijver van het script 

het ganse filmpubliek, de diva 

en ziek van al mijn fantasie 

en jouw afwezigheid 

mijn gloeiende Sirius, mijn Eros, mijn held 

mijn nietsvermoedende Valentijn 

ik haatte jou 

om jouw onwetendheid 

discreet, subtiel, zo teder zelfs 

dat het leegte werd 

eenzelvigheid 

dit kon niet anders 

dan mijn hondse weg naar geluk zijn. 

© bert deben 

Antwerpen, juli1995 

Dog Days bright and clear

indicate a happy year.

But when accompanied by rain,

for better times our hopes are vain. 

.

Saga

.

Leonardo Da Vinci’s 'St. Jerome in the Wilderness'   

Saga 

.

Het ruikt hier naar verdriet 

aftandse glorie 

en hoongelach van jonge Berserkers 

woedend nog 

om het leven zelf 

en de zoete verzoeking der liefde  

hier kruipt het verlangen

door het struikgewas

trager dan de werkelijkheid

glazig van de glimlach

die ook de mijne blijkt te zijn

mythische goden

gekleed in jurken van hangend vlees

met verzakte onderbuiken

die jeuken en smeken naar nieuwe gotiek

jeugd die nooit meer ontwaken zal

dit

is verworden tot mens.

© bert deben 

Antwerpen, zondag 25 juni 1995. 

 .

Kind

 

Kind

Hoe bekijk je me nu 

gestorven van verlangen 

uitgeput, ontnuchterd 

verschenen aan mezelf  

 

als ik een deur sluit 

opent elders de hemel 

en niets raakt mij nog 

dat niet uit mezelf is gekomen 

en gedijde 

tot nieuwe genen 

een zelfde glimlach zelfs 

die minder dan ik somber kleurt 

en hoe bekijk ik jou 

een twijg geënt in ander leven 

zaad ontworteld uit een vruchtbaar veld 

je bent 

waar ik ophoud te bestaan 

mijn schakel tussen nu en nooit 

mijn kind, mijn tastbare hiernamaals 

hoe koel omschrijf ik jou. 

© bert deben 

Antwerpen, 22 juni 1995. 

 

Gepubliceerd in Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift, jg. 16 nr. 58, 1998. 

Oosterschelde

.

Kamperland, zondag 18 juni 1995, zittend aan de Oosterschelde  

Gepubliceerd in Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift jg 16 nr 58, Lente 1998  

Minnaar

Uit de tentoonstelling 'Poetry in the Picture'

gedicht: Antwerpen, 15 juni 1995 - foto: Ruud, Vogelwaarde, 2008

gepubliceerd in Gay Magazine 'Uitkomst' 2000

Weide

Weide 

Zo wil ik sterven 

in een weiland 

vreemde vereenzaamde dichter 

één met het gras 

het wordt kouder 

duisternis begraaft mijn lach 

ik verlang naar ontslapen 

wazig van het onvermogen 

om morgen te zien 

de poort naar de hemel 

reikt mij de leegte aan 

ik verwijt het leven mijn eenzaamheid 

het leven verwijt mij niets 

humus word ik  

na vele jaren onrijp te zijn 

één met de aarde 

eindelijk iets van betekenis. 

© bert deben

Chêne-Al-Pierre, 05 juni 1995. 

 

Mannen, ach …

 .

 

 

 

 

 

 

 

 

 .

 

 

 

 

 

Mannen, ach …

 

ik laat ze graag belangrijk zijn

en doe me voor als tamelijk klein

en als ze dan, na lang beslissen

zich weer eens blijken te vergissen

dat toon ik, zonder dat ik iets maar zeg

hen heel subtiel, de juiste weg. 

 

 

© bert deben

Han sur Lesse, 26 mei 1995, verloren in het bos, voor H.

foto © bert deben 2015 uit de reeks ‘van 10 hoog’. 

 

Geschreven, na een wandeling in de Ardennen met H. Hij was ex-padvinder en vond het zijn taak om met kompas, horloge en wandelrouteplan alles uit te stippelen tot in de puntjes. Meestal waren we halverwege de weg kwijt, waarna hij het plan bestudeerde, de stand van de zon vergeleek met de tijd op zijn horloge en met kompas nauwgezet het verloren eindpunt bepaalde. Ik zat ondertussen dan wat te lezen of at een appel of deed ideeën op voor een gedicht.

In dit geval duurde de pauze een tiental minuten, waarna hij, met veel uitleg en gebaren, vertelde welke weg we moesten nemen, samen met een exacte tijdsbepaling van hoe lang het nog zou duren voor we die plaats zouden bereiken. Ik antwoordde bedaard: “Volgens mij moeten we de andere richting uit …”. Rood aanlopend en verontwaardigd herhaalde hij nog een keer zijn uitleg, samen met het verhaal van de prijs die hij ooit behaalde voor beste padvinder (heel erg lang geleden …) en de dogmatische boodschap dat we zijn weg moesten volgen en geen enkele andere!

Ik antwoordde rustig: “Doe jij maar, ik ga de ander richting uit …”. Venijnig vroeg hij mij waarom ik dan wel die richting uit wou gaan, terwijl ik hoegenaamd geen enkel besef van oriëntatie had, noch enige kennis van padvinderij! Waarop ik hem attent maakte op het bordje met de richtingwijzer, waarop duidelijk de naam stond van het plaatsje waar we naartoe moesten. Achteraf zou blijken dat hij ook niet kon lachen met dit gedicht. 

gedicht werd gepubliceerd in Literair tijdschrift Gist jg 19 nr 4, 1996 

.

.

Geïnterneerd

. 

Het licht wordt dagelijks gedoofd

met druppels, pillen en een spuitje

zo zit ze bleekjes in een truitje

met ijle ogen in het hoofd

 

haar dromen werden haar ontroofd

de storm is nauwelijks nog een buitje

ze staart naar dode woorden uit je

mond, die ook jijzelf niet meer gelooft

 

een droevig uitgeleefd gezicht

van dagelijks vierentwintig uren

zelfs 5 minuten kan lang duren

als je tot schaduw werd ontwricht

 

de deur gaat open en weer dicht

haar beeld blijft bij als een gravure.

 

 

© bert deben

Antwerpen, 19 april 1995, voor Linda. 

Werd gepubliceerd in Gist jg 19 nr 6, 1996. 

Blauwhelm

 

Vlak voor jouw vertrek

gaf ik een heel klein stukje

van mezelf cadeau

waarna jij mij omhelsde

alsof het de wereld was.

 

 

© bert deben

Antwerpen, vrijdag 31 maart 1995, voor Roland M.

.

.

 

Ik wou dat ik een eendje was 

gevoederd door de mensen 

oud brood en in een vieze plas 

en verder zonder wensen. 

© bert deben 

Postel, 30 maart 1995. 

Op een dag zal ik er niet meer zijn

.

.

Op een dag zal ik er niet meer zijn 

het eten niet meer klaargemaakt 

de was nog vuil, onaangeraakt 

de afwas en het porselein 

nog enkel stof in jouw domein 

er wordt niet langer schoongemaakt 

aan alle klussen wordt verzaakt 

op een dag zal ik er niet meer zijn 

je merkt niet eens dat ik verdwijn 

hoe ik van binnenin verteer 

met elk gemis een beetje meer 

tot niets nog rest behoudens pijn 

op een dag, zal ik er niet meer zijn.

© bert deben

Antwerpen, dinsdag 28 maart 1995, voor H. 

 

.
.

Poëzieavond Kunstencentrum 'Het Klooster' te Woerden, 9 maart 1995

Mijn vriend wou vreemd gaan

Mijn vriend wou vreemd gaan voor een keer 

eens tussen ander vlees vertoeven 

het hoefde mij niet te bedroeven 

’t was enkel seks en echt niet meer  

 

ik zou staan kijken van hoezeer 

zoiets de sleur wel kon ontstroeven 

misschien moest ik het zelf beproeven 

’t is enkel seks en echt niet meer  

 

want staan wij daar niet open voor 

zo af en toe een avontuur 

een ander vriendjes tussendoor 

dat zit toch in onze natuur  

 

nochtans keek hij behoorlijk zuur 

toen hij mij later zo verloor.  

 

 

© bert deben 

Antwerpen, 07 maart 1995, voor Herman. 

.