donderdag 7 januari 2010

Ik heb een ziel die zich verveelt in mij



 
Ik heb een ziel die zich verveelt in mij
en alsmaar hoopt om te ontsnappen
naar buiten toe staat zij te grappen
maar diep van binnen wil ze vrij

ik ben voor haar alleen maar muren
met zicht op wat ze zo graag wil
de hemel, zegt ze soms heel stil
daar wil ze mij naartoe besturen

maar ik zit hier zozeer op aarde
zo zwaar van moed dat het haar spijt
dat zij het leven ooit bekoorde

ze ziet in mij geen grote waarde
soms kan ze mij een beetje kwijt
in veertien regels met wat woorden.

 
© bert deben
Antwerpen, donderdag 7 januari 2010.  

.

10 opmerkingen:

  1. Of kan ze zichzelf effe kwijt.

    Mag ik zeggen dat ik bekoorde en waarde te dicht op mekaar vind?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. tig keren gelezen Bert
    ik kom een beetje in de knoop hoe je de ziel en het ego husselt.....

    voor mij is juist het ego dat zich verveelt
    en hoopt aan zichzelf te ontsnappen
    het ego staat te grappen
    vanbinnen wil ze vrij
    het ego is voor haar de muren

    ....ach wat....
    kan't schelen
    denkt de ziel :-)
    maar mijn ego wilde het toch even kwijt :-)

    hartelijk groetje

    BeantwoordenVerwijderen
  3. @ barbara : je mag dat zeggen ... ;-)

    @ svara : soms heb je ook van die rotzieltjes die het hier op aarde maar niks vinden en al te graag die jas van vlees en bloed zouden willen afgooien om terug geheel vrij te kunnen zweven tussen wolken en sterren (of waar dan ook dat het zoveel mooier mag wezen ...).
    Voor zulke zielen is het leven hier op aarde een gevangenis en daar geen ego tegen op - in tegendeel, zoals je het zelf al stelt : het ego is voor haar de muren ...

    @ Johan : in de sombere periodes knipt ze elke dag een cm van de rolmeter ...
    .

    BeantwoordenVerwijderen
  4. je moest eens weten hoe wijs je gedicht is.... dat weet je nooit

    BeantwoordenVerwijderen
  5. prachtig!
    mijn ziel herkent zichzelf hierin (geeft ze me te kennen ;-))

    BeantwoordenVerwijderen