Ik ben niet gek, ik ben een zeester - Joyce Willemse

.

Ik ben niet gek, ik ben een zeester

.
Elke morgen in bed speel ik zeesterretje

Vreemd hoe ik telkens weer verbaasd ben
dat ik daarbij niemand weet te raken.

Ooit vertelde een man dat je zeesterren niet moet
oppakken, omdat hun benen kunnen breken.
Alles wat je te zien krijgt als het eb is,
is kwetsbaar. Mensen kun je daarom ook beter laten
liggen. Alleen kijken, met je handen op de rug en soms

je blik laten rusten op iets wat groeit

en een vorm aanneemt die precies zou kunnen

passen. Mensen proberen elkaar aan te trekken

als veel te krappe winterjassen, zelfs als de naden scheuren,

hebben ze nog hoop. Ik ken een man die nergens meer voor

vecht. Hij dobbert willoos in een stuurloos bootje en stoot zich

soms aan dezelfde steen. Hij was voor mij een rots, er lag

een rode zeester op. Tegen alle omen in
heb ik hem opgepakt. Hij brak meteen een been.

 

Joyce Willemse  

 

 

Joyce Willemse is dichter en kunstenaar (ze maakt voornamelijk etsen en exposeert daar regelmatig mee).  In 2015 won ze de CITER- Poëzieprijs en in 2016 behaalde ze de derde plek van de Turing gedichtenwedstrijd.  Joyce Willemse was twee jaar Stadsdichter van Veenendaal (2015-2016).  Meer van en over haar kan men lezen op haar website: Joyce Willemse  

Het gedicht ‘Zeester’ werd recent mee opgenomen op de CD ‘In Vertrouwen’, een muzikale samenwerking tussen Caroline in’t Veld en een aantal dichters, waaronder Joyce Willemse. Foto bovenaan komt uit het tekstboekje van de CD.