It takes two to tango

.

.

IT TAKES TWO TO TANGO 

Ik zou zo graag met twee zijn hier
jouw vleugels in de mijne
het grote delen van plezier
en eveneens het kleine

we dansen samen onverdeeld
de rest in van ons leven
verenigd tot een stenen beeld
en in elkaar verweven.

© bert deben 
IJzendijke, donderdag 7 aug. 2025, geschreven bij het 

beeld ‘It takes two to tango’ van Louis Berrevoets.

https://www.louisberrevoets.nl/

Voor een schrijfopdracht van schrijversgezelschap Apropos, waarbij de opdracht was een beeld te kiezen in de beeldentuin van Louis Berrevoets en Joyce Wouters, daarbij in te beelden dat je het beeld zelf wordt en zo iets te schrijven in de toekomstige tijd (zal/zou) binnen de 15 minuten. 

Het gedicht komt bij het beeld te staan in de tuin te IJzendijke. 

When I Heard at the Close of the Day - Walt Whitman

When I Heard at the Close of the Day

by Walt Whitman (1819—1892)

.

When I heard at the close of the day how my name had been receiv’d with plaudits in the capitol, still it was not a happy night for me that follow’d,

And else when I carous’d, or when my plans were accomplish’d, still I was not happy,

But the day when I rose at dawn from the bed of perfect health, refresh’d, singing, inhaling the ripe breath of autumn,

When I saw the full moon in the west grow pale and disappear in the morning light,

When I wander’d alone over the beach, and undressing bathed, laughing with the cool waters, and saw the sun rise,

And when I thought how my dear friend my lover was on his way coming, O then I was happy,

O then each breath tasted sweeter, and all that day my food nourish’d me more, and the beautiful day pass’d well,

And the next came with equal joy, and with the next at evening came my friend,

And that night while all was still I heard the waters roll slowly continually up the shores,

I heard the hissing rustle of the liquid and sands as directed to me whispering to congratulate me,

For the one I love most lay sleeping by me under the same cover in the cool night,

In the stillness in the autumn moonbeams his face was inclined toward me,

And his arm lay lightly around my breast – and that night I was happy. 

----===ooOoo===----

When I Heard at the Close of the Day (2002) | Seattle Men's Chorus:

Walt Whitman | The Poetry Foundation 

Walt Whitman - Wikipedia (English) 

Walt Whitman - Wikipedia (Nederlands) 

Het winterpad

.

.

HET WINTERPAD  

.

Ik wandel op het winterpad

ik kijk niet om of niet opzij

want al wat was ligt achter mij

en heeft vandaag op mij geen vat  

ook al wie ik heb liefgehad

en zelfs wat is gaat weer voorbij

ik kijk niet om of niet opzij

ik wandel op het winterpad 

ik voel me van beproeving vrij

en stap rechtdoor, ik stap tot dat

er helemaal niets meer denkt in mij

verdwijnend in een jaargetij

ik wandel op het winterpad. 

 

© bert deben

Zaamslagveer, dinsdag 27 oktober 2015.

 

foto: publicatie kwartaalblad Recht op Waardig Sterven, RWS jg. 39, nr.167, jan. 2022

dec. 2023 in literair Pdf tijdschrift Dichteren Leesten #24 en jan. 2025 #32

Met wat hem rest ...

.

Gepubliceerd in gedichtenbundel ‘Zinspiratie, 28e Poëziewedstrijd Boontje 2023’ 

Geschreven in Dalanzadgad, Gobi, Mongolië, 03 augustus 2004. 

.

Een doodgewone dag

.

Vogelwaarde, juli 2024, voor Ruud       

Zeehondenwee

.

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten - Willem Kloos

V.

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten,

En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon

Over mij-zelf en 't al, naar rijksgeboôn

Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten, -

En als een heir van donker-wilde machten

Joelt aan mij op en valt terug, gevloôn

Voor 't heffen van mijn hand en heldre kroon:

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten.

En tóch, zoo eind'loos smacht ik soms om rond

Úw overdierbre leên den arm te slaan,

En, luid uitsnikkende, met al mijn gloed

En trots en kalme glorie te vergaan

Op úwe lippen in een wilden vloed

Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.

Willem Kloos 

(Amsterdam, 6 mei 1859 – Den Haag, 31 maart 1938) 

uit 'Verzen' (1894 - definitieve tekst 1948) 

www.literatuurgeschiedenis.org/willem-kloos  

Jouw mond tegen mijn oor

.

Tinnen jubileum

.

Tinnen jubileum

Het was een keurig saai beminnen
die avond waren wij tien jaar
een heel erg sober rustig paar
we wisten weinig te verzinnen

onder het fraai gestreken linnen
was het op vijf minuten klaar
en niet eens vijf keer op een jaar
maar nu kwam zij wat blozend binnen

ze fluisterde, amper te verstaan:
‘vannacht wil ik graag anders zijn’
benieuwd zijn hield mij in een greep
nadat ze weer was weggegaan

wat later zou zij er weer staan
en schreeuwde zij: ‘hier komt de pijn!’
gekleed in leder, met een zweep
en met een voorbinddildo aan.

© bert deben
Bus 410 Antwerpen-Turnhout, woensdag 10 januari 2024.

Geschreven i.o.v. van schrijversgezelschap Apropos voor het februari thema ‘Soms ben ik iemand anders’, met als extra opdracht 'schrijf een liefdesverhaal met een onverwacht einde'. 

It is no gift I tender / Because I liked you better - A. E. Housman

It is no gift I tender,
    A loan is all I can;
But do not scorn the lender;
    Man gets no more from man.

Oh, mortal man may borrow
    What mortal man can lend;
And 'twill not end to-morrow,
    Though sure enough 'twill end.

If death and time are stronger,
    A love may yet be strong;
The world will last for longer,
    But this will last for long.

    ---------=o=--------

Because I liked you better
    Than suits a man to say,
It irked you, and I promised
    To throw the thought away.

To put the world between us
    We parted, stiff and dry;
"Good-bye," said you, "forget me."
    "I will, no fear," said I.

If here, where clover whitens
    The dead man's knoll, you pass,
And no tall flower to meet you
    Starts in the trefoiled grass,

Halt by the headstone naming
    The heart no longer stirred,
And say the lad that loved you
    Was one that kept his word  

 

 

A. E. Housman 

1859 - 1936

Alfred Edward Housman (26 March 1859 – 30 April 1936) was an English classical scholar and poet. In 1896, he emerged as a poet with A Shropshire Lad, a cycle in which he poses as an unsophisticated and melancholy youth. After a slow start, this captured the imagination of young readers, its preoccupation with early death appealing to them especially during times of war.

In 1922 his Last Poems added to his reputation. Following his death, further poems from his notebooks were published by his brother, Laurence. It was then too, though Housman had made no admission himself, that his sexual orientation began to be questioned.

Despite the conservative nature of the times and his own caution in public life, Housman was quite open in his poetry, and especially in A Shropshire Lad, about his deeper sympathies. In More Poems, he buries his love for Moses Jackson in the very act of commemorating it, as his feelings of love are not reciprocated and must be carried unfulfilled to the grave.

----------------------------------------------

Alfred EdwardHousman (26 maart 1859 – 30 april 1936) was een Engelse classicus en dichter. In 1896 ontpopte hij zich als dichter met A Shropshire Lad, een cyclus waarin hij zich voordoet als een onbedorven en melancholische jongeling. Na een trage start, sprak in de oorlogsperiode de bundel wel tot de verbeelding van jonge lezers, vooral door het bezig zijn met de gedachte aan een vroege dood.

In 1922 droeg Last Poems bij aan zijn reputatie. Na zijn dood werden nog meer gedichten uit zijn achtergelaten notitieboeken gepubliceerd door zijn broer Laurence. Het was ook toen, hoewel Housman het zelf niet had toegegeven, dat zijn seksuele geaardheid in twijfel werd getrokken.

Ondanks de conservatieve aard van zijn tijd en zijn eigen voorzichtigheid in het openbare leven, was Housman in zijn poëzie, en vooral in A Shropshire Lad, verrassend open over zijn diepere sympathieën. In More Poems herdenkt en begraaft hij symbolisch zijn liefde voor Moses Jackson, omdat zijn gevoelens voor hem onbeantwoord en onvervuld bleven.

Ik zou graag zachtjes willen wenen om oud gemis

 

Gepubliceerd in de bundel ‘Vertalersweelde, Gaspara Stampa in de handen van Mereie de Jong’ uitgegeven door Stichting Spleen, Amsterdam, 18 nov. 2023.

Origineel geschreven te Antwerpen, 12 oktober 2008 (als 2de gedicht voor Ruud) en herwerkt te Vogelwaarde, juli 2023 als reflectie bij het gedicht ‘CCXIV - De oude liefde zit de nieuwe in de weg’ van de in 1554 overleden Italiaanse dichteres Gaspara Stampa.

Bij de eindmeet ...

.

Het Eindstation

Ik ween om bloemen - Willem Kloos

 

LXI.

 

Ik ween om bloemen in de knop gebroken

En vóór de uchtend van haar bloei vergaan,

Ik ween om liefde die niet is ontloken,

En om mijn harte dat niet werd verstaan.

Gij kwaamt, en 'k wist -- gij zijt weer heengegaan...

Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken:

Ik zat weer roerloos nà die korte waan

In de eeuwge schaduw van mijn smart gedoken:

Zo als een vogel in de stille nacht

Op ééns ontwaakt, omdat de hemel gloeit,

En denkt, 't is dag, en heft het kopje en fluit,

Maar eer 't zijn vaakrige oogjes gans ontsluit,

Is het weer donker, en slechts droevig vloeit

Door 't sluimerend geblaarte een zwakke klacht.  

 

Willem Kloos 

(Amsterdam, 6 mei 1859 – Den Haag, 31 maart 1938) 

uit 'Verzen' (1894 - definitieve tekst 1948) 

www.literatuurgeschiedenis.org/willem-kloos  

.

Ik laat jou met de tijd verzachten

Er straalt een beetje zilver rond

zo schijnt de nacht op jouw gezicht 

de volle maan deels uitgegomd

de wolken milder bijgelicht

 

ik heb jou schoonheid toegedicht

die niemand buiten mij verstond

en zag jou zoals jij wellicht

niet eens jezelf verbeelden kon

je zal ook nooit uit mij verdwijnen

je bent er nog, maar buitenspel

gegrift, getekend in gedachten

maar minder klaar, in stippellijnen

jouw felle kleuren nu pastel

ik laat jou met de tijd verzachten.

© bert deben

Antwerpen, zondag 30 september 2007, voor Frank.

. 

September, einde zomer

.

Ik ben september, einde zomer

ik ben een tempel in verval

nog steeds een dichter en een dromer

maar wat moet komen weet ik al

zo zie ik barsten in de muur

terwijl de hemel grijzer kleurt

en ook hoe zonder veel censuur

mijn gevel hier wordt afgekeurd

ik ben een tanende attractie

die het moet hebben van publiek

dat net als ik verouderd is

van wat ooit passie was een fractie

en vol besef van de tragiek

dat ik nog steeds de liefde mis.

© bert deben

Antwerpen, zaterdag 1 sept. 2001, herwerkt feb. 2022

Beeld: Gevallen Icarus voor Griekse tempel.

.

mei 2022 gepubliceerd in bundel Vertalersweelde, Charles Baudelaire e.a. 

reflecties bij nieuw vertaalde gedichten van Baudelaire 

een recensie van deze bundel, met een citaat uit bovenstaand gedicht kan je vinden op: 

Elk tijdvak verdient zijn Baudelaire 

Liefde - J.C. Bloem

Liefde 

Kon ik één gaaf der jeugd terugverkrijgen,

Ik vroeg de makkelijke ontroerbaarheid

Van 't hart, dat nog niet heeft geleerd te zwijgen,

Maar vrijelijk bij den breuk der droomen schreit.

Nu ben ook ik gewend, mij te gewennen;

Ik trek mij allengs in mijzelf terug.

En ach, zelfs die mij beter moesten kennen,

Ik schijn hun wellicht liefdeloos en stug.

Toch ben ik vol verholen teederheden,

Gekneusde liefde, die geen uitweg vond,

Oneindig medelijden met wie leden,

Bewogenheid, die 't zware leven schond.

Alleen wanneer ik neder ben gezeten

In avondeenzaamheid en lampgesuis,

En al wat mij benauwde heb vergeten,

Begint er in mijn hart een zacht geruisch.

Dan wellen in mij nooit-verwonnen drangen,

Dan gaat een stroom van liefde van mij uit,

Die alle menschen in zich houdt omvangen,

Nu zij zich eindlijk niet meer voelt gestuit.

Dan heb ik 't hart weer van mijn jeugd gevonden,

En ben ik warm van innerlijken gloed.

Al wat de wereld in zich houdt gebonden

Dat voer ik de beminden tegemoet.

Dan schijnt het mij, bij 't zien van zóóveel derven,

Van zóóveel vleugels tot geen vlucht ontvouwd,

Dat ik alleen maar door voor hen te sterven

Hun toonen kan, hoeveel ik van hen houd.

Een oogwenk - de bekoring is gebroken, 
Ik meng het mijne weer met hun bestaan.
Ik heb hun van mijn liefde niet gesproken,
En dit moet alles langs hen henengaan.

J.C. Bloem 

(Oudshoorn, 10 mei 1887 – Kalenberg, 10 augustus 1966)

uit: 'Het Verlangen' (1921)

P.N. Van Kampen & Zoon, Amsterdam  

 

collage: portret J.C. Bloem door Sierk Schröder 

op bundelomslag 'Het Verlangen' 

Zephyros (Ζέφυρος)

.

.

Zephyros

Je bent mijn hart en danst als bloed 
de warmte door mijn aders heen 
de liefde vol adrenaline 

met handen die mij zoeken 
door een labyrint van 
zacht satijnen bakens 

waar ik me weer als je me strelen wil 
op plaatsen waar ik tastbaar ben 
maar immer te gevoelig 

woelig als de westenwind 
beoefen je op mij jouw mond 
die verlangend fluistert 

dat je ‘ons’ het allermooiste vindt. 

© bert deben 
Antwerpen, 18 april 2000, voor Frank B.
mythologische herwerking, Vogelwaarde, 16 april 2022.
Schilderij: Zephyros en Flora (1875) - William-Adolphe Bouguereau  

 

.

Halve wereld

Ik zit een halve wereld ver 
van jou verwijderd 
toch ben jij hier 
in mijn hart en in gedachten 
en nu ook op papier. 

 

 

© bert deben 
vrijdag 11 februari 2022, voor Ruud.
Sama Al Wasil Desert Camp, Wahibi Sands, Oman  

 

Ik zocht in jou hoe klein ik was ...

.

gepubliceerd in 'Vertalersweelde, GIORGIO BAFFO e.a.' Stichting Spleen A'dam, okt. 2021

Origineel handgeschreven: Antwerpen, 18 september 2000, voor Frank B. 

(Het huis waarin wij samenwoonden, deel II)

Liefde - Toon Hermans

.

.