LXI.
Ik ween om bloemen in de knop gebroken
En vóór de uchtend van haar bloei vergaan,
Ik ween om liefde die niet is ontloken,
En om mijn harte dat niet werd verstaan.
Gij kwaamt, en 'k wist -- gij zijt weer heengegaan...
Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken:
Ik zat weer roerloos nà die korte waan
In de eeuwge schaduw van mijn smart gedoken:
Zo als een vogel in de stille nacht
Op ééns ontwaakt, omdat de hemel gloeit,
En denkt, 't is dag, en heft het kopje en fluit,
Maar eer 't zijn vaakrige oogjes gans ontsluit,
Is het weer donker, en slechts droevig vloeit
Door 't sluimerend geblaarte een zwakke klacht.
Willem Kloos(Amsterdam, 6 mei 1859 – Den Haag, 31 maart 1938)
uit 'Verzen' (1894 - definitieve tekst 1948)
www.literatuurgeschiedenis.org/willem-kloos
.
Zo gaat het soms ...
.
Zo gaat het soms, zo zijn de dagen
ze eindigen, ze gaan voorbij
zo ging het ook met jou en mij
met minder antwoorden dan vragen
soms valt het moeilijker te dragen
de grote wegwerpmaatschappij
maar beter zo dan medelij
de liefde kent geen nederlagen
de liefde kent slechts het ervaren
de zon die door de wolken schijnt
en alles even warmer maakt
tot dat het koelt – zo zijn de jaren
van elk seizoen dat weer verdwijnt
rest iets dat zoet
en iets dat bitter smaakt.
© bert deben
Antwerpen, donderdag 26 februari 2009, voor Bob.
.
