.
Aan ’t randje vanIk zat in ’t park aan ’t randje vande vijver en een inzinkingwaarom ik mij nog niet verhingwas wel reeds vraag, maar nog geen planplots stond er naast mijn rechterbeeneen soort van eend, die zei : Ik ben gans …Hallo ! – zei ik beleefd – Dag Hans !Niet Hans ! – sprak hij – Maar gans alleen !Hoezo ? – vroeg ik toen – Gans alleen !?want ik dacht steeds dat ik dat waswe bleken dus eenzelfde rasen eigenlijk met z’n tweeëneven toch, want in de vijver tussen ’t rietbleef hij vlot drijven, maar ik dus niet.© bert debenAntwerpen, 05 november 1997, zittend op een bank in het stadspark.
.
hier wordt ik depressief van, zucht.
BeantwoordenVerwijderenNou, maar jij kan het navertellen! Zo!
BeantwoordenVerwijderenHeerlijke manier van verzuipen.....
BeantwoordenVerwijderenJa, ieder kreeg van moeder natuur zijn specialiteit.
BeantwoordenVerwijderenjij dacht even 'ik ben er ook zo'n eendje'
BeantwoordenVerwijderen"Zwemles," ik heb het nog zo gezegd: "Niet weg bezuinigen!"
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk, dat ik deze ooit gemist heb :-)
BeantwoordenVerwijderenmooi!
BeantwoordenVerwijderenhihi:)
BeantwoordenVerwijderenherkenbaar triest, prachtig verwoord
BeantwoordenVerwijderendeze kom ik vaak lezen
BeantwoordenVerwijderenheel erg mooi!
een lach en een traan...
BeantwoordenVerwijderenmooi triest
BeantwoordenVerwijderenVreemd, maar mij beurt het op Bert :)
BeantwoordenVerwijderenHumor is het beste medicijn om neerslachtigheid te verDRIJVEN...
BeantwoordenVerwijderenDaarom zorg ik dat ik niet precies naast het randje van een inzinking zit. Zelfs op afstand van een vijverrand.
BeantwoordenVerwijderenheerlijk gedicht!
BeantwoordenVerwijderenLuctor et emergo
BeantwoordenVerwijderenSimone
Prachtig Bert , een doordenkertje
BeantwoordenVerwijderen