't Is Goê - Alice Nahon

.

.

't Is Goê

't Is goê..., 't is goê!...

Vraag niet, o kind, waarom en hoe

Die weemoed over uw vreugde vlot.

Men moet in ieder groot genot

Een plekske schaduw lezen;

Daar moet aan iedre bloem een traan,

Aan iedere zon een ondergaan,

Aan iederen dag een avond wezen.

't Is goê!... 't is goê.

Dat, na 't verzengend zon-gegloê,

De witte vreê van ’t maangelaat

Over de moede wezens gaat

Van die geen zon verdragen...

En dat van deernis, nu en dan,

De looden lucht nog schreien kan

Voor hen, die nimmer klagen.

't Is goê..., 't is goê,

Dat, achter 't alledaagsch gedoe

Van grooten strijd om klein bestaan,

De menschen naar hun sponde gaan.

- Die goede, oud-bekende -

Dààr, tusschen waak en sluimer in,

Vindt menige goedheid heur begin

En menige smart heur ende...

Alice Nahon (Antwerpen, 16 augustus 1896 – 21 mei 1933)

uit ‘Op zachte Vooizekens’ – 1921

De Nederlandsche Boekhandel – Antwerpen

A. W. Sijthoff’s uitgeversmaatschappij – Leiden 

.

De dood zou liefde moeten zijn

 .

De dood zou liefde moeten zijn

waarin men mild kan overgaan

naar wat men noemt een nabestaan

een zachte straal van zonneschijn  

waar het volmaakt is en voldaan

bevrijd van elke angst en pijn

de dood zou liefde moeten zijn

waarin men mild kan overgaan 

 

de grens een nevelige lijn

tussen beschut zijn en ontdaan

waarbij je toch niet echt verdwijnt

geen einde maar een nieuw ontstaan

de dood zou liefde moeten zijn. 

 

© bert deben

ICE 557 Köln – Berlin, woensdag 5 september 2018, voor John en Ingrid.

foto: Schoonselhof © bert deben

   

 

Er schuilt een zeker genot in het wenen

.

Est quaedam flere voluptas

Publius Ovidius Naso (43 v. Chr.-17 na Chr.), uit ‘Tristia’

 

Er schuilt een zeker genot in het wenen

het troost, het voert af, het ontlaadt

al schijnt een mens te moeten menen

dat wie sterk is aan huilen weerstaat  

een zwakte, zo wordt het ons aangepraat

waartoe slechts een kind zich laat lenen

het troost, het voert af, het ontlaadt

er schuilt een zeker genot in het wenen  

met een hart van steen is niemand gebaat

zowat iedereen weet dat degene

die zich hard houdt zichzelf ook schaadt

en per saldo het hart doet verstenen  

er schuilt een zeker genot in het wenen

het troost, het voert af, het ontlaadt. 

 

© bert deben

Hengstdijk, maandag 28 mei 2018.

de Sporen

.

     Berlijn, Hbf, maandag 11 september 2017, voor Ruud

Het donkere water

.

      xxxx 

 

 

gepubliceerd dec. 2014 in Schoon Schip jg 21 nr 4
+ juli 2015 in Kunstboek 'Tussen Hemel en Aarde' en Nieuwsbrief 25 van Kunstencentrum Mansveld

Draakje brandt een toorts voor mij

                   
                                                                                   artiest onbekend

                          

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.

     Draakje brandt een toorts voor mij

     het weet dat ik verdriet heb

     maar niet hoe mij te troosten

     ik heb het dat ook nooit geleerd  

     verkeerd misschien

     ik had te zeer mijn eigen zorgen

     mijn altijd ik maar elke morgen

     mijn eigen kleine wereld voor de ogen zien  

     en wat ik zag was meestal grijs

     een dag vol wolken, overtrokken

     geluk dat altijd stoppen kon  

     maar draakje wil een lach ontlokken

     en wijst achter mijn wolken naar

     een eerste heel klein straaltje zon. 

 

     © bert deben

        Antwerpen, maandag 29 maart 2004, 01:17 uur.
 .
    voor meer gedichten uit de draakjesreeks, klik op: 'draakje'

 

  

Misschien komt alles nog terecht ...

.

 . 




 .
 

Misschien komt alles nog terecht 

de toekomst en de kleuren

wat goed is en wat slecht

en al wat zeker moet gebeuren

wat los is wordt weer vastgelegd

en al wat ooit viel te betreuren

wordt langzaam van het hart onthecht

en opgeruimd langs achterdeuren

de zon geeft toch weer warmte af

een lach die straalt en vrede geeft

voorbij de wolken van chagrijn

hoezeer de hoop het ook begaf

in elke puinhoop overleeft

een zaadje van gelukkig zijn.

© bert deben 

Antwerpen, 18 augustus 2003. 

Sonnet voor Bientje

 

Ben je slapjes, heb je pijn 
krijg je ’t op je heupen van 
al dat ziek bedlegerig zijn 
leg U dan op mijn divan 

tel tot vijftig en ontspan 
fantaseer nu een festijn 
alles mag en alles kan 
regenbogen, zonneschijn 

als een vogel boven bomen 
over bergen, over zee 
laat je leiden door je dromen 
schuw geen enkel gek idee 

laat je drijven op de stromen 
neem al wie je lief hebt mee. 


© bert deben 
Antwerpen, 06 mei 1999, voor Sabien.   

 .

Painting: Repose - John Singer Sargent (1856–1925)

Je mist mij, ik mis jou niet ...

                       .

  

Ik pluk een bloem en 1 voor 1 haar blaadjes

je mist mij – zeg ik, en – ik mis jou niet

ik mis vooral een troost voor het verdriet

en af en toe een vulling voor de gaatjes. 

.

© bert deben

Antwerpen, woensdag 20 augustus 1997, voor een toen nog onbekende,

een overgehouden strofe uit mijn sonnet 'Ik kookte uit gewoonte weer voor twee'

Art: Dilka Bear - acrylic on wood 20 x 20cm

 

Een stilte in de zaal

 

  Een stilte in de zaal
 
 
  mag ik rustend in jouw okselholte kind zijn
  vragen stellen over aarde en de dood
  mag ik grijs jouw haren tellen
  en je wijsheid drinken als een kalf de melk
 
  mag ik – jouw hand in de mijne
  aan de hele nieuwe wereld wennen
  en achteraf de troost verkennen
  van verhalen zonder taal
 
  dan mag jij
  me minder plots verlaten
  en pas dan
 
  mag er een stilte in de zaal .
 
 
 
  © bert deben
  Edegem, 21 februari 1989
  1ste prijs - Poëzieprijs van het Oosten - Hengelo, 28 oktober 1989

Uit het juryverslag: “Met een inhoudelijk sterk gedicht, waarin de taal functioneel en zeer creatief gebruikt wordt, wint Bert Deben de eerste prijs in de Poëziewedstrijd van het Oosten.  Woordspelletjes, middenrijm, kortom een goede beheersing van de Ars Poëtica blijkt uit zijn gedicht ‘Een stilte in de zaal’.”

 

Werd gepubliceerd in literair tijdschrift ‘Gist’, jg 12, nr 6, okt. 1989 en in ‘’t Kofschip’ jg 19, juni 1991.

.