.
HET WINTERPAD
.
Ik wandel op het winterpad
ik kijk niet om of niet opzij
want al wat was ligt achter mij
en heeft vandaag op mij geen vat
ook al wie ik heb liefgehad
en zelfs wat is gaat weer
voorbij
ik kijk niet om of niet opzij
ik wandel op het winterpad
ik voel me van beproeving vrij
en stap rechtdoor, ik stap tot
dat
er helemaal niets meer denkt in
mij
verdwijnend in een jaargetij
ik wandel op het winterpad.
© bert deben
Zaamslagveer,
dinsdag 27 oktober 2015.
foto: publicatie kwartaalblad Recht op Waardig Sterven, RWS jg. 39, nr.167, jan. 2022
Het begint in de positieve zin .
BeantwoordenVerwijderenPrachtig Bert!
Voel de kou van die tijd.
BeantwoordenVerwijderenJe hebt winterkleding aangetrokken.
Hoorbaar.
Zucht
Bert, je laatste gedicht ‘het winterpad’ vind ik overhéérlijk!!
BeantwoordenVerwijderenIk voel er een immense rijping in!
Alsof je - na een lange pijnlijke strijd - het ‘gehavend zijn’ en alle consequenties van die toestand aanvaardt...
de lichtheid, bijna gewichtloosheid van iemand die zijn rugzakje leeg maakte en daarbij liefst de stilte van de oorverdovende, helende natuur opzoekt.
Van harte een zachte verdere tocht gewenst,
Liefs,
Lieva
Schitterend, een juweeltje.
BeantwoordenVerwijderenSimone
Hij is weer mooi!
BeantwoordenVerwijderenPast me als een wame jas...
BeantwoordenVerwijderenGehavend, weerloos
BeantwoordenVerwijderenBlijf 'k laveren
Tot 'k zeggen kan
't Tij kan immer keren
Of anders kom 'niet weer...
Dank, Bert, dit gedicht blijft zo warm - voor mij 💓.
jouw gedicht is een warme dank op zich ;-)
VerwijderenZwaar beladen
BeantwoordenVerwijderenvastberaden
vooruit
Niet versagen
nieuwe dagen
voor je uit
Prachtig, Bert !!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig .... Ontroerend mooi ....
BeantwoordenVerwijderenMooi-moeilijk als je dit transponeert naar iemand die op het pad der dementie niét terug kan keren... Raakt me in verschillende opzichten, pffft, effe moeilijk-mooi...
BeantwoordenVerwijderen