vrijdag 27 februari 2004

Diepe slaap / In het licht (gedichten voor moeder)


I.
 
Diepe slaap, toestand ongewijzigd
buiten sneeuwt het, valt de koude als
een deken op de aarde, alles wit, ik zie
de sneeuw, maar niet meer wat er
onder zit – de stilte, kleurloos in
gedachten, alleen maar wachten
hopend dat de bel niet gaat, de telefoon
ik ben jouw zoon, maar reeds verweesd
 
de kansen dat je nog geneest zijn
bitter klein, hoe intensief de zorgen ook
gebroken twijgje in de winter van het leven
te lang vast aan een moederstam, ik kreeg
niet eens de kans om nog te zeggen wat
ik zo lang voor mezelf bewaarde
 
donderdag 26 februari, buiten sneeuwt het
als een deken valt de koude op de aarde.
 
 
© bert deben
Antwerpen, donderdag 26 februari 2004,
voor moeke, in sub-coma n.a.v. een dubbele longontsteking.

II.
 
Het sneeuwt nog steeds
geen tranen zijn het, maar kristallen
ze blijven op de aarde vallen
of hier als woorden op papier
 
de deur nog altijd een kier
je lichaam slechts verpakt in linnen
zo kijk je reeds de hemel binnen
je geest nu halfweg daar en halfweg hier
 
ik weiger uit verdriet te wenen
het zat altijd in onze genen
een soort van vreemde koppigheid
zo raken wij onszelf nooit kwijt
 
tenzij ik mij in een gedicht
en jij jezelf daar deels nu in het licht.
 
 
© bert deben
Antwerpen, vrijdag 27 februari 2004,
voor moeke, die op die dag volledig in coma ging († 23 maart 2004).  


bijhorend: In memoriam moeder  

 

donderdag 12 februari 2004

 


Ik wil het recht hebben ongelukkig te zijn 
tussen het ontdooien door, met liefde voor 
het ongewisse me onophoudelijk te vergissen 

om dan in vrije val met jou te kunnen vrijen 
in zachtheid opnieuw gedijen, zo zie ik het  
genieten van het stoppen van de pijn. 


© bert deben 
Antwerpen, donderdag 12 februari 2004, voor Jelle. 




woensdag 4 februari 2004

Zelfportret op een woensdag

.

.
Zelfportret op een woensdag 

Laatste stuiptrekkingen, nog een tatoeage 
vasthouden aan de jeugd, puberteit 
bewijzen dat ik pijn verbijten kan 
maar voelen dat ik toch voorbij 

de veertig ben, het kraakt al links en rechts 
nu het buiten wintert in mijn knoken 
vooral dan daar waar iets werd gebroken 
gescheurd of zwaar verzeerd 

zoveel geleerd hier in dit leven 
maar last om alles te onthouden 
alweer verkouden, omdat ik dacht 
dat het wel kon – een straaltje zon 

en in een T-shirt buiten – een beetje gek 
maar net niet gek genoeg om op te sluiten. 


© bert deben

Antwerpen, haven 550, woensdag 4 februari 2004. 
Fotograaf: Dana Deben, New York, 7 sept. 2005.

 .