leven in poëzie: 1992

dinsdag 1 december 1992

Labyrint

© bert deben - Borgerhout, dinsdag 1 december 1992

Okt. - dec. 2009 opgenomen in tentoonstelling 'Poetry in the picture'

Dec. 2013 onderdeel van de tentoonstelling 'Labyrinten'

zondag 29 november 1992

Een zachte vrucht ben ik, met harde pit
een steen, verpakt in ontroerende gedichten.

© bert deben
Antwerpen, 29 nov. 1992.

vrijdag 27 november 1992

Afscheidsgedicht voor F.

AFSCHEIDSGEDICHT voor F.

Jouw gevoelige reactie hindert mij
om als volwassen mens te praten
over afscheid nemen en los te laten
wat beschouwd wordt als voorbij

je duwt de werkelijkheid opzij
wil mij behouden of mij haten
maar noch het dreigen kan iets baten
noch het vastklampen aan mij

alle beloftes, alle spijt
al wat plotseling wel zou kunnen
ik zou het een herkansing gunnen
maar ik ben het vertrouwen kwijt

ik kan de wijn niet meer verdunnen
en ik verdeed reeds te veel tijd.

© bert deben
Borgerhout, 27 november 1992, voor Frank.

woensdag 11 november 1992

Hondenleven

Antwerpen, november 1992, fotoalbumcollage - foto: chez Bob Torfs

zondag 4 oktober 1992

Hij zapte van post naar post … “28 zenders en niets op T.V.! Hier, zoek jij maar of er nog iets te vinden is!” Minachtend duwde hij de afstandsbediening in de handen van Claudia. Claudia drukte op enkele toetsen, wachtte telkens enkele seconden en duwde dan op de Off-toets.

“Dan ga ik maar slapen!” sprak hij op verveelde toon. Het was net 10 uur geweest.

“Nu reeds?” vroeg Claudia. Zelfs naar zijn normen was dat vroeg.

“Ah ja, wat moet ik anders, er is niks meer op T.V.!”

“Is televisie dan het enige dat telt voor jou!?”

“Wat is er anders nog!?”

De vraag klonk heel oprecht, niet retorisch, zoals een vraag als deze zou moeten klinken. Ze behoefde een kalm en overdacht antwoord, in dit geval althans.

“Wel, ik kan bijvoorbeeld wat muziek opzetten, je kan daar wat naar luisteren, of je kan ondertussen in een boek lezen …” Claudia bedacht dat ze na een werkdag ook niet te veel mocht verwachten en herpakte zich: “… je kan wat in de T.V.-gids lezen!”

“Hmm …” was het bedenkelijke antwoord aan de andere kant van de zetel.

“… of, je kan mij een keer in je armen nemen … wat knuffelen, of gewoon even goed vasthouden?”

“En dan!?” klonk het tamelijk bitsig en met een ondertoon van ‘wat moet daar dan op volgen?’

Claudia wist dat ze op het punt stond een delicaat onderwerp aan te snijden, maar voelde dat het daarvoor niet het geschikte moment was. Ze antwoordde voorzichtig:

“En dan niets … meer moet dat niet zijn, soms heb ik daar gewoon even behoefte aan!”

Er volgde een stilte die bol stond van de gedachten. Claudia observeerde het gezicht van de man waarvan ze een jaar geleden genoeg had gehouden om te beslissen bij hem in te trekken. De gespannen rimpeltjes op zijn voorhoofd verraadden de moeite die hij had met het vertalen van wat zij zonet gezegd had. Of niet? Misschien begreep hij haar maar al te goed, maar viel het hem vooral zwaar om een antwoord te vinden hierop. Of wist hij best wat te antwoorden, maar was de toon waarop Claudia sprak net iets te zacht geweest om dat in haar richting te slingeren?

“Waarom kijk je zo naar mij!?” brak hij de stilte. Claudia schrok niet op. Ze wist dat hij dat niet hebben kon. Maar ze wist ook hoe ze op zijn opmerking moest repliceren: “Omdat ik je graag zie!” Claudia wist dat hij het altijd moeilijk had om te praten over iets als ‘gevoelens’. Dus even ‘schaak’.

“Zet dan wat muziek op hé, als je dat perse wil!”

De toon waarop hij dat zei was niet echt van veelbelovende aard, maar Claudia stond kalm recht, ging naar het platenrek, koos heel bewust een elpee uit en legde die op de draaischijf. Even later vulden zacht reggae tonen de achtergrond. Daarna ging ze terug in de zetel zitten, op net dezelfde plaats als daarnet, op zo’n 20 cm van hem verwijderd. Ze wachtte af …

Hij zette zich wat rechter, snoof even, nam de T.V.-gids, bladerde er wat in zonder echt aandacht te schenken, mompelde dan iets onverstaanbaars en gooide de gids terug op het bijzettafeltje, leunde weinig ontspannen achterover.

“Ik kwam vanmorgen bijna te laat op het werk!” zei hij plots. “De trein had vertraging!”

Even was er weer stilte. Claudia keek vluchtig op de klok – kwart over tien – keek dan weer in zijn richting, slikte een gedachte weg en antwoordde daarna schier geïnteresseerd: “Was er dan een accidentje gebeurd of zo?”

“Weet ik veel! Het is altijd wel wat. Misschien zou ik beter een trein vroeger nemen … maar ja, dan moet ik ook weer een kwartier vroeger op!”

“Tja, half zeven is al wel vroeg genoeg.” voegde Claudia er aan toe.

Een tijdlang was het weer stil. Claudia luisterde naar de muziek, probeerde niet te denken. Ze keek ook niet meer in zijn richting, ze wachtte zelfs niet meer af. Toen de elpee beëindigd was stond Claudia weer op, draaide de plaat om en drukte weer op de play toets. Daarna ging ze naar hem toe, gaf hem een emotieloze zoen op zijn voorhoofd en zei: “Slaap wel!”

“Hoezo, ga jij slapen? En de muziek dan!? Voor mij hoeft die niet te spelen hoor!”

“Neen, die blijft nog even spelen voor mij. Ik ga nog niet slapen, ik ga eerst even douchen en achteraf nog wat lezen.”

Ze wachtte niet op een antwoord, draaide zich om en ging richting de badkamer. Ze wist dat, als ze een kwartiertje later weer in de woonkamer zou komen, hij er niet meer zou zijn. Soms, is het aangenaam om zulke zekerheden te hebben.

Werd gepubliceerd in literair tijdschrift Gist, jg. 16 nr. 1, januari 1993.

vrijdag 25 september 1992

Gay charade (1992)

Gay charade

Gay: vrolijk, opgewekt

het klinkt soms zo ironisch
de ware liefde blijft platonisch
alleen de seks lijkt, soms, perfect

het eigen leed blijft steeds verdekt
achter een lach die hier de toon is
in uw gezelschap heel harmonisch
van mond- tot mondhoek uitgestrekt

vrolijk, opgewekt en enkel pijn
als ik alleen ben – het woordje ‘schijn’
articuleren verbindt de beide oren

een glimlach kan zo bitter zijn
een echt maar niemand willen storen
zo ‘gay’ ben ik, van toen ik werd geboren.

© bert deben
Antwerpen, 25 september 1992.

zaterdag 19 september 1992

Naspel

Het was weer iets te mooi voor mij
dit vroeg om vijf minuten stilte
vijf minuutjes naspel voor de kilte
even voor het scheiden nog dichtbij

maar na de daad was het voorbij
mijn vingers glipten uit jouw hand
het bed nog slechts door mij bemand
je scheidde mijn van jouw kledij

je zoende mij nog op de wonde
en kort daarna was jij weer vrij
zo gaat dat op en af in mijn getij
en eb is nauw met jou verbonden

ik heb een vol gevoel gevonden
maar slechts de leegte blijft mij bij.

© bert deben
Antwerpen, zaterdag 19 september 1992,
voor L. of F. of iemand anders …

dinsdag 8 september 1992

Septemberdroefheid

SEPTEMBERDROEFHEID
.
De wolken wenen zuren tranen
omdat het weer de herfst inluidt
september – vader van de bruid –
schenkt dra de zomer aan ’t vergane

kleur verdwijnt uit bos en lanen
stilte klinkt nu minder luid
nergens schiet het zaad nog kuit
en wat ooit mooi was moet nu tanen

de adem van de overgang
geurt sterk naar allerlaatste dagen
de zwaluw zweeft met onbehagen
vogels dempen hun gezang

de aarde zal een sluier dragen
en dit weer twee seizoenen lang.

© bert deben
Borgerhout, dinsdag 8 september 1992.

Werd gepubliceerd in ‘Gemengde Gevoelens nr. 2’, ’t Kandelaartje, Hasselt 1992

maandag 17 augustus 1992

Brood en spelen

Sarajevo

Sarajevo in de zomerzon
vakantieland in oorlogsdagen
van uit de zetel zien we lijken dragen
en ruïnes in beton

men schiet en huilt in ons salon
een journalist stelt weinig vragen
beelden die weer snel vervagen
bij het daarop volgend feuilleton

Somalië zonder hoop
de honger in de uitverkoop
kan het iemand nog wat schelen

ellende is hier slechts een soap
10 minuutjes niet vervelen
het moderne brood en spelen.

© bert deben
Antwerpen, maandag 17 augustus 1992.

donderdag 30 juli 1992

Geluk op één vierkante meter !

Strandsonnetje

Als dobbers drijven hoofden boven

het water is een mensenzee

ik voel me eenzaam hier en wee

maar tracht in ’t leven te geloven

mensen braden, bakken, stoven

en liggen bloot met hun privé

de één heeft niets, de ander twee

maar alles zweet als in een oven

ik zie slechts vrolijke gezichten

al wordt het hier dan steeds maar heter

de mensen vragen echt niet beter

het strand kan wonderen verrichten

geluk op één vierkante meter

én inspiratie om te dichten!

© bert deben

Benidorm strand, 30 juli 1992.

gepubliceerd in literair tijdschrift Gist, jg 18, nr 3, 1995

woensdag 29 juli 1992

Wat liefde genoemd werd ...

Wat liefde genoemd werd is lang weer verdwenen
er rest ons nog enkel gebruik van elkaar
een gekweld gemoed, een wrang misnoegen, maar
we zijn reeds voorbij het gemis te bewenen

zo zacht als de zon ooit voor ons heeft geschenen
zo bitter zijn wij nu nog slechts accessoir
de tederheid bleek alsnog verzadigbaar
wat liefde genoemd werd is lang weer verdwenen

de passie verzonk in een drijfzand van zwijgen
een trein die blijft rijden met lege wagons
de sporen verbinden verlaten perrons

hoeveel wij ook aan het verleden ontlenen
en hoezeer wij ook naar dat eertijdse neigen
wat liefde genoemd werd is lang weer verdwenen.

© bert deben
Benidorm, 29 juli 1992, voor F.