Die keer toen ik er niet was - Marion

.

Ik loop verloren in de groep      

niemand slaat acht op mij,      

slechts éénmaal ben ik opgevallen      

die keer toen ik er niet was.      

 © Marion      

  .

De dwazen - Johan Meesters | Bescheidenheid is een doodzonde

DE DWAZEN    

  

Op de wargeesten, de kribbebijters, de bekkensnijders    

de houwdegens    

de spijkers op laag water zoekers    

degenen die het altijd anders zien    

die niet kunnen zonder heibel    

en geen respect hebben voor de gulden middenweg.    

Je kunt ze negeren, gelijk geven of ophemelen    

het enige wat je niet kunt is ze tegenspreken    

want zij smeren bloed aan de paal    

en zij bekvechten verder.    

 

En waar sommige mensen leiders zien    

zien wij tweedrachtzaaiers    

omdat degenen die gek genoeg zijn om steeds vuurtjes te stoken    

degenen zijn die de wereld in vlam zetten.    

 

Daarom: voor de betweters    

de overhoopliggers, de splijtzwammen    

een plechtig monument    

in een afgelegen park    

en dat grondig laten verpieteren.    

© Johan Meesters    

uit ‘Bescheidenheid is een doodzonde’ uitgeverij Leeuwenhof, Oostburg sept. 2024     

.

Johan Meesters is dichter en voordrachtskunstenaar, zijn werk varieert van light verse tot ernstig en soms bijna hermetisch. Officieel debuteerde hij in 2018 met de bundel ‘Vermakelijkste verzen’, maar er was al een eerste bundeltje 'Churse Verzen' in 2007. 

Zijn nieuwe bundel, ‘Bescheidenheid is een doodzonde’, werd op 8 september gepresenteerd in de beeldentuin van Het Depot te Wageningen. Deze bijeenkomst stond tevens in het teken van de lancering van de nieuwe stichting ‘Poëzie leeft!’, waarvan Johan oprichter is en waarvan uitgeverij Leeuwenhof een onderdeel is. 

Woensdagavond 30 oktober volgde ook nog een 2de voorstelling van de nieuwe bundel, deze keer in het Ledeltheater (foto) te Oostburg (thuishaven van Johan en van de uitgeverij), in Zeeuws-Vlaanderen.

Een interview met Johan Meesters kan men vinden op: 

Interview Johan Meesters | Meander magazine 

Website van Johan Meesters:

johan meesters op het web

Info over uitgeverij Leeuwenhof en de stichting Poëzie Leeft:

http://www.uitgeverijleeuwenhof.nl/

Drie dingen die me blijven verbazen - Monique Wilmer-Leegwater

.

Monique Wilmer-Leegwater (1966) ontving voor haar gedichten diverse prijzen en eervolle vermeldingen. Haar werk verscheen in verzamelbundels en ze stond op meerdere podia, waaronder Dichters in de Prinsentuin. Ook zet ze zich in voor poëzietijdschrift Meander en is ze aangesloten bij de Klimaatdichters. In veel gedichten verwondert ze zich over de mens. Wat is zijn natuur? Wat betekent dat voor andere wezens, de dieren, de bomen, de dingen? 

Medio april 2023 verscheen haar debuutbundel Wisselplaats.

Meer over Monique vind je op www.moniquewilmerleegwater.nl

Meer over de op 16 februari in gevangenis overleden Russische oppositieleider en anti-corruptie activist Aleksej Navalny (4 juni 1976 – 16 februari 2024): Aleksej Navalny - Wikipedia 

Ziel aan de wandel - Assyke Amri

..

.

ZIEL AAN DE WANDEL 

Je hebt soms van die dagen.

Dan loop je met je ziel onder de arm.

Je doet de gewone dingen.

Maar een stukje van jou is er niet bij.

Zo´n dag was het vandaag.

Alles liep gesmeerd, het koken, de maaltijd, het naar bed sturen van 

het kleine grut, een rustige avond op de bank, een beetje bijpraten 

en ervaren dat je elkaar nader komt.

Maar dan gaat lief naar bed en jij voelt dat het jouw tijd nog niet is, 

want je ziel die wil daar weg, daar van onder je arm. Je moet iets, maar  

je weet niet wat.

En terwijl je je laptop opent, die toch meestal de functie vervult van 

een platte vuilnisbak, staar je naar de leegte en hoor je geen respons.

Je staat op het punt je computer af te sluiten, want wat je zocht dat 

vond je niet.

Dan hoor je een harde doffe klap!

Vanaf de schutting van de buren is een grote rode kat bovenop de 

tuintafel gesprongen.

Vlak voor hij de tafel weer wil verlaten, ziet hij mij en ik hem. Hij 

bevriest in zijn beweging, voelt zich duidelijk betrapt.

En ik…ik voel hoe mijn ziel haar plekje weer hervindt.

© Assyke Amri 

April 2012

.

Hier was een plek - Johanna M. Pas

.

een gedicht uit de poëzieroute 'Poëtische paardenkastanjes' langsheen het Saffierpark  

in liefdevolle herinnering aan Johanna M. Pas (30 nov. 1969 - 22 juni 2023)  

Gouden trap - Ella van Vliet

Het leven is geen gouden trap, weet je
het zit vol spijkers en gaten
we lachen, lijden, zwijgen, praten
en missen soms een treetje

toch gaan we door, met opstaan en vallen
we winnen wat of grijpen mis
zoeken hoop, liefde, tot ieder aan het einde is
zo klimmen we door, wij met z’n allen

sta stil op alle genomen treden
kijk, luister, verwonder met hart en geest
zie hoe de waarheid van de leugen wint

recht je rug, jouw bestaan heeft een reden
blik vooruit, niet naar wat is geweest
leef en geniet als je het geluk weer vindt

© Ella van Vliet 01.01.2023

Ella van Vliet komt uit Zuid-Holland maar woont sinds 2,5 jaar in Zeeuws-Vlaanderen. Ze was de eerste polderdichter van Krimpenerwaard (een 2-jarige functie) en is nu lid van het Zeeuws-Vlaamse schrijverscollectief Apropos. 

Ella gaf 2 dichtbundels uit (inmiddels uitverkocht) en een handgemaakt boekje ‘(S)limericks’ (nog steeds verkrijgbaar), origineel detail: op elk boekje kleeft een zelfgekweekt gedroogd klavertje vier!

Het leukste van haar schrijverspassie vindt Ella zelf het voordragen van haar verhalen en gedichten aan publiek, je kan haar hiervoor dan ook boeken om een evenement luister bij te zetten.

Achterom kijken - Ron Roelandt

.

.

Achterom kijken  

 

je moet doorlopen, zeggen ze, 
je moet doorlopen, 
nergens blijven staan, 
niet achterom 

en als er achter je rug geschoten wordt 
dan loop je door 
telkens weer 
als er achter je rug geschoten wordt 
loop je door 
want na elk schot schreeuwen ze dat je door moet lopen 
nergens blijven staan 
doorlopen 
niet achterom 

als je uiteindelijk alleen bent 
loop je door in je angst 
steeds verder 
totdat je enkel nog vallen kunt 
en valt 
en wacht op het schot 

je bent alleen in een groot ficuswoud 
wortels als orgelpijpen 
laten de wind in de boomtoppen 
mensenwoorden lispelen 
in een taal 
die je niet verstaat 

onderweg ben je je beer verloren
maar je durft niet achterom te kijken
het was een russische beer
je beste vriend
die je moed gaf
vertrouwen
je mist hem
maar dat mag niet
fluisteren stemmen

je doet het toch
want missen is ook een soort van achterom kijken

© Ron Roelandt 

Ron Roelandt is Nederlander (afkomstig uit Zeeuws Vlaanderen) die ondertussen al meer dan 20 jaar in Italië woont. Ron schrijft poëzie en korte prozastukjes rond alles wat hem raakt (van alle vormen van kunst tot wat er omgaat in zijn omgeving en de wereld). Wie meer van hem wil lezen kan dat op zijn blog Ron de tijd of eventueel in het Italiaans op 80 Euro.  

In dit gedicht weet hij het vluchtelingendrama vanwege de Russische inval in Oekraïne te distilleren tot een beangstigend klein, maar meeslepend tafereel. Hartelijk dank aan Ron dat ik het ook hier mocht plaatsen. 

foto: Ficus - Dark roots © Cristiano Drago    

Goud - Andy Fierens

GOUD

Samen met mijn vader en zijn kleinzoon
keek ik naar een documentaire
over goudzoekers.

Ik zat op de sofa geklemd
tussen toekomst
en verleden

toen op het scherm deze
ondertitel verscheen:

Wanneer heb je ooit in een testgat gebaggerd

en zoveel goud gevonden?

De regel rukte zich los van het scherm
en begon boven ons te zweven.

Voor wie was deze vraag bedoeld?
Voor mijn zoon, zijn grootvader of voor mij?

Als psychedelische vormen vloeiden wij ineen.
En wat een vader dacht dacht ook een zoon.

Een stem riep komen eten
op een toon die suggereerde
dat er in het leven
niet veel meer is dan dat.

Mijn vader stond op als in hypnose.
Boomstammen in de bodem legden
zijn baggeren sinds lang plat
en zonder lust ging hij naar de keuken
en legde zich lam op de snijplank
als was het zijn vak.

mijn zoon nam een hap en trok
de toekomst in met een drilboor.
Ik wenste hem alle goeds.

Goud doet rare dingen met een mens.
Aan de ene kant een vader.
Aan de andere kant een zoon.
Daartussen een vader, een zoon
als bindmiddel dat niet pakt.

Andy Fierens
uit: ‘De trompetten van Toetanchamon’
De Bezige Bij, Amsterdam 2022

Met dank voor de toestemming van Andy om dit gedicht hier te plaatsen.

Andy Fierens (1976) is één van de vaakst optredende dichters van de Lage Landen en een waar podiumbeest. Hij is ook frontman van de literaire punkband Andy & The Androids en 1 van de drijvende krachten achter het koor De Bronstige Bazooka’s. Van hem verschenen eerder de dichtbundels ‘Grote Smerige Vlinder’ en ‘Wonderbra’s & Pepperspray’ en de roman ‘Astronaut van Oranje’.

Een bespreking van de bundel ‘De trompetten van Toetanchamon’ kan men vinden op Standaarduitgevrij-Andy-Fierens

.

Over het muurtje - Erik De Velder

.

Erik De Velder (Londerzeel, 1970) genoot een opleiding aan de KU Leuven en was jarenlang trainer Nederlands voor anderstaligen, in zijn vrije tijd was hij een verwoed sporter. Begin mei 2007 veranderde een zwaar auto-ongeluk zijn leven voorgoed en volgde een revalidatieproces dat nog steeds gaande is. Als ervaringsdeskundige rolstoelgebruiker engageert Erik De Velder zich o.a. voor comfortabelere openbare ruimtes en toegankelijker openbaar vervoer. 

‘Met een rolstoel door Brussel', een reportage met Erik De Velder over de mobiliteit in Brussel  kan men lezen via: https://www.bruzz.be/mobiliteit/met-een-rolstoel-door-brussel-2018-02-08

Het gedicht ‘Over het muurtje’ van Erik De Velder komt uit de bundel ‘Ontdooid, onbeperkte poëzie’, in 2014 uitgegeven i.o.v. het VFG (Socioculturele vereniging die ijvert voor keuzevrijheid en zelfbeschikking van personen met een handicap). De bundel, geschreven door of voor mensen met een beperking, bevat gedichten die aanklagen, ontroeren, in perspectief plaatsen en inzicht brengen. Erik De Velder greep met dit gedicht de kans om met weinig woorden een lang verhaal samen te vatten.

Bij het project ‘Ontdooid, onbeperkte poëzie’ hoort ook een gedichtententoonstelling die je nog steeds uit kan lenen via het VGF. Alle info hierover vind je via de link: https://www.vfg.be/te-leen-gedichtententoonstelling-ontdooid 

De Wind - Martin Broek

.

© Martin Broek 2015 

Martin schreef bovenstaand gedicht in 2015 als een reactie op mijn haiku 

‘Op het pad van de stilte’:

Gedachten raken 

op het pad van de stilte 

de eeuwigheid aan 

© bert deben 

Ik ontdekte het repliekgedicht nog maar pas en ook al zie ik mezelf of de haiku niet meteen als ‘pedant’ en vind ik niet dat religies een patent hebben op de eeuwigheid (ook voor de wetenschap is het een onderwerp), ik snap zeker de invalshoek en vind het een sterk gedicht op zich. Ik vind het sowieso al mooi als een gedicht anderen weet te inspireren en verder waardeer ik Martin al jaren voor wat hij doet (vooral in zijn aanklacht tegen de oorlogsindustrie), ik ben dan ook blij dat ik het gedicht hier mag plaatsen. De eindstrofe geeft alvast een stevige ‘voeten op de grond’ boodschap als alternatief voor de misschien wat zweverige eeuwigheid.

Wie meer van Martin Broek zou willen zien of lezen kan dit op onderstaande links:
http://broekfoto.blogspot.com/ foto's en opripsingen 
https://broekstukken.blogspot.com/ over wapenhandel en de oorlogsindustrie.

Vaar wel - Bianca Hazenberg

.

  met warme dank aan Bianca Hazenberg voor de toestemming om dit hier te mogen plaatsen.

's morgens ben ik vreemdeling ... (wonderdaan)

Met dank aan wonderdaan dat ik dit prachtige gedicht + illustratie van zijn hand hier mag plaatsen. Wie meer wil ontdekken van zijn werk kan dit via zijn instagrampagina https://www.instagram.com/wonder.daan/ 

of via zijn website https://www.zwierontwerplezier.be 

Gedicht voor Bert

 

 

Tegenbewegen - Ingrid Mank

.

met dank aan Ingrid Mank dat ik dit schalkse gedicht hier mocht plaatsen

'Vaandelgedicht' tijdens Vrijspraak Festival te Nijmegen en
gepubliceerd in bundel ‘Vrijspraak’ van uitgeverij Proces-Verbaal feb.2020.

Winter - Annelies Goemans

.

  

Ik ben niet gek, ik ben een zeester - Joyce Willemse

.

Ik ben niet gek, ik ben een zeester

.
Elke morgen in bed speel ik zeesterretje

Vreemd hoe ik telkens weer verbaasd ben
dat ik daarbij niemand weet te raken.

Ooit vertelde een man dat je zeesterren niet moet
oppakken, omdat hun benen kunnen breken.
Alles wat je te zien krijgt als het eb is,
is kwetsbaar. Mensen kun je daarom ook beter laten
liggen. Alleen kijken, met je handen op de rug en soms

je blik laten rusten op iets wat groeit

en een vorm aanneemt die precies zou kunnen

passen. Mensen proberen elkaar aan te trekken

als veel te krappe winterjassen, zelfs als de naden scheuren,

hebben ze nog hoop. Ik ken een man die nergens meer voor

vecht. Hij dobbert willoos in een stuurloos bootje en stoot zich

soms aan dezelfde steen. Hij was voor mij een rots, er lag

een rode zeester op. Tegen alle omen in
heb ik hem opgepakt. Hij brak meteen een been.

 

Joyce Willemse  

 

 

Joyce Willemse is dichter en kunstenaar (ze maakt voornamelijk etsen en exposeert daar regelmatig mee).  In 2015 won ze de CITER- Poëzieprijs en in 2016 behaalde ze de derde plek van de Turing gedichtenwedstrijd.  Joyce Willemse was twee jaar Stadsdichter van Veenendaal (2015-2016).  Meer van en over haar kan men lezen op haar website: Joyce Willemse  

Het gedicht ‘Zeester’ werd recent mee opgenomen op de CD ‘In Vertrouwen’, een muzikale samenwerking tussen Caroline in’t Veld en een aantal dichters, waaronder Joyce Willemse. Foto bovenaan komt uit het tekstboekje van de CD.

 

Haiku - Ellen IJfs

 

 .

  wanhopig op zoek

  naar dat gevoel dat er ooit

  gewoon geweest is

 

  © Ellen IJfs

.

Sinds enkele jaren schrijft en publiceert Ellen IJfs haiku op haar blog ©Ellen - ze laat daarin ook persoonlijke emoties toe en schuwt zelfs niet om in deze vorm haar mening te geven over wat er in de wereld gebeurt, waardoor ze de klassieke opvatting van de haiku overstijgt. Ze zoekt voor haar haiku ook naar nieuwe lay-outs en andere vormen en speelt met het idee om deze in boekvorm uit te geven. Meer van haar kan je lezen op:

https://copyrightellen.blogspot.nl/ 

.  

 

  herinneringen

  worden anders als je ze

  ouder laat worden 

 

  © Ellen IJfs

 

  

Een wereldreis door mijn gedachten - Han Kooreneef

.

  

.

Wereldreis

 

Ik heb een avond rondgezworven door de straten van mijn ziel
Met een rugzak vol van heimwee en verlangen
Ik heb gedronken met m'n onrust
En gelachen met mijn pijn
Ik heb geslenterd met mijn dromen die niet uitgekomen zijn
Ik heb een avondlang gezworven door mijn ziel

Ik heb een wereldreis gemaakt door het diepst van mijn gedachten
En ik heb elke uithoek van mezelf bezocht
Ik heb geslapen met m'n twijfels
En gedanst met mijn geweten
Met mijn oude idealen bij het maanlicht opgezeten
Ik heb een wereldreis gemaakt door mijn gedachten

Ik heb een avond lopen dwalen door de kamers van mijn hart
Ook al waren die vaak bloedeloos en leeg
Ik heb gevochten met m'n angsten
En gefeest met mijn verlangen
Ik heb de kale witte muren met mijn liefde volgehangen

En nu ben ik net een paar minuten terug van weggeweest
Ik heb mijn rugzak zomaar in een hoek gesmeten
En zie de beelden van de reis naar mijn geweten
Het is een reis geweest om nooit meer te vergeten

Songtekst: Han Kooreneef (1999)

https://nl.wikipedia.org/wiki/Han_Kooreneef

werd gezongen door Liesbeth List

http://www.liesbethlist.nl/

 

 

Koopkracht - Charles Ducal

Koopkracht  

Na zijn dood werd God vloeibaar 

goud. In die vorm kwam hij overal, 

op alle plaatsen, die hij overspoelde

tot men geen andere god nog aanbad.  

Heter dan kokende as, kouder dan ijs

drong hij binnen door ogen en oren

en dwong alle handen naar zijn gebod: 

wie een leven wil moet het zien te kopen.  

Wie het kan wordt vloeibaar als God zelf,

wast aan en giet zich uit over de wereld,

duizenden goden, allen de enige.

Wie het niet kan wordt onbestaand,  

een roeier zonder spanen,

een zwemmer in het moeras,

een drenkeling buiten adem,

een wesp in een limonadeglas. 

 

Charles Ducal  

Charles Ducal schreef dit gedicht naar aanleiding van de Werelddag van Verzet tegen de Armoede op 17 oktober 2014. Hij was 2 jaar lang België’s Dichter des Vaderlands:

http://www.dichterdesvaderlands.be/ducal/

fotocollage: in Go(l)d we trust - bert deben

 

Sterven voor de laatste keer - Derrel Niemeijer

Stervend by Derrel Niemeijer

Waar ben je
naartoe geweest?
Waar ging je heen?
Heb je de zomer gevolgd
om de winter te zien
die zijn gezicht duwde
in de smeltende sneeuw?
Of ben je weer hier
om opnieuw te sterven?

Nou,
probeer geen
andere tijd uit
om terug te komen,
sterven brengt mij niks
en brengt ons niets.

Heb jij de zwaan gezien
deze gleed over
het water wat
roze was
omdat jij erin keek
zoekend naar mij
in beelden
die je opriep
met betoveringen.

Alsof je aan
het wachten was
op een wereld,
jouw wereld,
om vorm te geven
of was het mijn wereld
of die van ons,
tezamen.

Wat je zag
waren geen dromen
maar de kleur was
wel roze.

Zie jij
hoe het kan zijn?
Zag je
hoe het kan worden?
Of kan het
je helemaal niks schelen
als jouw wereld vergaat
of die van mij?
Of nog erger
die van ons.

Laten we werken,
tezamen, ik wil
niet alleen sterven
voor de laatste keer
… ben voor
de laatste keer hier
dus gaan we het doen.

Gaan we het doen
een wereld opbouwen
vol kleur
waarvan we
kunnen genieten?

Of ga ik sterven
voor de laatste keer,
hier, op aarde? 

Derrel Niemeijer

Ook al werd dit huiveringwekkend mooie gedicht een jaar geleden geschreven, het had net zo goed het laatste gedicht kunnen zijn van Derrel – het staat dan ook als laatste op zijn eigen website:
http://www.derrelniemeijer.nl/. 

Soms kan iets heel snel gaan. Exact 2 weken geleden zaten we nog te lachen aan een tafeltje en deelden we samen het podium tijdens Ballonnenvrees in café Ami te Antwerpen. Een paar dagen later vernam ik dat Derrel slokdarmkanker had met uitzaaiingen naar maag en lever – stoutmoedig had hij nog een indrukwekkend en levendig optreden weg gegeven.

Op een afscheidskaart voor hem ik nog: “blijf een laatste gedicht schrijven! En zo niet, moge het een zacht verdwijnen zijn …”
Donderdagavond, 13 oktober 2016, overleed Derrel op 38 jarige leeftijd.  

Overlijdensbericht uit het 'Eindhovens Dagblad':

Onder een bewerking van een foto van ons samen in café Lami op 30 september en een foto van ons gezamenlijk podiummoment – met dank aan Kattya Janssen voor het vastleggen hiervan.