Oorlogstijd (1944) - Hélène Heylen

 .

uit het poesiealbum van moeder, 80 jaar geleden  

Ik heb een vriendje dat onzichtbaar is

Ik heb een vriendje dat onzichtbaar is
hij heeft geen naam of geen gelaat
toch maakt hij dat ik niemand mis
en weet ik dat hij echt bestaat

hij zegt niet veel, maar luistert wel
als ik iets vraag of als ik praat
als ik iets voel en dat vertel
dan weet ik dat hij naast me staat

soms hoor ik hem, hij praat niet echt
ik hoor het enkel in mijn hoofd
toch hoor ik helder wat hij zegt
hij zegt dat hij in mij gelooft

hij heeft geen lichaam, geen gezicht
maar ’s avonds bij het slapengaan
dan weet ik dat hij naast mij ligt
en samen met mij op zal staan

© bert deben
Vogelwaarde, Kerstavond, zaterdag 24 december 2011.

soms fluistert hij met zachte stem

in wetten en geboden

dat ik, wie niet gelooft in hem

bekeren moet of doden.

 

een op 2de Kerstdag bijgeschreven strofe. 

Uur van vertrouwen - Hein de Bruin

.

.

Hein de Bruin

(IJlst, 22 maart 1899 - Amsterdam, 10 juni 1947)

Uit: ‘Het Ingekimde Land’

U. Mij. Holland, Amsterdam.

Wikipedia: Hein de Bruin 

dblnl: auteur H. de Bruin 

Nederlandse Poëzie Encyclopedie 

.

't Is lang geleden - J. A. Dèr Mouw

't Is lang geleden (13)

.

'k Hoor ruisen ons moeras - zo noemden wij 't,
Mijn vriend en ik - vol angstig rits'lend riet,
Met, soms, een zichtbaar wieg'lende karkiet
Er om eerst bos, dan heiden, vlak en wijd.

Wij stookten vuurtjes, veilig, niemand ziet
De blauwe rook. Over ons, dreigend, glijdt
Kraaiengeroep, vreemd, wild, door de eenzaamheid. -
Leeft hij nog? - 'k Ruik de hars - Ik hoop van niet.

Ik heb hem vaak beledigd en gegriefd;
Want 'k hield van hem. Neen, 'k was op hem verliefd.
Neen, meer - mijn ideaal van goed en waar.

Nu ben ik oud. In Brahman is vergaan
Mijn wereld, en ikzelf, grijze brahmaan -
Hij had blauwe ogen en mooi donker haar..

 

Johan Andreas Dèr Mouw (pseud. Adwaita)

(Westervoort 24 juli 1862 - Den Haag 8 juli 1919)

uit 'Nagelaten Verzen' (1934)

 

 

meer over J.A Dèr Mouw kan men o.a. vinden op:

http://www.martinmaassen.nl/GN-nov18.pdf 

http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/adwaita/ 

http://www.wikiwand.com/nl/Johan_Andreas_d%C3%A8r_Mouw 

 

 

de pijnfuif - muurgedicht gust gils

.

Het gedicht 'De Pijnfuif' van Gust Gils (1924 - 2002) staat op de zijgevel van  

café Köln op de hoek van de Stadswaag en de Hoornstraat te Antwerpen  

 

'De zwerfkat' wint 3de prijs wedstrijd Voor De Poes Magazine

.

    Mijn gedicht 'De Zwerfkat' won een gedeelde 3de Prijs voor de schrijfwedstrijd van Voor de Poes Magazine NL en werd gepubliceerd in het 2de kwartaal nr #6 van het magazine

Sterven voor de laatste keer - Derrel Niemeijer

Stervend by Derrel Niemeijer

Waar ben je
naartoe geweest?
Waar ging je heen?
Heb je de zomer gevolgd
om de winter te zien
die zijn gezicht duwde
in de smeltende sneeuw?
Of ben je weer hier
om opnieuw te sterven?

Nou,
probeer geen
andere tijd uit
om terug te komen,
sterven brengt mij niks
en brengt ons niets.

Heb jij de zwaan gezien
deze gleed over
het water wat
roze was
omdat jij erin keek
zoekend naar mij
in beelden
die je opriep
met betoveringen.

Alsof je aan
het wachten was
op een wereld,
jouw wereld,
om vorm te geven
of was het mijn wereld
of die van ons,
tezamen.

Wat je zag
waren geen dromen
maar de kleur was
wel roze.

Zie jij
hoe het kan zijn?
Zag je
hoe het kan worden?
Of kan het
je helemaal niks schelen
als jouw wereld vergaat
of die van mij?
Of nog erger
die van ons.

Laten we werken,
tezamen, ik wil
niet alleen sterven
voor de laatste keer
… ben voor
de laatste keer hier
dus gaan we het doen.

Gaan we het doen
een wereld opbouwen
vol kleur
waarvan we
kunnen genieten?

Of ga ik sterven
voor de laatste keer,
hier, op aarde? 

Derrel Niemeijer

Ook al werd dit huiveringwekkend mooie gedicht een jaar geleden geschreven, het had net zo goed het laatste gedicht kunnen zijn van Derrel – het staat dan ook als laatste op zijn eigen website:
http://www.derrelniemeijer.nl/. 

Soms kan iets heel snel gaan. Exact 2 weken geleden zaten we nog te lachen aan een tafeltje en deelden we samen het podium tijdens Ballonnenvrees in café Ami te Antwerpen. Een paar dagen later vernam ik dat Derrel slokdarmkanker had met uitzaaiingen naar maag en lever – stoutmoedig had hij nog een indrukwekkend en levendig optreden weg gegeven.

Op een afscheidskaart voor hem ik nog: “blijf een laatste gedicht schrijven! En zo niet, moge het een zacht verdwijnen zijn …”
Donderdagavond, 13 oktober 2016, overleed Derrel op 38 jarige leeftijd.  

Overlijdensbericht uit het 'Eindhovens Dagblad':

Onder een bewerking van een foto van ons samen in café Lami op 30 september en een foto van ons gezamenlijk podiummoment – met dank aan Kattya Janssen voor het vastleggen hiervan.

 

De Zwerfkat

De Zwerfkat  

.

Ze kijkt mij eerst niet aan en daarna wel

heel even maar, gewoon om mij te keuren

misschien dat vriendschap kan, maar niet te snel

het is niet iets dat zomaar moet gebeuren  

ze licht mij door, haar argwaan is een wapen

ze krijgt sinds kort dan wel te eten hier

een nest zelfs, met een kussen om te slapen

dat zette haar vertrouwen op een kier  

ze is gewend alleen te zijn, uit veiligheid

en houdt bij voorkeur nog de afstand aan

al staat het kiertje toch weer iets meer open

ik praat met haar, ze gunt mij eventjes de tijd  

dan besluit ze statig om door te gaan

ze zet het echter niet meer op een lopen. 

 

© bert deben

Hengstdijk, zondag 7 februari 2016,

voor de zwerfkat die ons steeds meer komt bezoeken, we noemen haar Bowie.

Gedicht won 2 maart 2018 de 3de Prijs voor de schrijfwedstrijd van Voor de Poes Magazine NL, waar het ook gepubliceerd werd. 

 

 

 

Alles is wel heel erg veel

. jijislief.nl                    

Alles is wel heel erg veel  

Kom ik een oude bekende tegen

lang niet gezien en 

oppervlakkig van ergens vroeger

stelt die de meest diepgaande

van alle mogelijke vragen:

of alles goed is met mij ?  

waarna ik gekatapulteerd word

tot op een denkbeeldige sofa

bij een verzonnen psychologe

die mij zegt dat ‘alles’

wel héél erg veel is

om goed te zijn

en of ik dan zeker niets vergeet ?  

dus ik denk heel diep na

graaf tot aan mijn geboorte

en door de diepte van

mijn duisterste zijn

want inderdaad

‘alles’, is wel heel erg veel

en als ik eerlijk antwoord

moet het ‘neen’ zijn  

maar als ik neen zeg

stelt die oude bekende

dan ook nog een vraag om te polsen

wat er mis is of minder

en gaan we dat dan samen

ontleden en benoemen ?  

of zal de oude bekende

heel eventjes stil zijn

diep beginnen na te denken

over mogelijke oplossingen of

over hoe zo snel mogelijk

van mij vandaan te kunnen raken ?

als ik uiteindelijk besluit

om beleefd ‘ja’ te liegen

en voorkomend de vraag

‘en met jou ?’ te stellen

is de oude bekende

al lang weer weg  

en heb ik tot 2 keer toe

de bus gemist. 

 

© bert deben

Antwerpen, donderdag 06 augustus 2015, in de wachtzaal van de dokter,

70 jaar na de atoombom op Hiroshima.
 

 

Alles  

Alles –

een schaamteloos woord, opgeblazen van hoogmoed.

Het moet tussen aanhalingstekens staan.

Het doet alsof het niets overslaat,

alsof het bijeenbrengt, omvat en inhoudt en heeft.

Maar intussen is het niet meer dan

een flard vol tumult.  

 

WisławaSzymborska

uit 'Het moment'

 

 

Heb mij lief, gelijk ik ben - Jacqueline van der Waals

Heb mij lief, gelijk ik ben
. 
Ik zou tot al mijn vrienden willen gaan
- Ook wel tot hen, die niet mijn vrienden zijn -
En vragen: Heb mij lief, gelijk ik ben
En stel aan mij geen eischen.  Zie, ik kan
Niet onderhoudend praten, niet gevat
Of geestig zijn, en niet vertrouwelijk
Vertellen van mij zelf of van mijn ziel....
Wat zouden we ons vermoeien voor elkaar?

Laat mij maar zwijgend naast u zitten, stil
Verdiept in eigen werk, eigen gedachten.
Of - als gij praten wilt - spreekt gij tot mij.
Ik zal wel luistren, als gij vriendelijk
Met lichten kout mij onderhouden wilt,
Wel lachen om de grappen, die ge zegt,
Wel ernstig kijken als ge hoog, of diep,
Of ijdel praat van al te diepe dingen....

Maar, als ik dan zoo zwijgend zit, en luister
Naar uw gesprek - of naar het klokgetik -
Of 'k laat de stilte ruischen om ons heen,
- Die ruischt zo prettig, als de menschen zwijgen -
Als 'k mij dan blij in uw nabijheid voel,
Dan zou ik willen vragen, en de stilte
- Of na ons gesprek - verbreken met mijn vraag:
"Zeg, zijt ge ook blij, dat ik naast u zit?"
Spraakt ge dan "Ja", dan zei ik zacht: "Ik ook" ...

En dat was alles, wat ik weten wou
En al, wat gij van mij behoeft te weten.


Jacqueline van der Waals
(Den Haag, 26 juni 1868 – Amsterdam, 29 april 1922)
uit 'Nieuwe Verzen' - uitg. Callenbach (1909)



http://resources.huygens.knaw.nl/vrouwenlexicon/lemmata/data/Waals 

http://www.poezie-leestafel.info/jacqueline-van-der-waals
http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/waals/indext.html 

Anneke Buys: Overdoen / Vriendschap

.

Overdoen

 . 

hoe gaan we verder
de dag zo donker
het huis koud
de bron opgedroogd

ga hier weg
trek de deur dicht
laat alles achter
zoek een andere plek

graaf een diepere put
bouw huis en haard
ontsteek een kaars
en begin opnieuw.

Anneke Buys

10 Bahá 170
30 maart 2013

Anneke Buys schrijft al jaren poëzie, maar ook artikelen en boekbesprekingen in zowel Nederlands, Engels en Esperanto. Haar gedichten gaan zowel over de wereld om haar heen als die binnenin haar. In eigen beheer bracht ze een aantal bundels uit: Groei in millimeters (1984) Breuklijnen (1985) en Droomwereld (1993). Een bundel in Esperanto Reve kaj reale verscheen bij Impeto in Moskou (2006). 

In de loop der jaren wint Anneke Buys een aantal poëzieprijzen, waaronder tweemaal die voor het beste Apeldoornse gedicht in de zomerwedstrijd van Markant (2001 en 2003). Sinds 1986 is Anneke penningmeester van BAFA (Bahá’í Association for Arts), waarvan ze mede-oprichter is.  In 1988 neemt ze deel aan het Aziatisch poëzie congres in Taichung, en in 2005 aan het internationaal poëziefestival in Kaohsiung, Taiwan.

De laatste jaren was Anneke minder bezig met poëzie en vond haar creativiteit meer een weg in boetseren en bewerken van vooral speksten – zoals o.a. het vriendschapsbeeldje (foto onder), dat ik van haar kreeg n.a.v. onze 20 jarige vriendschap (ondertussen zelfs bijna 30 jaar!).  Anneke was al die jaren een steun en vertrouwenspersoon, maar ook degene die mij op weg hielp in de wereld van de poëzie en mijn werk nu nog steeds opbouwend van feedback voorziet.

 .

Vriendschap  

Geschenk

brozer dan een zeepbel

te overhandigen

met zorgvuldige vingers

zachter dan dons.  

Kostbaarheden

behoedzaam uitgewisseld

een blik, een gebaar,

een brief of een bloem.  

Langzaam

verandert

een vreemde in

een innig geliefde

vriend. 

Anneke Buys

Jamẚl 141

Mei 1984

Dien Avond en die Roze - G. Gezelle

.

 .

Dien Avond en die Roze

.

'k Heb menig menig uur bij u
gesleten en genoten,
en nooit en heeft een uur met u
me een enklen stond verdroten.
'k Heb menig menig blom voor u
gelezen en geschonken,
en, lijk een bie, met u, met u,
er honing uit gedronken;
maar nooit een uur zo lief met u,
zo lang zij duren koste,
maar nooit een uur zo droef om u,
wanneer ik scheiden moste,
als het uur wanneer ik dicht bij u,
dien avond, neergezeten,
u spreken hoorde en sprak tot u
wat onze zielen weten.
Noch nooit een blom zo schoon, van u
gezocht, geplukt, gelezen,
als die dien avond blonk op u,
en mocht de mijne wezen !
Ofschoon, zo wel voor mij als u,
-wie zal dit kwaad genezen ?-
een uur bij mij, een uur bij u,
niet lang een uur mag wezen;
ofschoon voor mij, ofschoon voor u,
zo lief en uitgelezen,
die roze, al was 't een roos van u,
niet lang een roos mocht wezen,
toch lang bewaart, dit zeg ik u,
't en ware ik 't al verloze,
mijn hert drie dierbre beelden: U,
dien avond - en - die roze !

Guido Gezelle
Geschreven op 1 november 1858, voor zijn leerling Eugeen van Oye.
  

Guido Gezelle is zowat de bekendste dichter uit het Vlaamse taalgebied.  Voor velen is hij de priester-dichter, voor anderen dan weer de man die opkwam voor een officieel gebruik van het Vlaams, voor de meeste is hij vooral de dichter die speelde met klanken en woorden, en zangerige zinnen neerzette als ‘O Krinklende winklende waterding, met ‘t zwarte kabotseken aan …’ in klinkende gedichten als ‘Het Schrijverke’.

 

Voor mij is hij vooral de schrijver van ‘Dien Avond en dien Roze’, zowat het mooiste liefdesgedicht ooit geschreven door een man voor een man.  Hij schreef het voor zijn toen 18 jarige leerling, Eugène van Oye.  Het werd meteen ook zijn meest controversiële gedicht, want er een liefdesverklaring in lezen was iets wat natuurlijk niet kon of mocht en dat werd dan ook (en wordt nog steeds)  door de Katholieke achterban van Gezelle ten stelligste ontkend.  

 

Feit is dat Gezelle als leraar poëzie te Roeselare later werd ontslagen en overgeplaatst naar Brugge, vanwege een ‘te nauwe band met zijn leerlingen’.  Wat daar precies achter stak, zal men waarschijnlijk nooit te weten komen, waardoor er vooral meer reden overblijft voor speculatie. 

 

Interessant om weten in deze is ook hoe het verder verging met Eugène van Oye, de leerling voor wie het gedicht op 1 november 1858 geschreven werd.  Nog in dat zelfde jaar werd hij door zijn vader weggehaald van het Klein Seminarie te Roeselare, om hem ‘te onttrekken van de invloed van Guido Gezelle’.  Later zou Eugène van Oye, net als zijn vader, arts worden, maar zijn liefde voor de poëzie en het schrijven bleken echter sterker te zijn, wat hem o.a., als toneelschrijver, in 1924 de Staatsprijs voor Vlaamse toneelletterkunde opleverde. 

 

wie meer wil weten over Eugène van Oye:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Eug%C3%A8ne_van_Oye

website rond Guido Gezelle:

http://www.gezelle.be/

wikipedia Guido Gezelle:

http://nl.wikipedia.org/wiki/Guido_Gezelle

een bloemlezing van gedichten van Gezelle:

http://users.telenet.be/gaston.d.haese/gezelle.html

 



 

The Lady in Red

.

Foto: Tima Sergeev - model: Alcozaic

 

     The Lady in Red

                         (in een volkscafé)

 

     Walter komt binnen

     in een zomerse jurk

     “het is weer om te fietsen!” zegt hij

 

     zijn benen zijn bleek nog

     zijn borsten zijn klein

     maar al wie hem ziet hier is blij

 

     de man aan de toog vraagt

     wat Walter wil drinken

     en schuift spontaan een barkruk er bij

 

     Walter begroet hem

     met een zoen op de mond

     en zegt “een Westmalle voor mij!”

 

     de man aan de toog vraagt

     “en hoe gaat het met jou?”

     “het is weer om te fietsen!” zegt hij.

 

 

     © bert deben

     Berchem, café Rood-Wit, zondag 4 mei 2008.