Eindelijk thuis

Thuis

Ik vraag mijn muze

ten dans

ze knikt beleefd

en draait een pirouette

met niets dan woorden

om haar heen

 

ik scherp mijn pen

noteer alvast

een nieuw begin:

       Ik vraag …  

ik zie in haar mijn tranen

mijn eenzaamheid

mijn twijfels

ik hoor het woordje

‘angst’ ontvallen

ik raap het op en

koester weer

het kind in mij  

ik zie mezelf

in hoeken staan

de handen hoog de hemel in

en zie het slaan

van heel dichtbij  

maar zie in mij

de liefde ook

die toe mag slaan

met warme drift

en telkens weer  

een vluchtmisdrijf 

ik zie mezelf

zo ouder zijn  

in handen van

te veel beminden

en draai mij
rond hun vele vingers  

totdat ik vlucht

in eenzaamheid  

ik vraag mijn muze

waar ik ben

ze draait rond mij

omhelst mij teder

fluistert zachtjes

in mijn oor:  

“Thuis, mijn liefste

, eindelijk thuis!” 

 

 

© bert deben

Antwerpen, 29 december 1999 (laatste gedicht van de eeuw)   

Men kan pas thuis zijn als men thuis is in zichzelf.  

  

jan. 2024 op poster in Gedichtenstraat/poëziewandeling te Zelem/Halen

en gepubliceerd in bijhorende bundel.

Alles wordt mooier in het nieuwe jaar

.

.

Alles wordt mooier in het nieuwe jaar 

de zon zal schijnen, de ozon lagen 

en al wat snel is zal vertragen 

en aandacht vragen zonder een bezwaar 

want God wordt weer een tovenaar 

en laat de zwaarste lasten dragen 

door al wie nooit voorheen mocht klagen 

en hij geeft werk aan elke bedelaar 

en water stroomt plots zoet van zee 

naar droge akkers en woestijnen 

de grijze wolken die verdwijnen 

en nemen onze angsten mee 

de mens krijgt inzicht en gordijnen 

om te draperen over wee. 

© bert deben 

Turnhout, 20 oktober 1999. 

 

Als de winter komt

Als de winter komt wordt alles bruin
en al wat groen is zal verdwijnen
men schuift voorzichtig de gordijnen
voor de wereld toe, de duistere tuin

biedt nu geen blijheid meer, de kruin
van elke boom is kaal, de pleinen
zijn ontruimd, éénieder nam het zijne
en bemint zorgvuldig zijn fortuin

want morgen kan het oorlog zijn
en wordt het bloed tot ijs bevroren
wie ’t koudste is wordt uitverkoren
en meester van het jachtterrein

wie tot de winter zal behoren
zal later nooit nog zomer zijn.

© bert deben
Antwerpen, 4 juni 1999.

.

40

Met veertig start het echte leven 
en wat geweest is, is voorbij 
dat zet je als ballast opzij 
wat telt is naar de toekomst kijken 

de toekomst, dat is kort omschreven 
wat jij na 40 overhoudt 
perfect een leeftijd welbeschouwd 
om te vergeten en vergeven 

vergeet de foutjes uit jouw jeugd 
en scheldt uzelf uw zonden kwijt 
maar ook die van uw schuldenaren 

herboren wordt je, met de deugd 
van afstand nemen van wat spijt 
en littekens uit jonge jaren. 


© bert deben 
Turnhout, vrijdag 17 december 1999, voor Herman.  
op een kaart voor een 40ste verjaardag. 

 

Bij de tandarts in de wachtzaal

.

.






Bij de tandarts in de wachtzaal

hoor ik de boren snerpend gillen

met veel gerommel en kabaal 

en zie ik mensen bleek verstillen

gebruik van ’t zwaarste materiaal

doet hier zowaar de stoelen trillen

mijn moed zakt onder minimaal

de vrouw naast mij slikt vlug wat pillen

 

minuten lijken hier wel uren

ik zit te draaien en te keren

en kan de angst niet camoufleren

voor wat ik hoor door dunne muren  

dan komt de arts zich excuseren

voor het verbouwen bij de buren. 

 

.

© bert deben

Borgerhout, 15 november 1999, geschreven in de wachtzaal bij de tandarts.

Het gedicht werd later door de tandarts ingekaderd en opgehangen in de wachtzaal.

Foto: juniordentist.com 

 

 

Dichterlijke waardigheid

.

Dichterlijke waardigheid

Iets dwingt mij weer tot een sonnet

de lettergrepen streng geteld

de vorm, dat wordt op prijs gesteld

is iets waar ik dan streng op let

ik volg de regels nauwgezet

de woorden die ik samensmelt

zijn uitgezocht en opgesteld

zoals een goddelijk gebed

ik wil dit slaafs verlangen kwijt

dat mij al tart van het begin

ik schrap en schrijf een nieuwe zin

een stap die meer naar vrede leidt

nu nog een einde en ik win

mijn dichterlijke waardigheid.

© bert deben

Antwerpen, 19 april 1999.

.

Dichter bij 8 Beaufort

.

Dichter bij 8 Beaufort 

De wind blaast onrust door de bomen

en gaat door takken als een zeis

de wolken bulken donkergrijs

er zit een noodweer aan te komen

wie de berichten heeft vernomen

het huilen hoort en het gekrijs

en buiten gaat is niet goed wijs

men vlucht en zoekt een onderkomen

men schuilt in kelders en in nood

en achter banken en gordijnen

hoe meer het onweer bonkt en stoot

hoe verder weg men wil verdwijnen

maar ik vul eerst nog veertien lijnen

want dichters dichten tot de dood.

© bert deben

Turnhout, woensdag 10 november 1999,

terwijl het buiten een beetje waaide. 

foto: Azoren 2012 

 

Duistere plaatsen

.

foto uit film: Mørke Rum        

 

Het Pleintje

HET PLEINTJE 

Op het plein staat iets waarvan men 

vermoedt dat het een kunstwerk is 

men gebruikt het als een pisplaats 

voor de honden, ik verken mijn buurt 

de mensen verwensen misverstanden 

de gewone werkman vindt er tekens 

dat het heden niet rooskleurig is en 

de toekomst niet groen, maar bruin 

of zwart als Afrika of Dewinter 

veel uitzicht biedt het pleintje niet  

 

ooit had het een kloppend hart. 

© bert deben 

Antwerpen, Seefhoek, zondag 24 oktober 1999.

 

Alles rijmde op verleden tijd

.

                        19 september 1999, voor Mieke, n.a.v. haar outing.

Ik voel in mij september weer

.

Ik voel in mij september weer
hoe dagen korten en de zomer
mat aan mij het leven lomer
toont en geurt naar ommekeer 

 

de zon is nu de zon niet meer
maar schijnt nog slechts een onderkomen
vale kleur – zoals de bomen
legt zij zich bij minder neer 

 

de dichter klemt zich aan zijn pen
en haalt het woordje ‘herfst’ van stal
hij schrijft van schoonheid in verval
want net als ik in mij herken 

 

dat ik zoals seizoenen ben
besef ik wat er komen zal. 

 

 

© bert deben
Antwerpen, 28 aug. 1999

 

http://bertdeben.blogspot.com/2014/09/ik-voel-in-mij-september-weer.html 

 

 

Dood zo dartel doodt mijn dood 

mijn duizend malen uitgemolken 

donkere zwarte dode wolken 

opgehoopt en uitvergroot 

mijn dood mijn trouwe bondgenoot 

vol duisternis en draaiend kolken 

woedend dichtend haat vertolken 

stoot mij uit mijn moeders schoot 

moederschoot van helse doornhaag 

bloedend veld van overgeven 

vlees door prikkeldraad omgeven 

wurg mij teder wurg mij traag 

moeder gaf mij ooit het leven, graag 

had ik het haar teruggegeven. 

© bert deben 

Antwerpen, 23 augustus 1999. 

 

 

El Toro

 .

El Toro

Een Spaanse stier

had veel plezier

omdat hij in een wei staan mocht

en dat een leven lang al alle dagen

tot dat hij, zonder ’t hem te vragen

zomaar werd verkocht

twee dagen later, onder luid gejoel

en veel te druk naar zijn gevoel

werd het beest weer losgelaten

keek links en rechts opzij

en vroeg zich af : ‘¿Waar is mijn wei,

en wat doen al die mensen hier?’

toen kwam een man in glitterpak

die fier iets in de hoogte stak

en volgde er nog meer getier

de Spaanse stier vertrok geen spier

en dacht : ‘¿Wat zijn dat hier voor gekken?

ik wil onmiddellijk vertrekken,

en wil mijn wei en gras terug!’

de glitterman, of toreador

althans, daar ging de man voor door

stak toen iets in de stier zijn rug

de Spaanse stier, tot groot plezier

van alle mensen rondom hem

zag plots hoe hij ontzettend bloedde

werd boos daardoor en vol van woede

nam hij het glittermannetje in een klem

en slingerde het doorheen de lucht

waarna de man tot grote schande

gebroken tussen ’t volk belandde

later volgde dit gerucht :

‘de toreador in glitterpak

die bijna al zijn beenderen brak

heeft angst van alles wat beweegt

zelfs van een spin en van een muis

hij woont nu in een groot wit huis

waar hij nog altijd wordt verpleegd’

de Spaanse stier die zegevierde

werd kort nadien opnieuw verkocht

maar hoe hij het ook wensen mocht

het beest kwam nooit meer in de wei

de koper was een slagerij.

© bert deben

Benidorm, 18 juli 1999.

.

Hoer

Het zijn of niet zijn is de vraag

ik kleed mij eerder met respect

en lach mijn leed zo opgewekt

dat als ik tot mezelf vertraag

ik niet het woordje hoer verdraag

een mening die werd uitgelekt

en dan omfloerst werd en bedekt

totdat ze wazig lijkt en vaag

ben ik in Gods naam dan een hoer

omdat ik geld krijg voor de liefde

terwijl ik niemand ooit ontriefde

zoals men mij ontriefde ooit

ik geef en krijg en ik ontroer

maar ’t woordje hoer gebruik ik nooit!

© bert deben

Antwerpen, 10 juli 1999.  

 .

gepubliceerd in 'Vertalersweelde, GIORGIO BAFFO e.a.' Stichting Spleen A'dam, okt. 2021 

12 jan. 2022 gepubliceerd in de bundelbespreking op de website van Meandermagazine.nl 

 

wat wij noemden later 

is iets dat ons toen overkwam 

twee kleine twijgjes werden stam 

 

© bert deben 

Antwerpen, 24 juni 1999.

 

Dubbelsonnet voor een vader

Dubbelsonnet voor een vader  

 

I. 

 

Hij veinst bezorgdheid in zeuren 

in vernederen en slaan 

op de tafel, met de deuren 

als het weer niet goed mocht gaan  

 

niet zoals het moest gebeuren 

niet precies zoals hij wou 

op het werk zijn superieuren 

thuis de kinderen of vrouw  

 

alles werkt op zijn humeur en 

al betaalt hij zich dan blauw 

er valt weinig te bespeuren 

van wat hij zo plichtsgetrouw 

maneschijn en rozengeuren 

zijn omgeving geven wou.  

 

II. 

 

Altijd valt wat af te keuren 

niets heeft nut en niets voldoet 

en wat was valt te betreuren 

wat moet komen loopt nooit goed  

 

’t leven is een uitentreuren 

pijnlijk tergen van gemoed 

alles eindigt in mineur en 

meestal ook in tegenspoed 

 

vader valt niet op te beuren 

alles is teloor gegaan 

zorgen zet hij om in zeuren 

in vernederen en slaan 

op de tafel, met de deuren 

als zijn reden tot bestaan. 

 

 

© bert deben 

Antwerpen, juni 1999. 

Moeder inspecteert het venster

Thuis

Voor moeder moet het leven heel doorzichtig zijn
een levensinhoud vol ammonia en javel
ze zal het huis ook nooit verlaten, zonder snel
het glas te controleren achter het gordijn

je kan de ruiten schijnt ook kuisen met azijn
is haar antwoord, als vader haar bezorgd vertelt
dat de wereld naar de kloten gaat, ze voorspelt
dat het zelfs schoner zal zijn, maar de zonneschijn

toont haar vegen die ze vroeger toch nooit echt had
ze grijpt dus opnieuw naar het oude procedé  
en naar haar emmers en haar zeemvel en gedwee
verwijdert ze al de strepen en elke spat

vader gaat tegen het beleid op oorlogspad
moeder, inspecteert het venster en is tevree.


© bert deben 
Antwerpen, zondag 20 juni 1999,
geschreven na het zien van de film ‘The Hanging Garden’. 

Ik hoor daar buiten vogels fluiten

.

Ik hoor daar buiten vogels fluiten

mooier nog dan Strauss of Bach

en kijk doorheen gezeemde ruiten

en vraag hen of ik buiten mag

U bent reeds buiten – wij zijn binnen

zei één der vogels met een lach

waarna ik even moest bezinnen

en zien ook wat die vogel zag

de hele wereld is een woonst

voor ieder die van vrijheid houdt

en alles is er om het schoonst

de vogels fluiten hun refrein

een ode aan het wereldwoud

waar wij te weinig deel van zijn.

© bert deben

Châteaux des Beaux Arts, Rendeux, 5 juni 1999, voor Lisa.

 

gepubliceerd in bloemlezing ‘Verwondering’ Bonheiden 1999 

en in ‘Bahá'í Vizier’ jg 39 nr 4, 2000 

in poëzieroute 'De Poëtische Paardenkastanjes', steunactie voor Safierpark, juni 2023