Bij de eindmeet ...

.

Het Eindstation

Er huist een moordenaar in mij

.

Er huist een moordenaar in mij 

hij glimlacht wat en speurt alvast 

naar een motief, een snuisterij 

dat best bij zijn verlangen past 

de juiste dag, het juiste oord 

nu enkel nog het juiste sein 

een laatste zin, het laatste woord 

hij wil vooral heel zeker zijn 

zijn ogen kijken zoekend rond 

naar alles wat ik hier beleef 

een hoogte- of een dieptepunt 

een neiging op de achtergrond  

 

hij heeft het op zichzelf gemunt 

maar wacht tot ik het teken geef.   

 

© bert deben  

Antwerpen 8 juli 2009 onaf + Vogelwaarde, januari 2023  

afgewerkt voor de maandopdracht van schrijversgezelschap  

Apropos met als thema ‘het laatste woord’  

 

even Eden

.

even Eden 

Aan de balie stond ik niet geregistreerd 

mijn naam niet mijn gezicht mijn hoofd 

hij smaalde, trok zijn vleugels op: U gelooft 

toch wel, en of ik ooit eens was bekeerd 

de poort was gesloten en verweerd en leek 

al eeuwen niet meer op een warm onthaal 

crisis, sprak de engel weer, ze zappen allemaal 

ik keek wat links en rechts, een discotheek 

luchtkasteel, goktent, zwemparadijs 

balzaal, luchters, roltrap – voor de maagden 

moet U bij de man met de tulband zijn – zeis 

nog in aanslag stond hij naast me, al even verward 

vroeger was het duidelijker ... zijn stem vervaagde 

achter mijn rug voelde ik iets angstaanjagend zwart. 

© bert deben 

Antwerpen, dinsdag 10 maart 2009.

Genesis – dag 3

.

 

Genesis – dag 3  

Hij zaaide zaadjes in het wilde weg

groef met zijn handen voren

sloten, delta's en rivieren

tot al het groen op aarde werd geboren  

een lusthof was het, nu nog bomen

fruit en schaduw voor de dieren

bekoorlijkheid, een onderkomen

voor al wat hier zijn lof zou vieren  

God, na een ganse dag tuinieren

zag dat het goed was, om te bezwijken

de pracht er van, het had geen naam

het zou niet enkel hem plezieren

er moest iets komen, alsnog ontstaan  

dat straks op alles neer zou kijken. 

 

© bert deben

Antwerpen, woensdag 08 april 2009.
 

 

 

We fluisteren verwondering

.

Antwerpen, donderdag 27 augustus 2009 - 22 september 2015, voor Ruud.

  

Achter mijn rug

Achter mijn rug  

Achter mijn rug

fluisteren de stemmen

tasten zij mijn grenzen af

en wat ze niet verstaan aan mij  

berustend laat ik hen begaan

ze knikken met een kille lach

een schijn van welgemeend gedag

en wachten tot ik verder ga  

ik knik terug

de blikken kruisen tastbaar vlug

zo wrang als hier beleefd kan zijn

ze praten niet, ze prevelen  

ik voel hun oordeel 

hun blik doorheen mijn rug. 

 

© bert deben

Antwerpen, donderdag 12 februari 2009, na het toneelstuk ‘Kinderheil’ van De Queeste/’tArsenaal

 

gepubliceerd in literair tijdschrift Schoon Schip jg 22 nr 2  

.

Bondage

.

Antwerpen, maandag 16 februari 2009
stijloefening in 5 'abab' kwatrijnen
fantasietje n.a.v. de aankoop van mijn nieuwe bed

 

er zitten beestjes in mijn kiezen

.

Ik zit wat in mezelf te kniezen

ik treur, ik traan, ik lijd, ik kwijn

er zitten beestjes in mijn kiezen

die hebben daar hun speelterrein

 

ze brokkelen de suikers af en al het vieze

dat kleeft op mijn glazuur, met veel venijn

en hamerslagen doen ze dat, met heel precieze

terwijl ik dan ineenkrimp van de pijn

 

in elke zenuw van mijn hoofd

het schraapt langsheen mijn hersenpan

voel ik het bonken en geweld

geen pil die zulk een pijn verdooft

 

als ik hen vraag of het niet stiller kan

dan roepen zij : alleen als je de tandarts belt !

 

 

© bert deben

Antwerpen, woensdag 25 februari 2009, voor Ruud.
foto: Laurel and Hardy

 

Verdronken Land

.

digitaal beeld: ‘Seashore’ van Aaf Woldinga

 

 

Verdronken Land

.

Het noodweer kende geen genade

verzwolg, verslond en overspoelde

wat mens aan land voor zich bedoelde

tot alles weer in water waadde

 

het kolkte ver voorbij het strand

en brak door dijken en door muren

een levenswerk in weinig uren

verdween in een verdronken land

 

de zee werd om haar storm gevreesd

maar kon men deze kracht voorzien

of diens verwoesting langs de kusten

 

alsook hoe stil een tijd nadien

het water toch weer zou gaan rusten

alsof het nooit was hels geweest.

 

 

© bert deben

Antwerpen + Vogelwaarde, augustus 2009

oorspronkelijk geschreven voor de poëziewedstrijd ‘Verdronken Geschiedenis’ 

van de Stichting Cultureel Erfgoed Zeeland

 

 

In 2013 genomineerd voor de Citer-poëzieprijs ‘Gedichten & Beelden’ van Het Park Vertelt te Oosterbeek, een wedstrijd waarbij een gedicht moest passen bij één van de zes kunstwerken die daarvoor werden uitgekozen, in dit geval bij 'Seashore' van Aad Woldinga. De genomineerde en publicabele gedichten werden opgenomen in een bundeltje dat op het festival te koop werd aangeboden en in bijlage werd meegezonden met het eerstvolgende nummer van het tijdschrift Poëziepuntgl.

Er werd ook nog een tweede gedicht van mij genomineerd: ‘Verheven', bij de foto‘Still’ van Karin Methorst - dit kan men lezen door te klikken op: 'Verheven'

Het uitgestelde poëziefestival 'Het Park Vertelt' ging door op zondag 25 augustus 2013

Winnaar van de Citer-prijs 2013 was de Belgische dichter Paul Vincent.

Home, een kamertje van vier bij vier

. 

 .
'Home'
. 
Een kamertje van vier bij vier
een tafeltje, een stoel, een bed
wat foto’s op een klein buffet
dit is haar nieuwe leven hier
 
geen huisje meer, geen eigen keuken
de meubels te goedkoop verkocht
alleen wat eigen kleding mocht
liefst niets dat al te erg kon kreuken
 
haar leven past nu in een kast
de rest verdween in een container
er valt hier weinig te herkennen
 
toch klampt ze zich met liefde vast
aan wat ze heeft – een hulpverlener
vraagt bezorgd of het al kan wennen.
 
 
© bert deben
Antwerpen, donderdag 20 augustus 2009.

Zondag 21 oktober 2012, mocht ik in de Sint Lambertuskerk van Walshoutem (Landen) de 2^de prijs in ontvangst nemen voor mijn gedicht ‘Home’, voor de 8^ste editie van de tweejaarlijkse Poëzieprijs Julia Tulkens.  Deze prijs wordt afwisselend georganiseerd door de gemeenten Landen, Linter en Tienen.  In 2010 kwam ik al in aanmerking voor een eervolle vermelding te Linter, met mijn gedicht 'Kamer 234b’  Er werden in totaal meer dan 270 gedichten ingezonden dit jaar, verspreid over drie categorieën (basisonderwijs, secundair onderwijs en volwassenen)

Illustratie bovenaan werd door Iris Boter gemaakt bij het gedicht en samen met het gedicht in oktober 2015 gepubliceerd in de gedichtenbundel 'Zin in zorg' van Reliëf, Christelijke vereniging van zorgaanbieders in NL.

Genesis – dag 2

Genesis – dag 2

Die nacht had God niet echt geslapen

het groeide bijna in zijn hand

de hemelboog met sterren aan

een zon als licht en ’s nachts de maan

de blauwe lucht, het water, land

hij had het allemaal in gedachten

werd door voldaanheid overmand

want het zou goed zijn en hij lachte

maar er was niemand die verwachtte

geen man, geen vrouw, nog zelfs geen hond

geen ziel om vreugde mee te delen

God was eenzaam maar hij trachtte

te geloven dat het toch bestond

zijn evenbeeld, om mee te spelen.

© bert deben

Antwerpen, woensdag 1 april 2009.

 

'Genesis – dag 2' is een sonnet uit een reeks die nog niet helemaal afgewerkt is. 

Het gedicht werd apart geschreven van bovenstaande illustratie, maar toen Barbara Jansma destijds vroeg om hierbij een verhaal of gedicht te plaatsen (toen nog op het VK-blog), vond ik het helemaal passen.

Bijhorend: Genesis - dag 1

Meerdere verhalen of gedichten bij deze tekening, ‘Penelope’ uit "Beppe Maaike's ondraaglijke vertellingen" kan je vinden op onderstaande link : Penelope 

.

Leven en liefde met HIV

.

Voordracht Leven en Liefde met HIV
samengesteld voor het Kunstenfestival Circa - Antwerpen 2009.

  

Het internationale kunstenfestival Circa 2009 te Antwerpen had als thema ‘Erbij horen / to belong’ – zo ook de bijhorende poëziewedstrijd, waarvoor ik met mijn gedicht ‘Ik ben een kikker die gekust wil worden’ (een gedicht over leven en liefde met HIV) de derde prijs mocht ontvangen.  Hierdoor werd ik ook uitgenodigd om een korte voordracht te houden tijdens het festival zelf.

 

Het bewuste gedicht, alsook het gedicht ‘Hoe ernstig wordt de liefde’, schreef ik in 2002 voor een vriend die al heel wat jaren seropositief was – in mei 2002 droeg ik deze en enkele andere gedichten ook al voor tijdens Aids Memorial te Antwerpen. Het derde gedicht schreef ik op 1 december (Wereld Aids Dag) 2008 en rondt het geheel optimistischer af, toch ook wel passend bij de sterk verbeterde medicatie en levensomstandigheden voor mensen met HIV nu.

 

De voordracht zou ik ook later nog verschillende keren brengen op andere plaatsen, als lezing op zich, of als een onderdeel van een uitgebreidere voordracht ...

Ik laat graag de gedichten voor zich spreken :  

 

 

Hoe ernstig wordt de liefde

 

 

Hoe ernstig wordt de liefde

als je weet dat zij kan doden

als ik je zeg: het is verboden

om tot het uiterste te gaan

en ik ook jou dan onvoldaan

en heel vertwijfeld zie verdwijnen

 

ik leg de brieven die ik kreeg van jou

voorzichtig weg en hoor

alleen nog maar de klok die stoort

zo uur na uur en dagenlang

tot elk detail van het behang

een stukje leeft met mij

 

zo sluit ik langzaam de gordijnen

zoals de hoop die ik nog had

jou ooit nog weer te zien

en met de vraag

of ik een volgende keer

niet beter zwijg misschien

want net zoals een ander heb ik noden

 

hoe ernstig wordt de liefde,

als je weet dat zij kan doden.

 

 

© bert deben

Antwerpen, 21 januari 2002, voor Patrick.

 

   

 

Ik ben een kikker die gekust wil worden

 

 

Ik ben een kikker die gekust wil worden

maar niemand komt nog dichterbij

men weet dat ik iets giftig heb in mij

nochtans ben ik veel meer dan dat

 

ik ben de liefde

diep in bloed gevangen

ik ben twee armen van verlangen zat

ik ben een donzen deken dat graag warmte geeft

 

een vuurrood laken van fluweel

ik wil de lust zijn die opnieuw herleeft

het zonlicht in verduisterd leven

en ’s avonds ook de maneschijn

 

voor wie mij toch die kans wil geven,

voor wie ik toch nog prins mag zijn.

 

 

© bert deben

Antwerpen, 10 februari 2002, voor Patrick

 

 

 

De liefde wachtte geduldig af

De liefde wachtte geduldig af

geschopt en afgewezen, dood gevroren

weer ontdooid en weer verrezen

en altijd nog een beetje bang

 

ze wachtte, maar al lang niet meer

op eeuwigheid, haar dromen kwijt

zag zij in winterse seizoenen

de schoonheid zelfs in het vergaan

 

maar plots zou zij er toch weer staan

rijzig, reikend en ontdaan

van alle pek en veren

om dan, door niemand nog verwacht

 

fluisterend te beweren : ik besta !

 

 

© bert deben

Vogelwaarde / Antwerpen, 01 december Wereld Aids Dag 2008.

 

Voor informatie over ‘Leven met HIV’ in Vlaanderen kan men terecht bij Sensoa :

sensoa-positief

In Nederland, kan dit bij de HIV vereniging Nederland :

hivnet-nl

'Hoe ernstig wordt de liefde' en 'Ik ben een kikker die gekust wil worden' werden gepubliceerd in 'Dansen in het luchtledige - Leven met HIV' de autobiografie van Patrick Reyntiens, geschreven in samenwerking met auteur Luc De Keersmaecker

 

Bloot

Misschien is dit dan wel het leven

naast je liggen, lezen, schrijven

denken aan het doen en even

later het dan ook bedrijven

nog nooit heb ik het zo omschreven

als jij en ik het durven zijn

of wij het in elkaar beleven

een wolf, vampier tot zelfs een zwijn

en naast jou ook mezelf nadien

dan ben ik lang de dichter niet

ook niet in woorden heel bedreven 

 

alleen maar jij mag mij zo zien 

het kleine bundeltje verdriet

dat zich een keer durft bloot te geven.

© bert deben

Vlucht FI503, Icelandair, Schiphol (NL) – Keflavik (IJsland), zaterdag 21 november 2009, voor Ruud.

..

Vandaag kwam de dood op bezoek

 .

Vandaag kwam de Dood op bezoek

hij belde aan

nog voor ik open deed

stond hij al binnen  

hij zette zich neer 

ik zag hem niet
de zetel was leeg 
 

toch wist ik dat hij het was 
hij keek mij aan 

hij wachtte  

hij zweeg.  
 

© bert deben

Antwerpen, maandag 21 september 2009.

 

  

Klein familiedrama

.

.

Klein familiedrama

 
Vader heeft zonet naast mij mijn moeder dood geslagen

al schokt zij nu, terwijl ik schrijf, nog beetjes na

hij kon, zegt hij, het echt niet langer meer verdragen

dat zij altijd te veel slasaus deed op sla 

‘nochtans kon zij goed koken’ zegt vader nu met spijt

hij stelt zijn heftige reactie wat in vraag

‘misschien dat zij terug begint te ademen met de tijd’

over het algemeen genomen, zag hij haar wel graag  

vader schudt nu moeder door elkaar, het kan niet baten

het mens was altijd al wat koppig en blijft dood

vader grist nu uit de tafelschuif een mes en vraagt  

‘mijn zoon, waarom kunt gij het schrijven thans niet laten’

de aderen in zijn ogen kleuren rood

ik zeg : ‘omdat het de verveling wat verjaagt’.  

II  

Omdat het de verveling van het leven wat verjaagt

heb ik de pen en het papier een deel van mij gemaakt

ik kan niet zonder meer, de werkelijkheid is godgeklaagd

ik zie hoe vader in een soort geagiteerde roes geraakt  

het mes dat hij genomen heeft, blinkt glanzend in het licht

hij grijnst, er druppelen wat parels op zijn hoofd

het mes gaat nu op zoek naar angst en wordt naar mij gericht

ik kijk niet op, ik heb mezelf nog een sonnet beloofd  

want zo ben ik, eens dat ik volop aan het schrijven ben

kan niets mij van mijn doel beletten

ik ben een schrijver, en een schrijver schrijft  

dan ploft het mes doorheen mijn hart, maar ik blijf zen

het bloed spuit overheen mijn twee sonnetten

ik vind dat hij vandaag wat overdrijft. 

 

© bert deben

Antwerpen, donderdag 29 oktober 2009, om de verveling wat te verjagen …