The Turkey Blues

The Turkey Blues

Een kerstkalkoen te Strombeek-Bever

kreeg plots problemen met zijn lever

omdat die tijdens een diner

gesneden werd, en wel in twee.

‘Niet leuk’ – sprak hij, verkrampt van pijn

‘Ik ben ontdaan, van kop en veren

en moest gepluimd zelfs marineren

in kruiden en goedkope wijn,

ik werd gevild, bestrooid met zout

men stak met vorken in mijn bout

en met iets vreemds dat in mij zit

werd ik tot stoven toe verhit !’

‘Men had nochtans aan mij beloofd

nog net voordat ik werd onthoofd

dat ik op ’t feest van licht en schijn

de eregast zou mogen zijn,

maar als men mij nu nog één keer

met vork en mes bewerkt als nu

en overgiet met hete jus,

dan hoeft dat feest voor mij niet meer !’

© bert deben

Turnhout, 08 december 1998.

 

.

De kerstman helpt de middenstand

.

aan eenieder liefdevolle lichtjesdagen gewenst 

en een gezond en inspirerend nieuw jaar!

.

Wat als de regen blijven zou

Wat als de regen blijven zou

de zon vergeten als een schijn

van nimmer meer de liefde zijn

wat als het grijzer wordt dan blauw  

verleren wij dan dat ik jouw

en jij ook mijn, van al de pijn

verlosser zou en blijven zijn

tot sterven scheidt en eeuwig trouw  

wat als de liefde ebben zal

en overgaat in koude waan

en wij alleen nog maar bestaan

als ongedierte in een val  

een kooi voor twee en bovenal

niet één die nog zijn weg kan gaan. 

 

© bert deben

Antwerpen, vrijdag 6 november 1998, voor Frank B.

Is het vreemdgaan als ik weiger

Is het vreemdgaan als ik weiger 
als een hand reeds in mijn schoot 
het verlangen heeft ontbloot 
mijn aandeel edel als een reiger 

als ik heimelijk als een hijger 
eerst het tasten niet verbood 
mijn gevoel een kleur van rood 
is het vreemdgaan als ik weiger 

na ’t genieten van ’t gebeuren 
als ik pas opvallend steiger 

triomferend als een krijger 

na mezelf eerst te besmeuren 

is het vreemdgaan als ik weiger 
door het voorval te betreuren? 

© bert deben 
Antwerpen, zondag 18 oktober 1998. 

Gelebek de duikeleend

.

Port des Torrent, Ibiza, bij het zwembad, 13 juli 1998, voor Dana. 

n.a.v. Internationale Coming Out Dag op 11 oktober 

 

Te goeder trouw

 

Ik verhang mij aan de woorden

die ik wijs beloofde met beleid

en gevoel, maar ik raak je kwijt

aan mijn verleden (ik vermoordde

 

veel van wie ik was) en je hoorde

weer aan het timbre van mijn stem

hoe gekunsteld ik soms op de rem

ga staan van mijn te lang verstoorde

 

denkpatroon. Ik zie je graag, en toch

terwijl ik zo kan ‘houden van’

blijf ik als altijd in de ban

van vreemde gangen en bedrog.

 

 

© bert deben

Antwerpen, 27 september 1998, voor Frank B. 

herwerkt 15 mei 2021.

.

Een huis gevuld met kilte

Je hoorde ook geen woorden meer 
verschenen als wij beiden waren 
behangpapier dat vele jaren 
stralen zon opving en op een keer 

de laatste tint verloor, niet meer 
dan slechts een muur om naar te staren 
geen woorden maar ook geen gebaren 
geen kleuren die ik zo begeer 

en elke dag was als de dag 
voordien een langgerekte stilte 
geen vrolijkheid en ook geen lach 

een huis gevuld met enkel kilte 
dat mij geen ander uitzicht bood 
dan op een dorsten naar de dood. 

© bert deben 
Antwerpen, 30 augustus 1998, aan Herman. 

 .

Een zeemeerman van 100 jaar

Een zeemeerman van 100 jaar en nog wat dagen 
was het beu om steeds een staart te dragen 
en had nog maar 1 grote wens: 
hij wilde leven als een mens! 

Hij wilde springen, rennen, lopen
en in een winkel dingen kopen
die hij als vis niet nodig had
het liefs te veel, van alles wat

en minstens 1 keer in de week
gaan dansen in een discotheek
en daar een meisje leren kennen
dat hij zou strelen en verwennen!

Zo zat hij weer een keer te dromen
dat ooit zijn wens eens uit zou komen
toen plots een kleine kabeljauw
hem zei: “ik maak een mens van jou

maar ik wil ook iets uiteraard
in ruil daarvoor wil ik jouw staart!”
De zeemeerman vond dit OK
‘die staart’ dacht hij ‘snel weg daarmee!’

Dezelfde dag stond hij op strand 
met benen aan zijn onderkant 
van nu begon zijn mensenleven
't geluk dat duurde slechts heel even 

want mens zijn was niet wat het leek
hij kon niet naar een discotheek
hij kon niet dansen, zelfs amper lopen
had ook geen geld om iets te kopen!

Een mens te zijn, dat viel hem zwaar
hij was tenslotte 100 jaar
wat jong is voor een zeemeerman
maar als mens ben je versleten dan …



Hij wilde graag terug in zee
maar zwemmen kon hij ook niet, nee
zo zonder staart en zonder vin
durfde hij niet eens het water in!

Wat later las men in de krant:
“Gevonden langs de waterkant,
een oude man, men kent hem niet,
gestorven denkt men van verdriet.”


© bert deben
Port des Torrent (Ibiza) bij het zwembad, 20 juli 1998, voor Dana. 

 

De dood springt mee het water in

.

De dood springt mee het water in 
en luistert naar mij als ik zwem 
mijn diepste leed vertel ik hem 
en ook hoezeer ik hem bemin 

‘elk einde is een nieuw begin’ 
verzekert hij met koele stem 
omarmt mij teder in een klem 
en neemt mij mee de diepte in 

ik zie voor mij mijn levensloop 
en al de pijn en het gemis 
en hoe ik alles liet begaan 
terwijl de doodsdrang binnen sloop 

verzinkend in de duisternis 
zie ik opeens mijn kind ook staan. 


© bert deben 
Port Des Torrent, Ibiza, bij het zwembad, 18 juli 1998. 

foto: onderwater museum in Cancun, Mexico 

 
Twee laatste strofen volledig nieuw 30 december 2007. 

Originele eindstrofes: 

ik zie voor mij mijn levenslot
de schoonheid ook, ik zie zelfs God
en hoe wat dood lijkt toch nog leeft 

terwijl de Dood nog aan mij kleeft
en ijzig raakt tot op het bot
voel ik hoe alles liefde geeft. 

 

Domme Draris

.

Domme Draris 

 

Ik weet niet of het een gevaar is

maar in de zoo van Londen daar is

een kameel die soms wat raar is

men noemt hem stiekem Domme Draris

 

hij was vroeger secretaris

en een politiecommissaris

met een reuzengroot salaris

maar hij studeert nu voor notaris

 

al weet men wel dat dit niet waar is

men weet dat Domme Draris

dan niet echt een leugenaar is

maar gewoon wat half gaar is

 

als hij ’s avonds in peignoir is

beweert hij dat hij ooievaar is

maar de dagen dat hij ’t minste raar is

zegt hij: ik ben een dromedaris

 

terwijl ’t voor ieder zonneklaar is:

twee bulten heeft hij, dus officieel

is Domme Draris een kameel!

  

 

© bert deben

Port des Torrent, Ibiza, aan het zwembad, 17 juli 1998, voor Dana.

Soms mag het ophouden van mij

..

Zelfportret

Ik ben wie ik ben en meer ook niet

soms keizerlijk, soms onderdaan

soms vol talent, soms onbekwaam

ik ben mijn glimlach en verdriet

ik ben wat men niet altijd ziet

een speeltje in een grabbelton

maar ook de ondergaande zon

zowel subtiel als expliciet

ik ben het water in de wijn

de kruiden en het zout der zee

soms ongelukkig, dan weer blij

en even zuiver als onrein

soms leef ik graag en met je mee

soms mag het ophouden van mij.

© bert deben

Turnhout, 23 juni 1998.

 .

Mijn grootste vrees is ongemerkt

 .

.

.

Mijn grootste vrees is ongemerkt

voorbij te gaan, vooral aan jou

ik zweer dan lief en leed en trouw

en voel me daarna weer beperkt  

het onvermogen wordt verwerkt

in dwalen, maar ik vraag: aanschouw

mij naakt – littekens van roofbouw

mijn hart werd tot een burcht versterkt  

een leger ging aan mij voorbij

bevreesd, gekwetst en overwonnen

maar geen van hen heeft mij ontgonnen

en geen van hen kwam dichter bij  

begin aan mij niet onbezonnen

toch vraag ik jou: verover mij! 

 

© bert deben

Antwerpen, 6 april 1998, voor Frank B. 

.

Rusten is ook een werkwoord

                                                                                                 
                  

Rusten is ook een werkwoord

net als zien, in ‘graag zien’

of voelen

in de zin van

mij goed voelen bij jou

niets is mooier

dan samen in te slapen

als slingerplanten

door elkaar

tenzij dan

wakker worden

en merken

dat je er nog altijd bent voor mij.

© bert deben

Antwerpen, 30 maart 1998, voor Frank.

Het gedicht werd voorheen al op het (ondertussen verdwenen) Volkskrant-blog geplaatst en leidde er toe dat ik geciteerd werd door Prof. dr. P.J.A. (Peter), hoogleraar aan de Faculteit der Religiewetenschappen van de Radboud Universiteit Nijmegen, in een tekst over Duurzaam Geloven:

‘Rusten is ook een werkwoord', zo schrijft de Vlaamse dichter Bert Deben. Inderdaad, rusten is voor veel mensen een werkwoord geworden. Als we niet hoeven te werken, zorgen we wel dat we op andere manieren worden beziggehouden, jakkeren we wel voor andere doelen. We ruilen de ene hectiek in voor de andere. Maar we overschreeuwen dan onze eigen innerlijke stilte. We lijken in een trein te zitten die niet meer kan stoppen, en we kunnen er ook niet uitstappen. De trein rijdt maar door, tot de brandstof op is (ik leef nog in de tijd van de stoomtreinen), tot de energie is opgebrand: ‘burn-out' noemen we dat.

De hele tekst kan men vinden op :
http://www.peternissen.nl/overwegingen/overwegingen-in-2011/137-weer-opladen.html

Het was aangenaam merkwaardig om mezelf hier terug te vinden (via google) en alvast een heel andere invalshoek …

.

Buiten mij

Buiten mij wacht de romanticus
op wie hij graag zou willen zijn
voldaan en vrij van het venijn
dat ik al jaren spaar, een huismus (?)

gekoesterd en gestreeld, geliefd dus
al was het maar door een dozijn
aparte mannen, verse wijn
in altijd nieuwe glazen, status (?)

van een dichter die geen dichter is
die altijd eenzaam achterblijft
en als een tuinman blaadjes rijft
en op een hoop gooit, bij het gemis

hij stopt het weg of overdrijft
maar koestert het als erfenis.

© bert deben
Antwerpen, maandag 23 februari 1998. 

Nieuwjaar

Ach kijk, daar gaat het vuurwerk weer
de gekte van het nieuwe jaar
de mensheid komt in massa klaar
en gaat als dolle koe te keer

champagne, wijn en veel vertier
en kussen en komedie maar
het putten uit een repertoire
van wensen en van namaaksfeer

men wil geloven in de schijn
dat door te zuipen en te vreten
men minder last heeft van ’t geweten
en van verbloemde zielenpijn

de wereld feest om te vergeten
maar straks zal alles ’t zelfde zijn.


© bert deben
Antwerpen, 1 januari 1998,
geschreven in bad net na middernacht.

.

.