Eigen volk eerst!
Echoënd van schedelwand tot schedelwand
leunend tegen de leegte
Kroatië – Bosnië – Kosovo – Macedonië
morgen kan het Vlaanderen zijn
afgesplitst – opgehitst – verwonderd
zonder oorlog kon het niet
hoe het egoïsme zichzelf verloor
in puin en uitzichtloosheid
om niets te hoeven delen van het overschot
‘Ga, en vermenigvuldig uw rijkdom …’
zei iemand cynisch
‘… tot niets ons resten zal.’
© bert deben
Antwerpen, 22 december 1994.
.
Heksenfeest !Donkere wolken, volle maanDe sterren heeft men uitgedaanEn nergens kruipt of vliegt een beestDe boze heksen vieren feest !Wat muggenlarven, kikkerdrilEen vissenoog, een rattenbilDe ketel kookt maar is niet vol …‘Eens kijken …’ roept de toverkol‘Eens kijken wat ik nog niet heb !’De spinnen beven in hun webDe muizen kruipen in hun holDe ketel kookt, maar is niet vol …De heksen dansen rond het vuurNog even en ’t is twaalf uurEn middernacht en volle maanNog nooit is dat eens goed gegaan …De aarde beeft en stenen zwevenDe bomen komen nu tot levenEn vallen al de auto’s aanDus haal die dingen van de baanVóór middernacht, vóór middernacht !En wees maar stil, en slaap maar zachtWant anders staan de heksen daarEn koken zij jou lekker gaar‘Eens kijken …’ roept de toverkol‘De ketel kookt, maar is niet vol …daar kan nog wel een kindje bij !Hmmm, dat wordt vast een smulpartij !'© bert debenPieterburen, 14-15 augustus 1994,
op een camping bij volle maan rond middernacht, voor Dana.
Als ik even naar mezelf kijkdan weet ik dat ik anders benen blond van haar en blank van huidmijn eigen kleine minderheidmijn afkomst is van gener teleen kind van een T.V. cultuureen opleiding van korte duuren zonder doel, en zonder zielen zie mij voor de spiegel staanpigmentenarm en aangekleeden weinig dat ik waarlijk weetvan wat ik ben en zelfs waaromnog niet ontwikkeld en naïefzo heeft het eigen volk mij lief.© bert debenTurnhout, maandag 10 oktober 1994,
na gemeenteraadsverkiezingen, zwarte zondag nr. 2
.
Niets houdt mij tegen om het eens te zijn met jou
nu je afstand nam van leven en indruk maakte
tot het eerste geluid dat binnen kwam in mij
de eerstvolgende gedachte, die banaal was
en ongepast, maar daardoor tekenend
omdat alles verder gaat en niemand
langer stilstaat dan de betekenis
die er was, niet groter dan de
woorden die ik vind in een
gedicht, waarvan de in-
houd voor iedereen
altijd anders is
ik heb jouw plaats
genomen en jij een deel
van mijn verdriet, hoe onze
wegen zich kruisten op een keer
hoe ook jij averechts geboren werd
en eenzaam was in een onrijpe wereld
en hoe ik je nu begrijp en vergeef en zelfs
erkentelijk ben, omdat je mij de liefde liet …
© bert deben
Antwerpen, 20 augustus 1994, voor Kris M.
Parafrase
Mijn hele leven lang was afscheid nemen
in elke brief, in elk gedicht, in elke zin
kwam wel het woordje ‘dood’ of ‘afscheid’ in
zo niet direct, dan ergens wel in zwemen
een lang subtiel vaarwel, mezelf ontnemen
dat ik leven durf of wil, in chronisch onmin
met vergankelijk geluk, steeds de tegenzin
de afkeer om te zijn in het extreme
verlang van mij geen nieuwe parafrase
ik ben te uitgeput, te moe, te zeer ontkracht
hoe kan nog van een mens als ik worden verwacht
iets duidelijk te maken aan de dwazen
ze zouden zich alleen maar meer verbazen
ze zien wie dat dit schrijft slechts als hij lacht.
© bert deben
Antwerpen, 19 juni 1994.
De Sletsonnet
Steeds kom ik nieuwe liefdes tegen
in elke stad, in elk café
in bijna elk publiek W.C.
op parkings langs de autowegen
in donkere verdachte stegen
in zwembaden, op volle zee
in sauna’s laat ik minstens twee
weer nieuwe mannen achterwege
in bossen, parken, tussen bomen
romantisch zelfs in stille dreven
hoe heb ik mij aan hen gegeven
hoe deden zij mij allen dromen
zovele zijn met mij gekomen
maar nooit is één van hen gebleven.
© bert deben
Turnhout, 17 mei 1994.
Alternatief einde:
maar enkel herpes is gebleven.
De Meester Sprak !
(zeer vrij naar P.N. Van Eyck)
Ik wou een afspraak met de Doodmaar die is richting Ispahaaneen tuinman achterna gegaandie, voor wat ik zo wilde vloodhoezeer ik ook mijn leven booder was geen overtuigen aanhij plaatste mij zelfs achteraande bleke had aan mij geen nood
ik vroeg hem waarom ik dan nieten hij, die niet wil, dan weer welverdwijnen mag uit deze hel
terwijl hij zijn bureau verlietriep hij: “Hier discuteert men nietIK bepaal de regels van het spel!”
© bert debenAntwerpen, donderdag 24 maart 1994.
In de wachtzaalWordt het sterven op termijngedood op eigen jachtterreinkrijgt de liefde straks een bijsmaakof is dit slechts een weekje schaakmaar hoeft het nog niet ‘mat’ te zijnalleen een kort maar hevig sein?© bert debenAntwerpen, woensdag 26 januari 1994,wachtend op de uitslag van mijn aids-test.
.
.
Hij zegt sinds kort geen ‘juffrouw’ meermaar nu beleefd galant ‘mevrouw’en ach, het steekt ook niet zo nauwal ben ik officieel ‘mijnheer’of toch, het doet een beetje pijndat ik, in ’t anders scherpe oogvan het hulpje bij de groententoognu niet zo jong meer lijk te zijn.© bert debenAntwerpen, 16 januari 1994.
