Oud Salon - Jan van Nijlen

.
OUD SALON

Zes zware stoelen staan hier langs de muren
En de piano is van ebbenhout;
Aan grijzen wand landschappen met figuren
In zwarte lijsten met een streepje goud.

In zulke kamers is men altijd oud,
De zomerdagen en de winteruren
Zijn even lang, alles is sterk gebouwd
En kan, ofschoon bouwvallig, eeuwen duren.

Er staan, zoals het hoort, voor de gordijnen
Een oude cactus en een clivia,
Die één week bloeien en dan verder kwijnen.

Hier heerst de vrede, de eeuwigheid bijna ....
In zulke kamers drinkt men oude wijnen
En denkt men rustig over 't leven na.

Jan van Nijlen
(Antwerpen, 10 nov. 1884 – Vorst, 14 aug. 1965)
uit: De dauwtrapper (Stols, ’s-Gravenhage, 1947)

Jan van Nijlen - Wikipedia 

Jan van Nijlen - auteur - DBNL
Biografie van Jan van Nijlen, Ons Erfdeel. Jaargang 49 - DBNL 

 

Wees rein als de lente der bloemen

.

.

Wees rein als de lente der bloemen. 

Want schoon is het beeld uwer jeugd. 

Een kroon die een meisje moet sieren. 

Is eenvoud, oprechtheid en deugd. 

Auteur onbekend (een veel gebruikt rijmpje destijds)

Uit het poesiealbum (mei 1944) van mijn moeder 

Tekeningen en teksten van mijn grootouders Irma De Groof en Jules Van Laer 

 

't Is lang geleden - J. A. Dèr Mouw

't Is lang geleden (13)

.

'k Hoor ruisen ons moeras - zo noemden wij 't,
Mijn vriend en ik - vol angstig rits'lend riet,
Met, soms, een zichtbaar wieg'lende karkiet
Er om eerst bos, dan heiden, vlak en wijd.

Wij stookten vuurtjes, veilig, niemand ziet
De blauwe rook. Over ons, dreigend, glijdt
Kraaiengeroep, vreemd, wild, door de eenzaamheid. -
Leeft hij nog? - 'k Ruik de hars - Ik hoop van niet.

Ik heb hem vaak beledigd en gegriefd;
Want 'k hield van hem. Neen, 'k was op hem verliefd.
Neen, meer - mijn ideaal van goed en waar.

Nu ben ik oud. In Brahman is vergaan
Mijn wereld, en ikzelf, grijze brahmaan -
Hij had blauwe ogen en mooi donker haar..

 

Johan Andreas Dèr Mouw (pseud. Adwaita)

(Westervoort 24 juli 1862 - Den Haag 8 juli 1919)

uit 'Nagelaten Verzen' (1934)

 

 

meer over J.A Dèr Mouw kan men o.a. vinden op:

http://www.martinmaassen.nl/GN-nov18.pdf 

http://cf.hum.uva.nl/dsp/ljc/adwaita/ 

http://www.wikiwand.com/nl/Johan_Andreas_d%C3%A8r_Mouw 

 

 

Verleuren paradies / Verloren paradijs Hans Heyting

Verloren paradijs  

Boerderijen achter meidoornhagen

trillen in de hitte van de zon. 

Een kleine kat slaapt op een regenton.

De vlier begint groene kralen te dragen.  

De kamers slapen in het stille middaguur

achter de schemer van de blinden.

Een lome windvlaag bladert in de linden.

Een wijndruif stuift tegen de muur.  

Twee zware paarden trekken een roggewagen

over de blakerende keienstraat;

de lege schuur verwacht het zaad,

want korter worden zomerdagen.  

Het ging voorbij; de jaren hebben voorgoed

mij uit dat zomerparadijs verdreven.

De herfst is daar – en mij is gebleven,

heimwee en warmte, bezonken in mijn bloed. 

 

Hans Heyting

Uit: ‘Toegift’, 1983

Vertaling uit het Drents: Simone van der Veen / bert deben

Illustratie: Evert Musch  

Hans Heyting - Wikipedia 

 

Het Dorp - Friso Wiegersma / Wim Sonneveld

.

Het dorp  

Thuis heb ik nog een ansichtkaart
Waarop een kerk, een kar met paard
en slagerij J. van der Ven
Een kroeg, een juffrouw op de fiets
Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets
maar het is waar ik geboren ben
Dit dorp, ik weet nog hoe het was
de boerenkind'ren in de klas
Een kar die ratelt op de keien
Het raadhuis met een pomp ervoor
een zandweg tussen koren door
Het vee, de boerderijen

REFREIN:
En langs het tuinpad van mijn vader
Zag ik de hoge bomen staan
Ik was een kind en wist niet beter
Dan dat het nooit voorbij zou gaan

Wat leefden ze eenvoudig toen
In simpele huizen tussen groen
Met boerenbloemen en een heg
Maar blijkbaar leefden ze verkeerd
Het dorp is gemoderniseerd
En nou zijn ze op de goeie weg
Want ziet, hoe rijk het leven is
Ze zien de televisiequiz
En wonen in betonnen dozen
Met flink veel glas, dan kun je zien
Hoe of het bankstel staat bij Mien
En d'r dressoir met plastic rozen

De dorpsjeugd klit wat bij elkaar
In minirok en beatle-haar
En joelt wat mee met beatmuziek
Ik weet wel, ’t is hun goeie recht
De nieuwe tijd, net wat u zegt
Maar het maakt me wat melancholiek
Ik heb hun vaders nog gekend
Ze kochten zoethout voor een cent
Ik zag hun moeders touwtje springen
Dat dorp van toen, het is voorbij
Dit is al wat er bleef voor mij
Een ansicht en herinneringen

Toen ik langs het tuinpad van mijn vader
de hoge bomen nog zag staan
Was ik een kind, hoe kon ik weten
Dat dat voorgoed voorbij zou gaan

 

Friso Wiegersma

(Deurne, 14 oktober 1925 – Amsterdam, 5 juni 2006)

.

Het dorp werd warm emotioneel gezongen door Wim Sonneveld (Utrecht, 28 juni 1917 – Amsterdam, 8 maart 1974).  De muziek is een cover van La montagne van Jean Ferrat.  De Nederlandse tekst werd geschreven in 1965 door Friso Wiegersma (onder het pseudoniem Hugo Verhage), de levenspartner van Wim Sonneveld.  ‘Het tuinpad van mijn vader’ verwijst naar het pad naast het ouderlijk huis van Wiegersma, het huidige gemeentemuseum De Wieger aan de Oude Liesselseweg in Deurne (NL).  Het pad kreeg op 14 oktober 2008 ook officieel de naam ‘Het tuinpad van mijn vader’.

 

 

 

 

Ik heb gezwaaid naar het verleden

.

.

 

Ik heb gezwaaid naar het verleden

ik reed er gisteren voorbij

en lachte eventjes tevreden

misschien dacht jij ook net aan mij  

soms kan iets niet worden vermeden

soms maakt iets jaren later blij

ik heb gezwaaid naar het verleden

ik reed er gisteren voorbij  

ik keek een korte tel opzij

en dacht aan dingen die we deden

je voelde even dichterbij

waarna ik verder ben gereden

ik heb gezwaaid naar het verleden. 

 

© bert deben

Vogelwaarde, maandag 20 maart 2017, rondeel voor Toine.
foto: uit 'Bridges of Madison County' 

 

 

gedicht hing van 27 jan tot 13 feb 2022 op als affiche in de Antwerpse wijk Markgrave/Brederode 

tijdens de actie 'unieke gedichten', georganiseerd door Creatief Schrijven en Buurthuis Unik

en 10.07.2022 als poster op de poëzieroute tijdens de Stadsparkfeesten te Antwerpen.

Ik zag van ver een jongen staan ...

 .

..

Ik zag van ver een jongen staan

hij stond te wachten op een brug

ik zag hem vaag, alleen zijn rug

hij had een blauwe T-shirt aan 

 

een mooi moment, daar dacht ik aan

ik ging een hele tijd terug

ik zag van ver een jongen staan

hij stond te wachten op een brug

 

hij kleurde even mijn bestaan

ik sluit de ogen en ik zucht

zo snel is het voorbij gegaan

het leven gaat schrikbarend vlug

ik zag van ver een jongen staan.

 

 

© bert deben
Antwerpen, woensdag 22 juni 2016,
Balkongedicht nr 2, jg 2, 27 jaar na de eerste keer.

 

 

Alles staat zoals voorheen

 

Alles staat zoals voorheen

de flesjes reuk, al zijn ze leeg

een serie engeltjes in steen

de plastic bloemen die ze kreeg  

ze zijn al lang van kleur verschenen

een breekbaar beeld van porselein

geen kleinigheid is hier verdwenen

alsof het nooit gebeurd zou zijn  

het stof wordt dagelijks afgedaan

gedweild op net dezelfde dagen

gegeten op hetzelfde uur  

maar dan komt alles stil te staan

als niets gedachten kan verjagen

bij oude foto’s aan de muur. 

 

© bert deben

Antwerpen, vrijdag 16 maart 2007.  

 

 

Dit gedicht werd gepubliceerd in 'Nostalgie' een selectie uit inzendingen voor de
5de Hillegomse Poëziewedstrijd, Artbooks 2014.

1ste prijs 5de gedichtenwedstrijd Hillegom‏

.

Zondag 2 november 2014, mocht ik tijdens de 5de Poëziemiddag voor de 2de keer een 1ste prijs in ontvangst nemen te Hillegom, deze keer voor mijn gedicht ‘Met potlood stond jouw naam er in’. De 2de prijs ging naar Sabine van den Berg voor haar gedicht 'Begraafplaats' en Anneke Wasscher (vorig jaar de winnares) ontving de 3de prijs voor haar gedicht ‘Lappenpop’. Thema van deze 5de Hillegomse Gedichtenwedstrijd was ‘Nostalgie’ - de jury ontving ruim 300 inzendingen, waaruit 90 gedichten werden opgenomen in een bundel. 

.

Met potlood stond jouw naam er in

voorzichtig klein geschreven

zo kreeg je als herinnering

alsnog een tweede leven 

alleen jouw naam, niet meer dan dat

niet eens waarom, niet eens de dag

en ook niet wie toen wie aanbad

alsof je reeds de toekomst zag 

toch deed het iets toen ik het las

na al die tijd toch weer verstomd

omdat het enkel dat maar was

en ik jou nooit had uitgegomd 

ik zuchtte even en bedacht:

we leven in het nu en hier

en legde jou opvallend zacht

de doos in bij het oud papier. 

© bert deben

Antwerpen, 25 augustus 2011. 
 

In 'Nostalgie', de bundel met beste gedichten uit de wedstrijd, werden buiten het winnende gedicht ook nog 4 andere gedichten van mij opgenomen: 'Alles staat zoals voorheen', 'In het voorbijgaan van de tijd', 'In stilte kijkt verleden toe' en 'Waar men naar op kon kijken'. 

bijhorend: Persbericht

Op een dag laat ik het over ...

Op een dag laat ik het over

aan anderen om mij op te ruimen

weg te gooien, uit te zoeken, te

herlezen, te bewaren of de doos in  

bij het oud papier, mij uit te delen

recycleren, bij te houden, ach

misschien een beeldje hier, een foto

daar, een vuilcontainer voor het stort  

want ik heb nu aan tijd te kort om

alles wat ik heb verzameld te ontdoen

van sentiment of van belang en ook

misschien dat iemand ooit wat mist  

zoals een klein bestandje met gedichten

dat per ongeluk werd gewist. 

 

© bert deben

Vogelwaarde, zaterdag 26 juli 2014 in de tuin,

een dagje rust tussen verhuisplannen maken, opruimen en weggooien.

 

In het voorbijgaan van de tijd ...

                                                                                       foto: 'Never lonely' © bert deben - Berlin 2011 

Ik doe in 't leven steeds meer samen

met mensen die er niet meer zijn

ik praat met hen en noem hun namen

en drink met hen dezelfde wijn  

een zelfde bier op een terras

of wandel langs dezelfde wegen

alsof het net als vroeger was

daar kom ik dan mezelf ook tegen  

in het voorbijgaan van de tijd

de man die ik misschien zou zijn

als alles anders was geweest

van vroeger leed tot later spijt  

maar toch in liefde nog het meest

als ik met hen in mij verdwijn. 

 

© bert deben

Antwerpen, vrijdag 7 juni 2013,

alleen op een terras in de stad na de afscheidsdienst voor Bob.

Werd gepubliceerd in 'Nostalgie' een selectie uit inzendingen 

voor de 5de Hillegomse Poëziewedstrijd, Artbooks 2014 

en nov. 2022 in literair eenmansschrift De Vos jg 11 nr 27 

Ik was een kind en had geen geld ...

.

 

Ik was een kind en had geen geld

ik reisde op een keukenstoel

met fantasie als enig doel

en stoelen onderweg geteld

het waren er niet al te veel

de keuken was niet al te groot

maar toch, als ik de ogen sloot

ontplooide zich een tafereel

te mooi voor woorden of voor taal

een beeld dat iets in mij creëerde

en dat ik dan ook voor me zag

met telkens weer een nieuw verhaal

hoe spijtig toch dat ik verleerde

dat in mijn hoofd een wereld lag.

 

© bert deben

Oosterbeek, zondag 3 juni 2012
 

Geschreven na het zien van het ontroerende theaterstuk

‘Een buik van wol’ van Theatergroep Fien

tijdens het poëziefestival ‘Het Park Vertelt’

‘Een buik van wol’ is een poëtische, beeldende muziektheatervoorstelling over hondjes, heimwee en sneeuw. Over verliefd worden, breien en kwijtraken. Maar hoe kwijt kan iets zijn als je het met dichte ogen nog steeds kan zien?

gepubliceerd in literair tijdschrift 'Schoon Schip', jg 21 nr 3, 2014

.

De dingen zijn zoals ze zijn

.

.

 .

De dingen zijn zoals ze zijn
ook als wij hen dan niet aanvaarden
soms winkel ik langs eigenwaarden
en vul een doos met oude pijn
 
wat ik behield doorheen de jaren
memoires, brieven en berichten
in dagboekvorm of in gedichten
wat is het nut ze te bewaren
 
ik strooi ze buiten op een vuur
en wil ze zo verbeurdverklaren
verborgen in een rookgordijn
verdwijnt mijn oude ikfiguur
 
de dingen zijn zoals ze zijn
maar ook niet langer wat ze waren.
 
 
© bert deben
Antwerpen, zondag 4 november 2007.

In stilte kijkt verleden toe

.

In stilte kijkt verleden toe

hoe het verpakt wordt en verdwijnt

en licht doorheen de kamers schijnt

nu ik weer wijn bij water doe  

ik maak me los van eenzaamheid

verscheurde brieven, oud papier

het lijkt plots heel wat ruimer hier

ik raak de laatste twijfels kwijt  

tot kort geloofde ik nog niet

dat ‘samen zijn’ iets is voor mij

maar nu ik angsten buiten zet

bij nostalgie en oud verdriet 

gaat elk verhaal aan mij voorbij

tot niets jou nog een plaats belet. 

 

© bert deben

Antwerpen, dinsdag 9 mei 2006, voor Bob.

 

 

Dit gedicht werd gepubliceerd in 'Nostalgie' een selectie uit inzendingen

voor de 5de Hillegomse Poëziewedstrijd, Artbooks 2014.

en in de bundel 'Na het vrijen steek ik een gedicht op'