Ik ben een kikker die gekust wil worden ... (n.a.v. Wereld Aids Dag)

.

Antwerpen, 10 februari 2002, voor Patrick

 

  

3de prijs Kunstenfestival Circa 2009 Antwerpen

bijhorend blog: Leven en Liefde met HIV 

 

 

 'Ik ben een kikker die gekust wil worden' werd gepubliceerd in het programmaboekje van Circa 2009, in Sensor (Sensoa) en in 'Dansen in het luchtledige - Leven met HIV' de autobiografie van Patrick Reyntiens, geschreven in samenwerking met auteur Luc De Keersmaecker

 

Bloot

Misschien is dit dan wel het leven

naast je liggen, lezen, schrijven

denken aan het doen en even

later het dan ook bedrijven

nog nooit heb ik het zo omschreven

als jij en ik het durven zijn

of wij het in elkaar beleven

een wolf, vampier tot zelfs een zwijn

en naast jou ook mezelf nadien

dan ben ik lang de dichter niet

ook niet in woorden heel bedreven 

 

alleen maar jij mag mij zo zien 

het kleine bundeltje verdriet

dat zich een keer durft bloot te geven.

© bert deben

Vlucht FI503, Icelandair, Schiphol (NL) – Keflavik (IJsland), zaterdag 21 november 2009, voor Ruud.

..

Vandaag kwam de dood op bezoek

 .

Vandaag kwam de Dood op bezoek

hij belde aan

nog voor ik open deed

stond hij al binnen  

hij zette zich neer 

ik zag hem niet
de zetel was leeg 
 

toch wist ik dat hij het was 
hij keek mij aan 

hij wachtte  

hij zweeg.  
 

© bert deben

Antwerpen, maandag 21 september 2009.

 

  

Klein familiedrama

.

.

Klein familiedrama

 
Vader heeft zonet naast mij mijn moeder dood geslagen

al schokt zij nu, terwijl ik schrijf, nog beetjes na

hij kon, zegt hij, het echt niet langer meer verdragen

dat zij altijd te veel slasaus deed op sla 

‘nochtans kon zij goed koken’ zegt vader nu met spijt

hij stelt zijn heftige reactie wat in vraag

‘misschien dat zij terug begint te ademen met de tijd’

over het algemeen genomen, zag hij haar wel graag  

vader schudt nu moeder door elkaar, het kan niet baten

het mens was altijd al wat koppig en blijft dood

vader grist nu uit de tafelschuif een mes en vraagt  

‘mijn zoon, waarom kunt gij het schrijven thans niet laten’

de aderen in zijn ogen kleuren rood

ik zeg : ‘omdat het de verveling wat verjaagt’.  

II  

Omdat het de verveling van het leven wat verjaagt

heb ik de pen en het papier een deel van mij gemaakt

ik kan niet zonder meer, de werkelijkheid is godgeklaagd

ik zie hoe vader in een soort geagiteerde roes geraakt  

het mes dat hij genomen heeft, blinkt glanzend in het licht

hij grijnst, er druppelen wat parels op zijn hoofd

het mes gaat nu op zoek naar angst en wordt naar mij gericht

ik kijk niet op, ik heb mezelf nog een sonnet beloofd  

want zo ben ik, eens dat ik volop aan het schrijven ben

kan niets mij van mijn doel beletten

ik ben een schrijver, en een schrijver schrijft  

dan ploft het mes doorheen mijn hart, maar ik blijf zen

het bloed spuit overheen mijn twee sonnetten

ik vind dat hij vandaag wat overdrijft. 

 

© bert deben

Antwerpen, donderdag 29 oktober 2009, om de verveling wat te verjagen …

De dood staat naast mij, hij wacht ...

 

De dood staat naast mij

. 
De dood staat naast mij, hij wacht
hij luistert, naar hoe ik adem haal
hij kijkt bezorgd, ik adem zacht
ik adem langzaam maar normaal
 
hij luistert, naar hoe ik adem haal
hij hoopt dat ik misschien alsnog
ik adem langzaam maar normaal
’t moet ongedwongen gaan, maar toch
 
hij hoopt dat ik misschien alsnog
soms gaat het vlugger met wat bijstand
’t moet ongedwongen gaan, maar toch
boven mijn mond zweeft nu zijn hand
 
soms gaat het vlugger met wat bijstand
de dood staat naast mij, hij wacht
boven mijn mond zweeft nu zijn hand
hij kijkt bezorgd, ik adem zacht.
 
 
© bert deben
Antwerpen, dinsdag 27 mei 2008.

Dit gedicht werd mee opgenomen in ‘Ademtocht’ van Linda Wormhoudt:

.

Ademtocht.

Verhalen over de dood.

De dood is de man met de zeis, de rustbrenger, de insluiper, maar ook de welkome gast. De dood is alles en niets. De dood confronteert ons met wat we vrezen, wat we verwachten, dat wat we kennen, ontkennen, erkennen. De dood is deel van ons leven, of we willen of niet.   
.

De dood als onlosmakelijk onderdeel van het leven heeft sjamaniste Linda Wormhoudt altijd al gefascineerd. Ze deed veel onderzoek naar rituelen rond de dood in verschillende culturen, omdat deze veel vertellen over mensen en het leven dat ze leiden. Ze kent zelf een aantal gezichten van de dood en weet dat hij aan ieder mens weer iets anders van zichzelf laat zien. Vaak gekleurd door cultuur of achtergrond, soms door angst, soms door hoop. De dood trekt zich niets aan van grenzen, de verhalen spelen zich dan ook af tegen verschillende culturele achtergronden en in verschillende tijden.

Coby Schilder tekende met potlood bezielde portretten van enkele hoofdpersonen. Niet van de dood zelf, want zoals u weet heeft die vele gezichten. 

Tijdens de presentatie van het boek op 10 oktober 2009 te Amsterdam mocht ik enkele gedichten voordragen over de dood.

In memoriam: Linda Wormhoudt maakte 24 juli 2023 zelf de overstap naar de andere wereld, een mooi in memoriam kan je vinden op: In Memoriam: Linda Wormhoudt 1966-2023 | Ancient Herstory 

Poetry in the Picture

TENTOONSTELLING in het ROZE HUIS

Café Den Draak

1ste verdieping

Draakplaats 1 – Antwerpen

Gedichten van Bert Deben

in fotografische ontsluitingen

De tentoonstelling loopt

van 10 oktober tot 10 december 2009

in de vergaderzaal van het Roze Huis

toegang via de deur uiterst links van de bar

(enkel te bezichtigen als er geen vergaderingen plaatsvinden in de ruimte)

Tentoongestelde gedichten: 

                                      (klik op de titel als je ze wil bekijken)

Geen engel ben ik

Kleine zekerheden

Macho!

Minnaar

Ik ben vannacht jouw toevluchtsoord (op een kussensloop) 

Ik sluit de ogen voor de wereld

Het avontuur vervangt mijn tranen

Uit losse stenen

Het park wacht listig in de stad

Gedicht voor C.

Een vleermuis die wat anders was

Domme Draris

Huisjesslak te Zwiep

Een bultrugwalvis in een bubbelbad

Musje

Ik sla mij stuk

Parc Guëll

Met elke golf

We fluisteren verwondering

Zo onzegbaar is het landschap

God staat voor haar eigen deur

Hier wil ik boom zijn

De Schaduw  

Labyrint

De dood staat naast mij

Vetorecht  (op een kader met borduurwerk) 

     met dank aan Bob Torfs voor de ophang en David De Backer voor de kaders en enkele foto's

Abnormaal maar toch aanvaard ...

.

 

Geduld

.

Abnormaal maar toch aanvaard

beschaafd tracht zij mij te gedogen

maar draai of keer het, in haar ogen

ben ik voor altijd minder waard

terwijl mijn moeder naar mij staart

plan ik weer nieuwe monologen

al baat het weinig, mijn betogen

het rebelleren voor mijn aard

dus ik bedenk me en berust

in het verachten van de feiten

waarom zou ik alsnog bepleiten

wat zij al weet maar heel bewust

graag in de stilte wil doen slijten

 

waar dit het minst nog verontrust.

© bert deben

Antwerpen, zaterdag 17 juli 1993 

Nominatie Poëziewedstrijd HolebiHuis Vlaams Brabant, Leuven 23 sep. 2009

Gepubliceerd in de bloemlezing ‘uitgelicht’
bijhorend blog : Poezieprijs uit handen van minister Pascal Smet 

foto komt uit de prachtige maar intense film: Prayers for Bobby:   

 

De Onbekende Soldaat

 

De Onbekende Soldaat

Mijn eerste liefde was soldaat

hij stond naast mij, ontkleedde zich

en zag hoe ik verlegen keek

de tijd leek even stil te staan

 

daarna deed hij een zwembroek aan

uitdagend – zo denk ik nu – zijn volle hand

nog in zijn slip, gaf hij mij snel een lach

toen zag ik niets meer, hij verdween

 

ik was een kind, een jaar of acht

we gingen zwemmen met de klas

waarbij ik steeds de laatste was

hij was behaard en donkerblond

 

ik was verliefd en wist het niet,

ik wist niet eens dat het bestond.

 

 

© bert deben

Normandië, 10 juli 2oo2 

 

 

23 september 2009 mocht ik uit handen van Pascal Smet, Vlaams minister voor Gelijke Kansen, Jeugd en Onderwijs, de eerste prijs in ontvangst nemen voor de Poëziewedstrijd van het HolebiHuis Vlaams Brabant, te Leuven.

5 gedichten van mijn hand werden genomineerd, de 4 andere genomineerde gedichten :

Boulevard of Broken Dreams

Ik schuim de bars af 

Geduld

Patsy Cline

.

Boulevard of broken dreams

.

Ik wandel door een straat met

enkel huizen waar ik woonde

van koning tot onttroonde

en zie door elke muur nog ieder bed

nog elke stoel waar ik mij neergezet

van alle fouten ooit verschoonde

de treurnis en de weggehoonde

lieflijkheid – met trage tred

passeer ik peinzend elke gevel

elke wroeging, elke wrevel

elk thans van pijn ontdaan gemis

ik lach mijn oude partners teder toe

gekwetst zien zij alleen maar hoe

mijn glimlach afgemat van leven is.

© bert deben

Antwerpen, 1 april 2001

Nominatie Poëziewedstrijd HolebiHuis Vlaams Brabant, Leuven 2009.
Gepubliceerd in de bloemlezing ‘uitgelicht’
bijhorend blog :

Poezieprijs uit handen van minister Pascal Smet

 

.

Kleine Zekerheden

.

.

Kleine Zekerheden
.
Het lijkt wel of het groter wordt
de liefde en hoe ik geniet
van het dessertje op mijn bord
dat jij met sausjes overgiet
  
ik smul van jou en blijf maar eten
ook als je straks niet bij me bent
dan word ik zelfs nog naverwend
alleen al maar door het te weten
  
je bent, zeg ik dan heel bescheiden
van mij, van mij, van mij alleen
terwijl ik jou met mij bedelf
  
want ook al ga je straks weer heen
en ben je meer nog van jezelf
de weg zal weer naar mij toe leiden.
  
   
© bert deben
Berlijn, zaterdag 5 september 2009, voor Ruud

.
.

De vleugels die jij schonk

 

Vleugels

Ik nam de vleugels die jij schonk
en toonde jou hoe groot, hoe breed
gesmeerd en doelbewust ontkleed
jouw alfaman, jouw zilte dronk

geheel in jou gemarineerd
jouw geur de mijne en ik van jou
het kamertje dat ik herbouw
tot nu van mij en omgekeerd

het daarna samen teder tonen
baldadigheid tot gloed versmolten
de pit in mij een broze schijn
mijn hoofd wil op jouw borstkast wonen

mijn schouder in jouw okselholte
zo lig ik graag van jou te zijn.

© bert deben

Antwerpen, maandag 05 januari 2009, voor Ruud.

  

Troje

.

  Antwerpen, zaterdag 2 mei 2009, voor Ruud          

De woordjes glijden langzaam binnen

 

De woordjes glijden langzaam binnen

met een deeltje van mezelf 

al zou ik graag ook helemaal

verdwijnen   

in een kamertje van jou 

met zicht op een zacht gemoed 

en een zee van tijd   

de zon schijnt buiten niet te fel

maar binnen straal je door me heen  

zo klein en warm en heel alleen

er niet meer zijn  

en toch nog wel. 

 

© bert deben

Antwerpen, vrijdag 24 juli 2009, voor Ruud.

 

La Belle Epoque se livre - interview met een gevel van de Cogels-Osylei + Jaardichter Cogels-Osylei 2009

.

In 2009 kreeg ik de eer om Jaardichter te zijn van de Cogels-Osylei – voor wie deze straat in Antwerpen-Berchem (wijk Zurenborg) niet zou kennen, ze is wereldberoemd door haar statige huizen (kleine kastelen soms) in jugendstil, art nouveau, neoclassicisme en eclecticisme, gebouwd tussen 1881 en 1914, de ‘Belle Epoque’.   

 

De Cogels-Osylei is nu een publiekstrekker voor architectuurliefhebbers van over heel de wereld, maar in de jaren 70 werd de beslissing genomen om de toenmalige (in verval geraakte) gebouwen met de grond gelijk te maken en te vervangen door flatgebouwen.  Uiteindelijk gebeurde dat niet, maar wat weinigen weten is dat dit voor een deel het gevolg is van een krakersbeweging van hippies en kunstenaars, die de gebouwen niet enkel bezet hielden, maar ook stilaan begonnen te renoveren (later met financiële steun van monumentenzorg die eindelijk de culturele waarde van de huizen wist in te schatten) 

  

Op vraag van kunstenares Veerle Rooms, heb ik het verhaal van de krakers verwerkt in het gedicht dat ik schreef ter gelegenheid van het jaarlijkse Lavendelfeest in de Cogels-Osylei.  In een eerder geschreven gedicht verwerkte ik dan weer vooral de toen (en nu nog steeds) opspelende protesten tegen het hele drukke busverkeer dat dagelijks over de kasseien raast in deze straat - door de vele trillingen en de zware diesel- en fijnstofvervuiling worden veel architectonische details aangetast. 

 

Tijdens het Lavendelfeest op 11 juli 2009 mocht ik voor de bewoners van de Cogels-Osylei beide gedichten voordragen samen met een aantal andere gedichten.

 

. 

Mooi en meedogenloos 

. 

Getekend door een lange strijd, gerenoveerd

veranderd door de tijden, hekken, poortjes en

portalen, inritten voor auto’s nu, van schrale

grond tot heerlijkheid en praalpaleizen 

statig verrijzen zij, nog steeds, na veel bedreigen

mooi, meedogenloos, eclectisch in hun stijlen

te grote bussen donderen voorbij

op te gevaarlijke kasseien, la Belle Epoque 

het trilt tot in de spijlen – Brabo en Jan Breydel

De Coninck (ja, zelfs beiden), Carolus Magnus

een overvloed aan vaderland en uit de andere

contreien, Minerva, godin van de Romeinen 

Apollo, Griekse God van esthetiek, ooit stond hij

op verdwijnen, maar flatgebouwen hoont hij weg

hij schrijft hier eeuwigheid, meer schone tijden

Jugendstil en Art Nouveau, alles wat ooit neo was 

oneindig wil hij blijven.

 

© bert deben

Antwerpen, dinsdag 16 juni 2009, 1^ste Cogels-Osylei gedicht 2009.

 

 .

La Belle Epoque se livre

 (interview met een gevel van de Cogels-Osylei)

.  

Een bus scheurt in te snelle vaart voorbij

het dondert als een onweer op kasseien

verheven laat de gevel het betijen:

“De werkstress van de wegwerpmaatschappij !” 

“We hebben het gezien doorheen de tijden,

veranderingen, hoogmoed voor de val

senators, officieren, boven al

de Bourgeoisie !  Maar laat U niet misleiden …” 

“Bijna vervallen werden we verstoten.

We kostten geld, we moesten ruimte maken

voor Amelinckx ! We lieten alles kraken –

in oorlog zoekt men vreemde bondgenoten !” 

“Absurd, niet waar, dat het de hippies waren

die zich voor praalzucht hebben ingezet.

La Belle Epoque, door ‘werkschuw tuig’ gered !

Nu zijn ze ingeburgerd met de jaren !” 

“Kunstenaars, architecten, journalisten,

ze hebben zich gesetteld, zijn gebleven,

wij geven hen bezieling voor het leven,

zoals wij schoonheid geven aan toeristen !” 

Dan begint de oude gevel heel spontaan

over naakt zijn voor een lens en graag poseren

en vraagt of ik hem wil fotograferen.

Ik antwoord heel beleefd dat ik moet gaan, 

maar vraag hem nog een slotzin voor ik stop.

Weer stormt een bus voorbij, ik merk zijn wrevel

“Dat verkeer moet dringend zachter !” zegt de gevel,

als ik ga, haalt hij hautain de schouders op.

 

© bert deben

Barcelona/Antwerpen, juni 2009, 2^de Cogels-Osylei gedicht 2009.

 

  foto’s maart 2016 - © bert deben

een video van de Cogels-Osylei: