Er huist een wezen in mijn kist

.

                                                                                                                   foto: Zombieboy Rick Genest

                        .

Er huist een wezen in mijn kist

dat hongerig en half vergaan

mijn tombe op een kier liet staan

en lonkt en lokt en van de mist

 

gebruik maakt om op stap te gaan

verkleed als man en met een list

en hopend dat men zich vergist

en mee met hem gaat in de waan

 

dat hij een lieve jongen is

hij wikt en weegt het verse vlees

en streelt en zoent en zegt dan hees

 

ik hoop dat ik mij niet vergis

maar wij zijn één tot aan de dood

en dan volgt de Genadestoot.

 

 

© bert deben

Turnhout, 16 oktober 1997.

 

Werd gepubliceerd in Flikkeragenda 1999.

Poëziemiddag Hillegom - 3 nov. 2013

.

2 jaar geleden mocht ik er de eerste prijs in ontvangst nemen: 

1ste prijs Hillegomse poëziewedstrijd 

nu mag ik er nog een keer bij zijn als genomineerde 

en alvast een gedicht voordragen 

 

  

achter mijn rug

 

I.

achter mijn rug

werden grenzen verlegd

zodat ik niet meer wist

waar ik ging, wie ik was

waar ik woonde  

ik klopte aan

bij een deur die ik kende van vroeger

en zag door een kier een vrouw 

die vroeg wie ik was  

verbaasd keek ik naar mijn handen

mijn armen, mijn lijf en zag

dat ik niet meer dezelfde was.  

II.  

dat ik niet meer dezelfde was

vertelde ik haar

ze keek niet op, ze noteerde

ze schreef dat ik zocht naar mezelf  

dat ik over een grens was gegaan

en de wereld zag met andere ogen  

ik zocht naar een teken van god

in een land dat niet het mijne was

ik noemde dit land mijn thuis.  

III. 

ik noemde dit land mijn thuis

en trachtte rechtop te staan

ik tastte als een blinde

op zoek naar een uitweg  

ik wilde naar vroeger

ik wilde terug over de grens

ik wilde naar wie ik nooit echt was geweest  

ze beschouwde, bleef stil en noteerde

dat ik nog steeds op zoek was  

IV. 

ik was op zoek naar mezelf

zou ze onderaan het rapport noteren

en ik kreeg een vrijgeleide 

 

aan de andere kant

werd een sleutel gegeven

van een deur in een stad in een land

waar niemand mij kende  

een norse man toonde op een plan

waar ik zijn moest  

voortaan woonde ik op een kruisje  

dat met een potlood

op een plan werd gekrast. 

 

© bert deben

Vogelwaarde, zondag 22 juli 2012
cyclus geschreven voor de Hofvijver Poëzieprijs.

De Jubilarissen - Hilde Pinnoo

De Jubilarissen

 
2
 
Krom als het vraagteken
dat ze is geworden, schuift ze
langs de rand van zijn bestaan en
houdt zijn avonden en ochtenden
 
bij elkaar. Ze zaait zich uit in
akker van krimpende huid – voor
na voor – vult zich met de geur
van uitgewoonde aarde. Wendbaar
 
moet ze zijn en bestand tegen
grote momenten. Het kan gebeuren
dat hij thuis komt om haar
 
aan te raken en wie zal zij dan zijn?
Ze schuift het gordijn opzij.  Zelfs
het daglicht hangt scheef vandaag.
 
 
© Hilde Pinnoo
Uit: De Gevoelige Plaat – Uitgeverij P, 2013.

 
Hilde Pinnoo bracht onlangs haar prachtige derde bundel ‘De Gevoelige Plaat’ uit, via Uitgeverij P – voorheen verschenen daar ook al haar bundels ‘Dichter dan mist’ (2005) en ‘Zonder testament’ (2008). 

“Hilde Pinnoo legt beelden vast in inkt, haar pen hanteert ze als een camera: als door de lens van een fotograaf registreert ze haar taferelen, evoceert ze een pauze in de voortdurende beweging. Zien is zijn, de afstand van de dichter tot haar object is niet groter, noch kleiner, dan die van de fotograaf.” (intro van ‘De gevoelige plaat’).

Hilde Pinnoo tijdens een schrijversweek in Sourbrodt, 2012 – foto © bert deben

 

 

Het mooiste plekje

.                                                                           
                                                                                        

 

                                                                                    

Het mooiste plekje

om samen te zijn

ben jij. 

 

 

© bert deben

Oosterbeek, 25 aug. 2013, voor Ruud.
Foto: Akaroa, Nieuw Zeeland, nov. 2010.

 



er zitten beestjes in mijn kiezen

.

Ik zit wat in mezelf te kniezen

ik treur, ik traan, ik lijd, ik kwijn

er zitten beestjes in mijn kiezen

die hebben daar hun speelterrein

 

ze brokkelen de suikers af en al het vieze

dat kleeft op mijn glazuur, met veel venijn

en hamerslagen doen ze dat, met heel precieze

terwijl ik dan ineenkrimp van de pijn

 

in elke zenuw van mijn hoofd

het schraapt langsheen mijn hersenpan

voel ik het bonken en geweld

geen pil die zulk een pijn verdooft

 

als ik hen vraag of het niet stiller kan

dan roepen zij : alleen als je de tandarts belt !

 

 

© bert deben

Antwerpen, woensdag 25 februari 2009, voor Ruud.
foto: Laurel and Hardy

 

Moeder Wis en zoontje Speen

                                                                                                                                            'Sad Pig' van Marion Peck

Moeder Wis en zoontje Speen 

.

Een moederzwijn, haar naam was Wis

zocht weken reeds haar zoontje Speen

die zomaar op een dag verdween:

“Ach zegt U hem dat ik hem mis

als U hem zien zou en ook dat

ik hem zo graag hier bij mij had!”

op ‘Dier Vermist’ bij Tuinvrouw Mies

mocht zij onlangs een oproep doen

een detective vroeg haar toen:

“Zag U een man soms met een spies

en was er in de buurt een feest

een huwelijk of zo misschien?”

moeder Wis is sedertdien

alleen nog maar heel stil geweest. 

© bert deben

Hengstdijk, Kampeerboerderij De Mechelman, maandag 7 oktober 2013. 

Louter voor de tederheid

. 

.

Soms wil je het bevestigen

vier woorden zijn daarbij genoeg

en niet omdat het werd gevraagd

of dat er twijfels zijn verrezen

maar om de vragen te voorkomen

nog voor dat dit tot onmin leidt

je fluistert het, of schrijft het op

en laat het achter om te lezen

vier woordjes, maar dan wel gemeend

met bloemen bij en/of een zoen

of op een kaart met een gedicht

want dichters willen graag wat kwijt 

en niet voor geld of voor de eer

maar louter voor de tederheid.

© bert deben

Vogelwaarde, maandag 30 september 2013, voor Ruud. 

Foto: Dag van het Boek Wemeldinge 

.