Diepe slaap / In het licht (gedichten voor moeder)

I.

 
Diepe slaap, toestand ongewijzigd
buiten sneeuwt het, valt de koude als
een deken op de aarde, alles wit, ik zie
de sneeuw, maar niet meer wat er
onder zit – de stilte, kleurloos in
gedachten, alleen maar wachten
hopend dat de bel niet gaat, de telefoon
ik ben jouw zoon, maar reeds verweesd
 
de kansen dat je nog geneest zijn
bitter klein, hoe intensief de zorgen ook
gebroken twijgje in de winter van het leven
te lang vast aan een moederstam, ik kreeg
niet eens de kans om nog te zeggen wat
ik zo lang voor mezelf bewaarde
 
donderdag 26 februari, buiten sneeuwt het
als een deken valt de koude op de aarde.
 
 
© bert deben
Antwerpen, donderdag 26 februari 2004,
voor moeke, in sub-coma n.a.v. een dubbele longontsteking.
. 
II.
 
Het sneeuwt nog steeds
geen tranen zijn het, maar kristallen
ze blijven op de aarde vallen
of hier als woorden op papier
 
de deur nog altijd een kier
je lichaam slechts verpakt in linnen
zo kijk je reeds de hemel binnen
je geest nu halfweg daar en halfweg hier
 
ik weiger uit verdriet te wenen
het zat altijd in onze genen
een soort van vreemde koppigheid
zo raken wij onszelf nooit kwijt
 
tenzij ik mij in een gedicht
en jij jezelf daar deels nu in het licht.
 
 
© bert deben
Antwerpen, vrijdag 27 februari 2004,
voor moeke, die op die dag volledig in coma ging († 23 maart 2004).  

bijhorend: In memoriam moeder  

+ Er komt weer bloesem aan de bomen

+ Allerheiligen