.
.
Er huist een man in mij die opstaat
en danst als blaadjes in de wind
waarna hij het toneel verlaat
en weer een nieuwe richting vindt
er huist al lang in mij een kind
dat weet dat het volwassen is
maar sierlijk zwemmend als een vis
het water van de zee bemint
een man ben ik die banden breekt
en naarstig graaft in nieuwe grond
waarin hij liefde kan ontginnen
en alsmaar verse passie kweekt
een ziel die eerst zichzelf ontbond
om weer te kunnen herbeginnen.
© bert deben
Antwerpen, zondag 24 september 2ooo.
Daar ligt het puin, daar staat het schuin
bekeken worden, gebroken tussen pijn
daar ligt weer al mijn hoop en liefde die
geen liefde is, verleden tijd en weer voorbij
en waar sta ik – en waar ben jij, met al jouw
stiltes – zwijgend van ik zie jou graag en
tergend traag verankerd tot verdwenen
zijn – omlijnd met zwart, een kwart van
een decennium – en waar zijn wij en
al dat neigen naar … elkaar zozeer
verlangen – hoe spookt het door mijn
denken aan – het klaargekomen kijken naar
de lichtjes die jouw ogen zo gelukkig toonden
jouw ziel, het huis waarin wij samenwoonden.
© bert deben
Antwerpen, 17 september 2ooo, voor Frank.
http://bertdeben.blogspot.nl/2014/12/het-huis-waarin-wij-samenwoonden.html
Op een avond stond je naakt en neigend naar
de liefde naast het bed – ik was verbaasd om
zoveel jaren zien dat je er steeds nog was, een
sas van delen van verlangen – ik zag in jou
de ogen van een jonge vlinder, de vlekken van
exotisch wild, een zee van kalmte en
bedreigen, een langzaam zwijgen tot de
ochtendzon de dauw betovert tot schijnbaar
parels van kristal, ik zag het al, in al zijn
vormen, het vervagen van de normen en de
hevigheid van samen zijn. Ik zag in jou de
pijn en hoe die overging in zacht begrijpen
ik zag dit alles rijpen in hoe jij daar stond
en bovenal, hoe mooi dat dit werd afgerond.
© bert deben
Antwerpen, zondag 10 september 2ooo, voor Frank B.
.
Het was een klein detaileen pakje gekocht in een tankstationsnel verpakt in verkreukeld papieren zonder een lintalsof je niet meer gedacht hadmijn verjaardag te moeten vierenhoe je keek naar de kloktelkens weer een uur
voorbijvoor beidenwachtend op het puntdat je nog niet had durven zetten.© bert debenAntwerpen, 30 september 2000 (na Frank B.)
.