Je ligt voor mij

 

Je ligt voor mij, ik wil je raken

je ogen dicht tot rust gekeerd

mijn handen eenzaam maar volleerd

ik durf je nu niet wakker maken  

nog nooit heb ik jou zo begeerd

je rug ontbloot tot aan het laken

de stoppels op je kin en kaken

ik streel je heel gereserveerd  

het lichaam dat ik met je deelde

met vingers van de dag voordien

alleen mezelf kan ik hier zijn

de stilte dwingt mij tot verbeelden  

je ligt voor mij, ik kan je zien

terwijl ik zacht in jou verdwijn. 

 

© bert deben

Vlessart – Léglise, dinsdag 8 juni 2010, voor Ruud.

 

 

Koopkracht - Charles Ducal

Koopkracht  

Na zijn dood werd God vloeibaar 

goud. In die vorm kwam hij overal, 

op alle plaatsen, die hij overspoelde

tot men geen andere god nog aanbad.  

Heter dan kokende as, kouder dan ijs

drong hij binnen door ogen en oren

en dwong alle handen naar zijn gebod: 

wie een leven wil moet het zien te kopen.  

Wie het kan wordt vloeibaar als God zelf,

wast aan en giet zich uit over de wereld,

duizenden goden, allen de enige.

Wie het niet kan wordt onbestaand,  

een roeier zonder spanen,

een zwemmer in het moeras,

een drenkeling buiten adem,

een wesp in een limonadeglas. 

 

Charles Ducal  

Charles Ducal schreef dit gedicht naar aanleiding van de Werelddag van Verzet tegen de Armoede op 17 oktober 2014. Hij was 2 jaar lang België’s Dichter des Vaderlands:

http://www.dichterdesvaderlands.be/ducal/

fotocollage: in Go(l)d we trust - bert deben

 

Sterven voor de laatste keer - Derrel Niemeijer

Stervend by Derrel Niemeijer

Waar ben je
naartoe geweest?
Waar ging je heen?
Heb je de zomer gevolgd
om de winter te zien
die zijn gezicht duwde
in de smeltende sneeuw?
Of ben je weer hier
om opnieuw te sterven?

Nou,
probeer geen
andere tijd uit
om terug te komen,
sterven brengt mij niks
en brengt ons niets.

Heb jij de zwaan gezien
deze gleed over
het water wat
roze was
omdat jij erin keek
zoekend naar mij
in beelden
die je opriep
met betoveringen.

Alsof je aan
het wachten was
op een wereld,
jouw wereld,
om vorm te geven
of was het mijn wereld
of die van ons,
tezamen.

Wat je zag
waren geen dromen
maar de kleur was
wel roze.

Zie jij
hoe het kan zijn?
Zag je
hoe het kan worden?
Of kan het
je helemaal niks schelen
als jouw wereld vergaat
of die van mij?
Of nog erger
die van ons.

Laten we werken,
tezamen, ik wil
niet alleen sterven
voor de laatste keer
… ben voor
de laatste keer hier
dus gaan we het doen.

Gaan we het doen
een wereld opbouwen
vol kleur
waarvan we
kunnen genieten?

Of ga ik sterven
voor de laatste keer,
hier, op aarde? 

Derrel Niemeijer

Ook al werd dit huiveringwekkend mooie gedicht een jaar geleden geschreven, het had net zo goed het laatste gedicht kunnen zijn van Derrel – het staat dan ook als laatste op zijn eigen website:
http://www.derrelniemeijer.nl/. 

Soms kan iets heel snel gaan. Exact 2 weken geleden zaten we nog te lachen aan een tafeltje en deelden we samen het podium tijdens Ballonnenvrees in café Ami te Antwerpen. Een paar dagen later vernam ik dat Derrel slokdarmkanker had met uitzaaiingen naar maag en lever – stoutmoedig had hij nog een indrukwekkend en levendig optreden weg gegeven.

Op een afscheidskaart voor hem ik nog: “blijf een laatste gedicht schrijven! En zo niet, moge het een zacht verdwijnen zijn …”
Donderdagavond, 13 oktober 2016, overleed Derrel op 38 jarige leeftijd.  

Overlijdensbericht uit het 'Eindhovens Dagblad':

Onder een bewerking van een foto van ons samen in café Lami op 30 september en een foto van ons gezamenlijk podiummoment – met dank aan Kattya Janssen voor het vastleggen hiervan.

 

Op het balkon is het oktober

 

Op het balkon is het oktober

een kille wind, een zachte zon

en zicht op hoe wat eens begon

vandaag een herfstig einde vindt  

de bomen staan mooi te verkleuren

maar ieder gaat er aan voorbij

dit is een stad, er moet gebeuren

het groen zet hier zichzelf opzij  

ik kijk naar mensen onder mij

’t is middag nu, ik zie scholieren

en hoe ze stoppen voor rood licht

en daarna snel weer verder gaan  

van 10 hoog lijken het wel mieren

een netwerk van gehaast bestaan. 

 

© bert deben

Antwerpen, 10 hoog, donderdag 13 oktober 2016, balkongedicht nr. 4, jg. 2. 

Prikkels Magazine - Caroline In't Veld

.

 

Voor de herfsteditie van Prikkels, het e-magazine van de Almeerse muzikante Caroline In't Veld, mocht ik niet enkel het gedicht van de maand ('Achter de wolken in mijn hoofd') aanleveren, maar ook de coverfoto (uit de 'Rode Sofa Sessies' reeks). Het e-magazine kan men lezen op:

joomag.com/magazine/prikkels-magazine-oktober-2016

Brief

 

Brief 

 

Ik heb vandaag

een brief geschreven

en later weer verscheurd

 

alles stond er in wat was gebeurd 

 

waarna al wat veranderd was 

hetzelfde is gebleven. 

 

© bert deben

Antwerpen, dinsdag 9 augustus 2011. 

 

 

 

De rug van een hand - Violante Juarez Oliveira

Lip  

We lopen door het park

met onze bogen  

ik draag de koker

met de stompe pijlen  

Een jongen daagt

ons uit

geeft haar een duw  

Ik ren, zij niet  

Hij slaat

ze valt  

Wanneer hij weg is

staat ze op  

Ze spuwt en veegt

met de rug van haar hand

het bloed van haar lip  

Als ik terug

naast haar sta  

zegt ze niet: lafbek

Ze zegt: wat zullen we doen? 

 

Alsof  

Hoe ze toen met de rug

van haar hand

het bloed van haar lip –  

en hoe ze spuwde

Alsof de wereld niets –

haar niets kon maken 

 

© Violante Juarez Oliveira

(alias Johanna M Pas)  

uit ‘De rug van een hand’

een bundeltje dat in beperkte oplage werd uitgebracht als onderdeel van het project

‘de taal van Boekenruggen’ van Johanna M Pas

wie meer wil weten over het project:

http://www.boekenruggen.be/deploy/

 

Johanna M Pas tijdens de voorstelling van Boekenruggen en De rug van een hand in het Roze Huis 2 okt. 2016 

foto: Rudy Thewis