.
.
Intensive Care
.
Er ademt een slangetje voor haar
een pomp zuigt alsmaar op en
neer
en naast haar staan de apparaten
die strikt het leven
controleren
maar wat is leven – ze is niet
dood
de dokter spreekt van toch een
kans
en dat ze slaapt en ook niets
voelt
haar hartslag is nog steeds
stabiel
maar als ik vraag wat hij
bedoelt
of het haar hart is of de pomp
die haar hier nog in leven houdt
dan knikt zijn hoofd wat
wezenloos
ik ken haar al een gans bestaan
zelfstandig als een fiere vrouw
het hoofd bij alles opgeheven
dit is wat zij beslist nooit
wou.
© bert deben
Trein
A’pen – Brussel, donderdag 21 mei 2015, geschreven
voor de VUmc-poëzieprijs
met als thema ‘Levenseinde’ waar
het de selectie van 60 beste gedichten haalde.
werd
gepubliceerd in Po-e-zine nr 12
zo triest, zo mooi, zo herkenbaar
BeantwoordenVerwijderenja, heel triest. verworden tot onmachtige afhankelijkheid van het systeem.
BeantwoordenVerwijderenheel treffend en herkenbaar
BeantwoordenVerwijderenheel aangrijpend
en voor mij ook troostend mooi
die onmacht dan...
BeantwoordenVerwijderenja triest
BeantwoordenVerwijderenzoals Jan B. zegt....
Dit wens je niemand.
BeantwoordenVerwijderenPijnlijk mooi werk, het is knap dat ze 't kunnen,
BeantwoordenVerwijderenmaar de kwaliteit van 't leven is nul...
Prachtig weergegeven. Lieve groeten,
Marjon
Dit ontroerend, mooi geschreven gedicht is zo triest. Ik begrijp dat het juist vandaag op FB hebt geplaatst.
BeantwoordenVerwijderenSimone
Een gevoelig prachtig gedicht xx
BeantwoordenVerwijderen