Ik raam de maten van jouw meubels
en wat ik thuis aan ruimte heb
aan overschot, aan plaats nog vrij
aan speling in dat hart van mij
en of het slim is, herbeginnen
mijn huis te delen en mijn tijd
de angst, de onverschilligheid
mijn koude ik te overwinnen
want thuis ontwaar ik het verleden
in volle kamers, oude kasten
in elke plek een argument
om heel voorzichtig af te tasten
maar anderzijds voel ik tevreden
hoe jij reeds ingeworteld bent.
© bert deben
heel erg mooi!
BeantwoordenVerwijderenen ook herkenbaar
Passen en meten dus :-).
BeantwoordenVerwijderenLeest na de klik wel anders.
BeantwoordenVerwijdereneen gedicht dat voor mij twee keer een heel ander invoelen heeft gekregen ... nu als kleine nagedachtenis spijtig genoeg ...
Verwijderengewoonweg een bijzonder gedicht , met veel diepte, en ontroering
VerwijderenOwh wat mooi....
BeantwoordenVerwijderengevoelig mooi
BeantwoordenVerwijderenja, die twijfel...
BeantwoordenVerwijderenmooi
BeantwoordenVerwijderenJouw situatie is inmiddels veranderd? Soms denk ik dat het leven één constante stroom aan verandering is. Dat vasthouden aan wat je hebt omdraait in los laten.
BeantwoordenVerwijderenhet leven is inderdaad een stroom van veranderingen - al was het de laatste jaren eindelijk wat kalmer geworden voor mij - een hagelstorm bracht daar weer even verandering in, nu overweeg ik steeds meer om te verhuizen ... de enige constante is misschien wel de verandering ...
Verwijderenook dit gedicht is al een stukje geschiedenis ondertussen, degene voor wie ik het schreef is spijtig genoeg zelfs al (veel, veel te jong) overleden ...