wat wij noemden later 

is iets dat ons toen overkwam 

twee kleine twijgjes werden stam 

 

© bert deben 

Antwerpen, 24 juni 1999.

 

Dubbelsonnet voor een vader

Dubbelsonnet voor een vader  

 

I. 

 

Hij veinst bezorgdheid in zeuren 

in vernederen en slaan 

op de tafel, met de deuren 

als het weer niet goed mocht gaan  

 

niet zoals het moest gebeuren 

niet precies zoals hij wou 

op het werk zijn superieuren 

thuis de kinderen of vrouw  

 

alles werkt op zijn humeur en 

al betaalt hij zich dan blauw 

er valt weinig te bespeuren 

van wat hij zo plichtsgetrouw 

maneschijn en rozengeuren 

zijn omgeving geven wou.  

 

II. 

 

Altijd valt wat af te keuren 

niets heeft nut en niets voldoet 

en wat was valt te betreuren 

wat moet komen loopt nooit goed  

 

’t leven is een uitentreuren 

pijnlijk tergen van gemoed 

alles eindigt in mineur en 

meestal ook in tegenspoed 

 

vader valt niet op te beuren 

alles is teloor gegaan 

zorgen zet hij om in zeuren 

in vernederen en slaan 

op de tafel, met de deuren 

als zijn reden tot bestaan. 

 

 

© bert deben 

Antwerpen, juni 1999. 

Moeder inspecteert het venster

Thuis

Voor moeder moet het leven heel doorzichtig zijn
een levensinhoud vol ammonia en javel
ze zal het huis ook nooit verlaten, zonder snel
het glas te controleren achter het gordijn

je kan de ruiten schijnt ook kuisen met azijn
is haar antwoord, als vader haar bezorgd vertelt
dat de wereld naar de kloten gaat, ze voorspelt
dat het zelfs schoner zal zijn, maar de zonneschijn

toont haar vegen die ze vroeger toch nooit echt had
ze grijpt dus opnieuw naar het oude procedé  
en naar haar emmers en haar zeemvel en gedwee
verwijdert ze al de strepen en elke spat

vader gaat tegen het beleid op oorlogspad
moeder, inspecteert het venster en is tevree.


© bert deben 
Antwerpen, zondag 20 juni 1999,
geschreven na het zien van de film ‘The Hanging Garden’. 

Ik hoor daar buiten vogels fluiten

.

Ik hoor daar buiten vogels fluiten

mooier nog dan Strauss of Bach

en kijk doorheen gezeemde ruiten

en vraag hen of ik buiten mag

U bent reeds buiten – wij zijn binnen

zei één der vogels met een lach

waarna ik even moest bezinnen

en zien ook wat die vogel zag

de hele wereld is een woonst

voor ieder die van vrijheid houdt

en alles is er om het schoonst

de vogels fluiten hun refrein

een ode aan het wereldwoud

waar wij te weinig deel van zijn.

© bert deben

Châteaux des Beaux Arts, Rendeux, 5 juni 1999, voor Lisa.

 

gepubliceerd in bloemlezing ‘Verwondering’ Bonheiden 1999 

en in ‘Bahá'í Vizier’ jg 39 nr 4, 2000 

in poëzieroute 'De Poëtische Paardenkastanjes', steunactie voor Safierpark, juni 2023