De schoenen van mijn vader

.

.

De schoenen van mijn vader  

Terwijl ik door het boek van ’t leven blader

groeit mijn besef: ik ben niet langer kind

maar wandel in de schoenen van mijn vader

waarin ik nu de toekomst vind

terwijl wat eindigt herbegint  

mijn dochter en mijn kleinkind komen eten

wat zal ik voor hen maken, zo denk ik, maar

is dit een zorg, ik heb het nooit geweten

we belden aan, we stonden daar

het eten stond al kant en klaar  

waarna we samen nog wat televisie keken

mijn vader deed het sinds mijn moeders dood

dat hoorde zo, hij is er nooit van afgeweken

nu valt traditie in mijn schoot

ik denk: wat wordt mijn kleinkind groot  

ik zucht terwijl ik alles even kader

het staat niet stil, het schuift slechts op in tijd

ik wandel in de schoenen van mijn vader

en voel zo zijn tevredenheid

terwijl ik het diner bereid. 

 

© bert deben

MSC Orchestra, Noordzee, maandag 24 juni 2019 – een iets ernstiger opi-gedicht ...

 

sept. 2020 gepubliceerd in paperback Po-e-zine editie XVI 'Reflectie' 

Het Gelaagde Avondmaal

.

Het Gelaagde Avondmaal

“Rustverstoring!!” zo snauwt de gestaalde agent
terwijl de apostel amper redetwist
plooit de assistente de codex open

de oude heks, van verveling en drank doorlopen
en jaloers op de jeugd, bedenkt een list:
‘als ik nu eens een appel inspuit met detergent …’

Indira Ghandi, onfris uit de dood verrezen
zegt: “gezellig, niet, het lijkt wel Halloween vandaag!”
haar buurman zoekt zijn toevlucht in een staat van zen

bezield verklaart Peter: “Wat ik nimmer ontken
is mijn liefde voor hem, zelfs al betekent de vraag
gevaar voor mij, geen kruis of leeuw zal ik vrezen!”

begerig kwijlt Judas, hij wil ze liefst zelfs beiden
het kruisje van Maria én dat van Peter
Maria zelf mijmert over een betere tijd

maar wat komen moet valt niet te vermijden
de man naast haar weet ondertussen al beter
het leven is een gevecht, een eeuwige strijd

Mohammed legt een hand op zijn schouder en zegt:
je kan ook strijden voor een plaats in het Paradijs
een jonge Sadam denkt: ik koop mijn plaatsje wel

want wie onzuiver denkt is niet bang van de hel
en maakt wie gelooft een eigen waarheid wijs
de man met bloemen voelt zich gelukkig onthecht

Femke denkt: hoe kom ik hier terecht, en simultaan:
is dit mijn beste kant, is dit een goeie pose
had ik niet beter iets anders aangedaan

op welke sociale media komt dit straks te staan
soms lijkt ze veel liever studentikoze
dan al te volwassen, al verkiest ze vooral spontaan

een vader vertelt zijn dochter dat hun kapitaal
verkeerd werd belegd, ze zijn alles kwijt
waarschijnlijk moet hij zelfs terug gaan werken

de Aziatische dames hoeven zich niet te beperken
de beurs doet het goed sinds de handelsstrijd
niemand bemerkt de man met het mes in de zaal.

© bert deben

Vogelwaarde, juli 2018

Geschreven in zes delen, telkens bij 1/6de van een digitaal kunstwerk van Vincent Jongman (Zev Chafer). De zes fragmenten vormen een grotere afbeelding geïnspireerd op het schilderij "Het Laatste Avondmaal". Het kunstwerk werd samen met verschillende dichterlijke interpretaties in 2019 uitgegeven als ‘PO-E-ZINE 15,5 | HET NACHTCAFÉ’, een in full colour gedrukte bundel naar een idee en ontwerp van Vincent Jongman.

Auteurs die hier aan meewerkten: Frans Terken, Bert Deben, Petra Fenijn, Jos Pelser, Chantal De Breyne, Mattie Goedegebuur, Marjolein Jua & Hans F. Marijnissen