'Vallen en
opstaan'
Voor
Anneleen
5.
de avond is al laat wanneer zij
huiswaarts keert
waar ben je dan geweest, wie heb je
dan gezien
de deur slaat dicht, heeft zij
geleerd misschien
hoe men het best verkeken kansen
keert
zij hapert aan haar kleren en haar
boeken
zij kamt mijn woorden met wat
prikkeldraad
zij kleurt al lang niet meer de
dageraad
die zij soms uren later nog gaat
zoeken
maar dan breekt even langzaam plots
als zij
de zon weer teder door de zwarte
wolken
weet zij mijn verzen prachtig te
vertolken
speelt weer haar rol in elk gedicht
van mij
ik weet nog altijd niet of ik haar
ken
ik huiver als ik eraan denk, ik ril
de wereld vol verwachting, die zij
gretig grijpen wil
en ik dan die haar vader ben
Jan Vanhaelen
november 1989
Op 12 september 2014 werd te Dilbeek de nieuwste bundel van Jan Vanhaelen voorgesteld: “Zo gaan de woorden weer hun eigen weg en die van mij” is een chronologische selectie uit de vele honderden gedichten die Jan Vanhaelen (1946) sinds 1963 schreef. Deze bloemlezing vertoont dus een grote variëteit, zowel naar inhoud als naar taal.
Voor mij persoonlijk sprong o.a. bovenstaand gedicht er extra uit vanwege de herkenbaarheid, het is het 5de en laatste gedicht uit de cyclus ‘Vallen en opstaan’, waarin de vaderfiguur zijn dochter ziet opgroeien in 5 verschillende leeftijdsfases van peuter tot puber.
Voor meer info rond de bundel of bestellingen kan men terecht bij uitgeverij De Draak:
http://www.dedraak.org/boek/zo-gaan-de-woorden-weer-hun-eigen-weg-en-die-van-mij.html
of rechtstreeks bij Jan Vanhaelen zelf, via mail: jan.vanhaelen@skynet.be
