Een hoofd  leunt op  mijn schouder,  te 

jong om zo  bedroefd  te zijn  en ik ben 

ontvankelijk.  Het licht  is  uitgedoofd, 

ik  hoor  vooral  veelzeggend  zwijgen.

De handen  neigen  naar  een houding, 

wouden vol wolven en Roodkapje zijn. 

Sprookjes worden klein en enkel maar 

onveilig  hier,  zo tast ik  blind  in mijn 

verleden  naar   mijn  verspilde  jeugd.

Ondeugd voelt  plots  warmer aan  en 

wederzijds, tenminste even. Het hoort 

nu eenmaal bij het leven.

© bert deben

Antwerpen, donderdag 13 november 2003, op een bierviltje.