De weekendpapa wandelt door het park
zijn dochtertje raapt enthousiast kastanjes op
en toont ze één voor één
kastanjes als haar ogen
en gevonden net als papa
die vanmorgen nog verloren was
in de speeltuin kent ze Robin
die met stenen gooit en ruzie krijgt
van mama en van papa
maar moet een weekendpapa ruzie geven
hij ziet zijn dochtertje maar even
en ach, het kind moet kunnen leven
hij kijkt opvallend naar een andere kant
hij neemt zijn dochtertje weer bij de hand
als het wat later en wat kouder wordt
en toont haar hamburger- en colaland
en straks, als het tijd voor afscheid is
geeft hij haar liefdevol een zoen
en zegt : “… en braaf zijn bij de mama !”
iets wat hij zelf dan niet kon doen.
© bert deben
Wilrijk, 21 oktober 1990
een herkenbare problematiek goed verwoord
BeantwoordenVerwijdereneen droeve laatste zin, maar daarvoor een mooi land: hamburger en cola, ik bedoel maar.
BeantwoordenVerwijderenWeekendpapa is niet alleen. Er zijn er een heleboel.
BeantwoordenVerwijderenondertussen heb je ook zoiets als co-ouderschap, wat toen (meer dan 20 jaar geleden ondertussen) onmogelijk was - vaders werden destijds door de rechtbank nog als minderwaardig beschouwd en hadden amper rechten wat betreft opvoeding van de kinderen ... gelukkig is die discriminatie voor een groot stuk verleden tijd nu.
Verwijderen.
heel mooi en zoals altijd een rakend einde...
BeantwoordenVerwijderenmooi en gevoelig...
BeantwoordenVerwijderenraak
BeantwoordenVerwijderenschrijnend
BeantwoordenVerwijderende prachtige foto weerspiegelt helemaal de sfeer van het gedicht...
BeantwoordenVerwijderenIn '89 vertrok ik naar Dordrecht, m'n jongste van de drie net twee... Goed getroffen Bert 💋!
BeantwoordenVerwijderen