Wandeling met vader
.
Korte klim met hoge sparren
zon die door de wolken kijkt
winterweer, maar niet dat barre
wandelschoenen door het slijk
zwijgend stap ik met mijn vader
door het groene niemandsland
komen wij in stilte nader
reiken wij elkaar de hand
elke afstand wordt doorbroken
afkeer is hier niet van tel
wat wij voelen is natuur
als er niets wordt uitgesproken
en ik maar geen vragen stel
staat er tussen ons geen muur.
© bert deben
Medebach, Duitsland, 14 februari 2002.
stille ontroering
BeantwoordenVerwijdereneen prachtgedicht
xje
Duidelijk natuurliefhebbers.
BeantwoordenVerwijderenzeer mooi...
BeantwoordenVerwijderenGeen vragen stellen, doen we niet genoeg. En toch ontdekken we dan zelf de waarheid. Aangrijpend, Bert.
BeantwoordenVerwijderenMaar blijft het dan niet aan oppervlakte? Of is dat genoeg of dat wat mogelijk is moet tevreden stellen?. Ik antwoord in een dergelijke situatie met dat laatste en stel de vragen alleen in mijn eigen hoofd..
BeantwoordenVerwijderenmooi en rakend
BeantwoordenVerwijderenprachtig!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig weer!
BeantwoordenVerwijderenDe mildheid raakt je zachtjes
BeantwoordenVerwijderenx
Komt hard maar ook weer warm hier binnen
BeantwoordenVerwijderenals haar hersencellen beginnen
te takelen en die gaan naar af
Geen wandeling die mogelijk kan lijken
en ogen die in ijlte kijken
wat is het leven mooi als straf...
Prachtig Bert !
BeantwoordenVerwijderenRakend en realiteit!
Fijne avond
❤️🍀🥰👻🐶
Een prachtig gedicht!
BeantwoordenVerwijderen