Thuis
Ik vraag mijn muze
ten dans
ze knikt beleefd
en draait een pirouette
met niets dan woorden
om haar heen
ik scherp mijn pen
noteer alvast
een nieuw begin:
Ik vraag …
ik zie in haar mijn tranen
mijn eenzaamheid
mijn twijfels
ik hoor het woordje
‘angst’ ontvallen
ik raap het op en
koester weer
het kind in mij
ik zie mezelf
in hoeken staan
de handen hoog de hemel in
en zie het slaan
van heel dichtbij
maar zie in mij
de liefde ook
die toe mag slaan
met warme drift
en telkens weer
een vluchtmisdrijf
ik zie mezelf
zo ouder zijn
in handen van
te veel beminden
en draai mij
rond hun vele vingers
rond hun vele vingers
totdat ik vlucht
in eenzaamheid
ik vraag mijn muze
waar ik ben
ze draait rond mij
omhelst mij teder
fluistert zachtjes
in mijn oor:
“Thuis, mijn liefste
, eindelijk thuis!”
© bert deben
Antwerpen, 29 december 1999 (laatste gedicht van de eeuw)
jan. 2024 op poster in Gedichtenstraat/poëziewandeling te Zelem/Halen
en gepubliceerd in bijhorende bundel.
zeer mooi
BeantwoordenVerwijderenzeer intens
het raakt diep
thuis zijn in jezelf, altijd een mooi moment!
prachtig!
BeantwoordenVerwijderenmooi beeld van je muze
een mooi eeuweinde ;-)
Wat voer jij toch een mooie taal in een fijnzinnige beleving.
BeantwoordenVerwijderenheel mooi
BeantwoordenVerwijderenKwetsbaar en sterk.
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi....diepe beleving ...onmisbaar thuis..
BeantwoordenVerwijderenZo echt die strijd tussen vrijheid en geborgenheid; nogmaals dank, Bert !
BeantwoordenVerwijderenAls je het vindt, moet je het koesteren!
BeantwoordenVerwijdereneen thuis ervaren, mooi...
BeantwoordenVerwijderenZucht…Zooo mooi!
BeantwoordenVerwijderen~ Ah zeer fraai Bert ~
BeantwoordenVerwijderenx
zo mooi in herkenning;' ik hoor het woordje ‚angst’ ontvallen en raap het op,’
BeantwoordenVerwijderende zin die uitdrukking geeft aan wat je herkent en altijd meeneemt.
mooi!
BeantwoordenVerwijderenZo mooi verwoord
BeantwoordenVerwijderenDank je Bert,prachtig
BeantwoordenVerwijderenJa idd. We zijn net thuis...
BeantwoordenVerwijderenHeel verwarrend. Waar en wanneer zijn we nu thuis... ?
Mooi en weeral herkenbaar. Merci, Bert.
Schitterend!
BeantwoordenVerwijderenSimone
Waaawwwww…….
BeantwoordenVerwijderenIntens mooi!!!!💕
BeantwoordenVerwijderenMuze is een vrouwelijk woord. Inspiratie en liefde ook.
BeantwoordenVerwijderenVrouwelijke woorden roepen andere beelden op dan de over-talrijke mannelijke woorden.
Daarom ontroert en prikkelt me dit gedicht
En nu zeg ik tegelijk ook veel over de inhoud van dit 'menselijk' gedicht.
Al ruikt 'mens' alweer naar man.
Maar in deze context ...
Ja het kan!
ik had nochtans ook wel wat mannelijke muzen in mijn leven 😉
Verwijderenik vind het dikwijls raar om een geslacht te 'moeten' geven aan een bepaald woord, al geeft het soms wel aparte wendingen, zeker als ik het over 'de liefde' heb en die dan als 'ze' omschrijf - alsof ik mezelf weer verloochenen zoals vroeger, zo'n gevoel ...
Daar liefde zelf, geslachtsloos is, maakt hij of zij niet meer uit. Wanneer dat in het diepst van ons wezen doordringt en we daar allen naar handelen, dan zal angst vervliegen. Zo apart, mensen kunnen van hun huisdieren houden, ongeacht geslacht of ras. Maar met medemensen blijft het in deze nog steeds strijd.
Verwijderenmet dank voor deze mooie bedenking, zo is het inderdaad.
VerwijderenÉén van je allermooiste gedichten 💕
BeantwoordenVerwijderenAlweer zo ontroerend mooi!
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi, kwetsbaar en sterk !
BeantwoordenVerwijderen🍀🥰❤️👻🐶
Thuis in jezelf met je muze is eenheid. Goed gedicht dat ik graag las 🙂
BeantwoordenVerwijderen