woensdag 29 december 1999

Eindelijk thuis


Thuis


Ik vraag mijn muze
ten dans
ze knikt beleefd
en draait een pirouette
met niets dan woorden
om haar heen
 
ik scherp mijn pen
noteer alvast
een nieuw begin:
       Ik vraag …  

ik zie in haar mijn tranen
mijn eenzaamheid
mijn twijfels
ik hoor het woordje
‘angst’ ontvallen
ik raap het op en
koester weer
het kind in mij  

ik zie mezelf
in hoeken staan
de handen hoog de hemel in
en zie het slaan
van heel dichtbij  

maar zie in mij
de liefde ook
die toe mag slaan
met warme drift
en telkens weer  

een vluchtmisdrijf 
ik zie mezelf
zo ouder zijn  

in handen van
te veel beminden
en draai mij
rond hun vele vingers  
totdat ik vlucht
in eenzaamheid  

ik vraag mijn muze
waar ik ben
ze draait rond mij
omhelst mij teder
fluistert zachtjes
in mijn oor:  

“Thuis, mijn liefste
 
 

© bert deben

Antwerpen, 29 december 1999 (laatste gedicht van de eeuw)   

  

17 opmerkingen:

  1. zeer mooi
    zeer intens
    het raakt diep
    thuis zijn in jezelf, altijd een mooi moment!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. prachtig!
    mooi beeld van je muze
    een mooi eeuweinde ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat voer jij toch een mooie taal in een fijnzinnige beleving.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Heel mooi....diepe beleving ...onmisbaar thuis..

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Zo echt die strijd tussen vrijheid en geborgenheid; nogmaals dank, Bert !

    BeantwoordenVerwijderen
  6. zo mooi in herkenning;' ik hoor het woordje ‚angst’ ontvallen en raap het op,’
    de zin die uitdrukking geeft aan wat je herkent en altijd meeneemt.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Zo mooi verwoord

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Ja idd. We zijn net thuis...
    Heel verwarrend. Waar en wanneer zijn we nu thuis... ?
    Mooi en weeral herkenbaar. Merci, Bert.

    BeantwoordenVerwijderen