We zitten in de trein en ik
wil slapen
van 4 uur ochtend op en ik
ben moe
maar hoe ik het ook tracht en
zit te gapen
het lukt me niet – ik knijp
de ogen toe
want naast ons ligt een baby
zwaar te wenen
de mama doet haar best om hem
te sussen
de baby is geen kind maar een
sirene
de papa excuseert zich
ondertussen
ik knik begrijpend en steek
dopjes in mijn oren
en wacht geduldig af tot het
verstilt
nog 2 maand voor mijn kleinkind wordt geboren
dat stemt mij in zo’n
toestand heel erg mild.
© bert deben
ICE
trein Bxl – Köln, woensdag 6 september 2017 - opi gedicht 2.
Ach Bert dat is mooi
BeantwoordenVerwijderenen zo mooi verpakt (hartje)
Nog eventjes geduld... ;-)
BeantwoordenVerwijderenIn zo'n omstandigheid is je mildheid wel te begrijpen.
BeantwoordenVerwijderenAch, a.s. opa wat lief geschreven.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig Bert. Wordt het je eerste kleinkind?
BeantwoordenVerwijderenja, het eerste, en het wordt een meisje!
VerwijderenWat leuk Bert, je eerste kleinkind.
BeantwoordenVerwijderenJa, dat stemt je dan gelijk milder, mooi verwoord.