.
Ik wist het niet meer, houden van
en wat het inhield, liefdesleven
alsof ik zonder stratenplan
mij door een grootstad wou begeven
ik zocht naar lichtjes, vrolijkheid
en hield mij aan een glimlach vast
steeds opgewekt en enthousiast
zo raakte ik de weg weer kwijt
het was alsof we beiden dachten
ach waarom niet, een laatste keer
het was niet eens een echt besluit
het ging zoals ik het verwachtte
ik zag de weg terug niet meer
ik zag de weg terug niet meer
de lichtjes doofden langzaam uit.
© bert deben
ter nagedachtenis van Bob: De lichtjes in jouw ogen
wat een rakend mooi gedicht
BeantwoordenVerwijderenen ook mooi en warm dat Bob aanwezig blijft dankzij jouw poëzie
mooi
BeantwoordenVerwijderenhennie
stil...
BeantwoordenVerwijderenheel mooi...
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar!
BeantwoordenVerwijderenIk herinnerde mij direct "De lichtjes in jouw ogen"..Mooi Bert, hem zó voort te laten leven <3
BeantwoordenVerwijderenOm weer even te realiseren hoe wij onze lichtjes moeten loslaten in dit leven.
BeantwoordenVerwijderenMooi!
BeantwoordenVerwijderenBlijft zo mooi........
BeantwoordenVerwijderenzelf ouder wordend en het eigen einde nakend
raakt het meer en meer.
Ik sla het op, welllicht keert het dan
vaker voor m'n ogen weer...