September wandelt vanaf nu met kille schreden
door het landschap dat mijn ziel mag zijn, oude vragen
verkleuren het groen en de zon schijnt enkel vage
stralen op een vers jaargetij, een nieuw verleden
de dichter reflecteert vanop latente treden
die hem lokken naar Nirwana, stapelt daar lagen
met woorden tot sonnet en herleest weer met trage
ogen vol begrip wat hij beter had vermeden
hij herbeleeft almaar de fouten in zijn leven
geeft de wereld wat hij denkt dat hij schenken kan:
gedichten van kristal, waarop men zal proberen
stenen te werpen om de scherven te creëren
waarmee de dichter zich verminken zal tot man
Een schitterend gedicht, dat je al zoveel jaar geleden hebt geschreven en het raakt voor altijd.
BeantwoordenVerwijderen