De handen op de rug gebonden
en ingegraven tot de lende
rondom haar heen een grauwe bende
vervloekend, snauwend, opgewonden
van overspel schuldig bevonden
na een schijnproces, ze ‘bekende’
de ergste misdaad die men kende
de meest aanstotelijke zonde
iedere steen wordt eerst gecontroleerd
op een dodende doelmatigheid
want het lijden eist een vaste tijd
wat te groot of te klein is wordt geweerd
met een kei als een vuist wordt god geëerd
in Iran noemt men dit gerechtigheid.
© bert deben
Antwerpen, 13 augustus 1993, geschreven na het zien van
een documentaire over vrouwenmishandeling in de wereld.
foto: protest te Berlijn 13 aug. 2010 tegen steniging van vrouwen in Iran
25 november is het de Internationale Dag ter Uitbanning van Geweld tegen Vrouwen. Deze VN-Dag is in 1981 opgericht door vrouwenorganisaties wereldwijd om geweld tegen vrouwen tegen te gaan, een probleem dat zich nog steeds veel voordoet. 25/11 is als datum gekozen, omdat in 1960 op die dag 3 vrouwenrechtenactivisten op brute wijze werden vermoord in Honduras in opdracht van de toenmalige president.
Een rauwe kreet om mededogen en gerechtigheid op te wekken.
BeantwoordenVerwijderenRuim 29 jaar na het schrijven van je indringende gedicht, is er helaas niets veranderd.
BeantwoordenVerwijderenmisselijkmakend, dat dit nog steeds gebeurt
BeantwoordenVerwijderenGoed dat er tenminste één keer per jaar extra aandacht voor is.
BeantwoordenVerwijderen= Johan
VerwijderenWat een sterk gedicht.
BeantwoordenVerwijderenZoals anderen voor mij al schreven, er is in al die jaren niets veranderd. Dat moet niet alleen op de rekening van Iran geschreven worden. De wereld kijkt toe. Economische belangen wegen meer als mensenlevens en mensenrechten.
De wereld en de mens leert niet uit het verleden, sommigen zullen anderen altijd blijven kapot maken.
BeantwoordenVerwijderenAls je nu ook weer leest van gruwel martelingen en meer in Oekraïne, maar elders is het soms nog steeds even erg of zelfs erger.
Barbaars... door mannen maatschappij ... bahh.😪
BeantwoordenVerwijderen