Roodkapje en de Wolf - Roald Dahl (Revolting Rhymes)

.



Roodkapje en de Wolf

(een lichtvrije vertaling van ‘Little Red Riding Hood and the Wolf’

van Roald Dahl uit ‘Revolting Rhymes’)

 

 

De Wolf die voelde zich wat slap

en verlangend naar een vette hap

klopte hij bij oma aan – ze zag

zijn scherpe tanden en zijn vieze lach

maar Wolfje vroeg lief: “Mag ik er in?”

ze was bang, maar desalniettemin

opende zij voor hem dan toch de deur

ze dacht: ‘Als hij mij nu maar niet verscheurt!’

 

Natuurlijk wel, van teen tot kop

at hij oma in één hap op!

maar oma was niet al te groot

de Wolf had aan meer voedingswaarde nood

hij rende door de keuken heen

en lachte toen plots heel gemeen:

hij zou hier wachten tot zo meteen

Roodkapje van uit het donkere bos verscheen!

 

Hij deed oma haar kleren aan (want moet je weten

die had hij natuurlijk níet opgegeten!)

haar kleedje aan, haar mooiste hoed

en daarna borstelde hij in overvloed

zijn haar tot een kapsel van een beter budget

en vleide zich neer op oma haar bed 

na een tijdje kwam Roodkapje binnen

ze keek, ze staarde en sprak om te beginnen:

 

“Maar oma, wat hebt U grote oren!”

de Wolf fluisterde: “Dat is om beter te horen!”

waarna ze zei: “En zulke grote ogen!”

“Om beter te kunnen zien!” sprak de Wolf ingetogen

terwijl hij keek en liefdevol lachte

maar ondertussen hield hij wel in gedachte:

wat ziet ze er lekker en mals uit en eetbaar 

na die taaie oma smaakt zij voorzeker als kaviaar!

 

 

Waarna Roodkapje plotseling zei:

“Maar oma, wat een mooie pelsmantel heb jij!”

“Hé, dat klopt niet!” riep de Wolf “Je bent vergeten

naar mijn grote tanden te vragen, om jou op te eten!”

Roodkapje grijnsde, en terwijl ze geen spier vertrok

haalde zij een revolver van onder haar rok

en schoot en schoot en schoot nog een keer

de Wolf, die viel toen steendood neer!

 

Wie haar tegenwoordig ziet

die gelooft bijna z’n ogen niet

ze is niet meer het Roodkapje dat ze jaren was

maar een chique dame nu, in een wolvenpelsen jas!

 

 

vertaling © bert deben

Antwerpen, dinsdag 11 december 2012.

 

 

 

 

het origineel:

 

Little Red Riding Hood and the Wolf

(Roald Dahl - ‘Revolting Rhymes’)

 

 

As soon as Wolf began to feel

That he would like a decent meal,

He went and knocked on Grandma's door.

When Grandma opened it, she saw

The sharp white teeth, the horrid grin,

And Wolfie said, ``May I come in?''

Poor Grandmamma was terrified,

``He's going to eat me up!'' she cried.

 

And she was absolutely right.

He ate her up in one big bite.

But Grandmamma was small and tough,

And Wolfie wailed, ``That's not enough!

I haven't yet begun to feel

That I have had a decent meal!''

He ran around the kitchen yelping,

``I've got to have a second helping!''

Then added with a frightful leer,

``I'm therefore going to wait right here

Till Little Miss Red Riding Hood

Comes home from walking in the wood.''

 

He quickly put on Grandma's clothes,

(Of course he hadn't eaten those).

He dressed himself in coat and hat.

He put on shoes, and after that

He even brushed and curled his hair,

Then sat himself in Grandma's chair.

In came the little girl in red.

She stopped. She stared. And then she said,

 

``What great big ears you have, Grandma.''

``All the better to hear you with,'' the Wolf replied.

``What great big eyes you have, Grandma.''

said Little Red Riding Hood.

``All the better to see you with,'' the Wolf replied.

 

He sat there watching her and smiled.

He thought, I'm going to eat this child.

Compared with her old Grandmamma

She's going to taste like caviar.

 

Then Little Red Riding Hood said, ``But Grandma,

what a lovely great big furry coat you have on.''

``That's wrong!'' cried Wolf. ``Have you forgot

To tell me what BIG TEETH I've got?

Ah well, no matter what you say,

I'm going to eat you anyway.''

 

The small girl smiles. One eyelid flickers.

She whips a pistol from her knickers.

She aims it at the creature's head

And bang bang bang, she shoots him dead.

A few weeks later, in the wood,

I came across Miss Riding Hood.

But what a change! No cloak of red,

No silly hood upon her head.

She said, ``Hello, and do please note

My lovely furry wolf skin coat.''

 

 

Roald Dahl.