.
Telraam
.
Het
telraam in mijn hoofd
geeft
niet meer alle kralen weer
het
meisje aan de kassa lacht
terwijl
ze mee mijn muntjes telt
neen,
dit is 10 en al de rest
is
20 cent en ergens zit
er
zelfs een stuk van 50 bij
misschien
moet ik een nieuwe bril
plots
voel ik mij weer als een kind
en
aan de kassa staat de juf
maar
achter mij vol ongeduld
verzuurde
mensen in een rij
of
ik een tasje krijg, vraag ik haar stil
ze
telt er nog 10 centjes bij.
©
bert deben
Antwerpen,
stadspark, donderdag 13 november 2014.
‘Telraam’ werd gepubliceerd in ‘Beeldspraak’ – Artbooks, Hillegom 2015
gevoelig mooi en heel treffend
BeantwoordenVerwijderenHeel erg mooi en inderdaad treffend.
BeantwoordenVerwijderenIk zie en voel het bedeesde kind
BeantwoordenVerwijderenHeel lief ;)
rakend
BeantwoordenVerwijderenzo zacht kwetsbaar
Herkenbaar en het overkomt jongeren net zo goed.
BeantwoordenVerwijderenIntens lief en mooi, Bert! Geldt voor mij intussen ook al een beetje ��
BeantwoordenVerwijderenMooi Bert!
BeantwoordenVerwijderentja Bert... zo gaat het 😉
BeantwoordenVerwijderenHet tel-vermogen en het taal-vermogen huizen in verschillende wijken van de Breinstad
BeantwoordenVerwijderenZelden ontmoeten ze elkaar als ouwe vrienden
In banken en aan kassa's haast nooit.
Missen ze elkaar?
Volgens de dichter wel...
nochtans vereist het schrijven van o.a. een sonnet toch ook het nodige telwerk (al gaat dat soms automatisch) om alles te doen kloppen - klassieke poëzie en wiskunde zijn geen echte vreemden 😉
VerwijderenJe hebt gelijk. Uitzonderingen bevestigen de regel 😉
VerwijderenNou dan ben je wel heel goed in wiskunde
BeantwoordenVerwijderenBehalve bij het afrekenen dan🤪
Assyke
Bij het afrekenen had het vooral te maken met heel op elkaar lijkende muntjes en de ontkenningsfase een bril nodig te hebben 😉
VerwijderenZO lief
BeantwoordenVerwijderenOok in 2024