De wereld is geen kunst maar de aarde te bewaren
al dat mooie dat natuur en leven heet
dat de grauwe ondergrond met kleur bekleedt
de basis van een wonder dat eeuwig moet verjaren
de moeder die verdwijnt achter het kind dat zij mocht baren
het nageslacht dat nooit de navelstreng vergeet
van alles toch het mooiste dat natuur en leven heet
de schoonheid van een wonder dat eeuwig moet verjaren
het fundament dat stil onder de tempel kreunt
het canvas dat verschuild de kleuren ondersteunt
de basis en de schoonheid, harmonisch door de jaren
de meest gelaagde schepping kreeg van God het zelfbeheer
maar vol van zelfverering vergeet het telkens weer
de wereld is geen kunst, maar wel de aarde te bewaren.
© bert deben
Antwerpen, 1991.
Geschreven voor de Poeziewedstrijd
Kasteel Groeneveld van het Nationaal Centrum voor Bos, Natuur en Landschap te Baarn (NL), georganiseerd
naar aanleiding van het tienjarig bestaan van dit centrum. De dichtregel ‘De
wereld is geen kunst, maar de aarde te bewaren’ was het thema van de poëziewedstrijd.
.
Nominatie 27 april 1991 voor de Poëzieprijs Kasteel Groeneveld te Baarn.
