De Schone en de Koningin

De Schone en de Koningin

. 

In een land waar niemand komen kan

verborgen achter hoge bergen

woonde de allermooiste man

tezamen met een hoopje dwergen

hoeveel precies, dat zeg ik niet

alzo voorkom ik plagiaat

maar telkens hij het huis verliet

dan volgden zij hem door de straat

door bossen heen, langs lindelanen

voorbij de huizen en kastelen

ze waren levenslang kompanen

en wilden alles met hem delen

kwam hij een maagd of jonkvrouw tegen

of als er een prinses verscheen

dan kwam dat altijd ongelegen

want nooit was hij een keer alleen

nochtans was hij heel felbegeerd

zelfs stiekem door de koningin

een heks was zij, geraffineerd

ze was iets vreselijks van zin

ze had een plan, ze zou verschijnen

als klein krom vrouwtje, oud van jaren

en met een mandje mandarijnen

die allemaal betoverd waren

wie daar van eten zou, die werd alras

tot duizend keer kleiner dan tevoren

en ze wist, dat wat oranje was

door dwergen zeer werd uitverkoren

daar stond ze dan, de toverkol

en belde bij de dwergen aan

ze bood hen hartelijk haar mandje vol

met mandarijnen en één banaan

de dwergen namen één voor één

een mandarijntje uit de mand

maar op het laatste was er geen

voor de mooiste man van heel het land 

voor hem restte enkel de banaan

en wie die zou verslinden

(want ook daar hing een betovering aan)

zou zich eeuwig aan de koningin verbinden

en zo geschiedde, de dwergen aten

heel gulzig snel hun mandarijnen

en niets of niemand kon nog baten

hij zag hen gaandeweg verkleinen 

nog kleiner zelfs dan een insect

de mooie man, heel aangedaan

hoopte op een omgekeerd effect

als zij zouden eten van zijn banaan

maar terwijl ze de banaan verslonden

werd door de andere toverspreuk

hun lot voor eeuwig aan de koningin verbonden

en daardoor kreeg zij voor altijd jeuk. 

 

© bert deben

Antwerpen, vrijdag 4 januari 2008 (7 eerste strofen) - afgewerkt te Vogelwaarde, dinsdag 29 januari 2013. 

afbeeldingen uit de film 'Snow White & the Huntsman'