.
.
Manisch
De maan is heel verdacht verdwenenze is volledig uit het zichtterwijl jij daar te lachen ligtzoek ik haar vast tussen jouw tenen
je moet mij zeggen waar ze isde maan, de maan, waar is de maanik kriebel voeten toegedaantot bijna een bekentenis
hoe ongehoord durf jij bewerendat jij ze echt niet hebt gestolenik zie haar sporen op jouw zolenen volg ze op met zachte veren
waarheen is toch de maneschijnde vraag is ernstig, maar jij lachtmaar hoe jij haar verbergen trachtde zoektocht zal mij lonend zijn
je zal mij zeggen waar ze isde maan, de maan, waar is de maanik kriebel tenen toegedaantot ik de maan niet langer mis
je lacht alweer, dat doe je vlugje vindt het blijkbaar aangenaammaar kijk maar daar, doorheen het raamde maan, de maan, ze is terug!
© bert debenAntwerpen, dinsdag 23 januari 2007werd in 2007 geplaatst op het Volkskrantblog.
Vederlicht en zachte woorden
BeantwoordenVerwijdereneen hele leuke!
BeantwoordenVerwijderendat archief van jou blijft mooie pareltjes leveren!
en ik ben nog wel een paar jaar zoet met dat archief ;-)
VerwijderenWat een mooi gedicht ‘ik vind het een sprookje ‘kinderlijk eenvoudig neergepend!
BeantwoordenVerwijderenBert telkens heb ik grote bewondering voor u. !
Herhaal het telkens weer blij u te kunnen lezen !
Dankje Bert 🍀🎶🎶👌🔝😘
Verre maanreizen zijn niet nodig :-).
BeantwoordenVerwijderenZo mooi, precies voor Harry geschreven, alsof je hem toen al verwachtte!
BeantwoordenVerwijderen