Ik streel het bed waar jij en ik begon

 .                                                                                                                      

Ik streel het bed waar jij en ik begon

het laken voelt verlaten maar je leeft

nog naakt naast mij, vertraagd, voorbijgestreefd

versteend in bloed achter de horizon  

het kussen leent zich als een blok beton

ik stoot mijn hoofd aan hoe jij niet meer geeft

om mij, aan hoe jouw herinnering kleeft

aan al wat achterblijft – jij overwon  

jouw twijfels, jouw angst, jouw kale eenzaam-

heid en je liet mij achter met de lijken

ik ruim ze langzaam op, hen nog ontwijken

kan ik niet – ik leg me wee naast hen, lijdzaam  

hoe ik me draai of keer, ze blijven kijken

ze fluisteren één voor één jouw naam. 

 

© bert deben

Antwerpen, o2 oktober 2ooo, voor Frank.

 

 

Werd gepubliceerd in literair-cultureel tijdschrift Schoon Schip Jg21, nr.2 - juni 2014