Mijn dag heb ik verdroomd; zoo doe ik met mijn leven.
De vogels zongen luid hun Julimorgen-zangen,
Mijn eigen hart zong mee, vol weemoed en verlangen.
Ik heb geluisterd — en mijn blad is wit gebleven.
Wel heb ik in mijn ziel de klanken opgevangen,
Nog zie ik op het, gras de zonnestralen zweven,
Nog hoor ik melodie, — maar ’k heb geen woord geschreven.
Ik laat, mijn droeve harp aan ’t wilgenloover hangen.
O vogels, zingt alleen! uw stem houdt mij gekluisterd.
Vervult met uw gekweel de frissche, groene twijgen.
Mijn oor is onvermoeid, doch laat mijn lippen zwijgen!
’k Wil spreken — door een traan voel ik mijn oog verduisterd.
En ware ’t nu niet wreed een lied van mij te vergen?
Laat mij in ’t fulpen (*) mos mijn aangezicht verbergen!
Hélène Swarth
(25 okt. 1859 - 20 juni 1941)
uit: Eenzame bloemen (1885)
(*) fulpen = als van fluweel
https://www.dbnl.org/Hélène.Swarth
.jpg)
portret Hélène Swarth door Rosa Spanjaard
.
Een gedicht om te blijven koesteren!
BeantwoordenVerwijderenHeb er van genoten ..
BeantwoordenVerwijderenZet me tot nadenken !
Fijne dag Bert dankjewel het te delen 👏🎵
Geniet van de maand Juli !
🎵🎵☘️☘️👍
Een ontroerend, heel mooi beschreven gedicht van een goede schrijfster! Ik meen dat ze bij een groepje 'De vier jonkvrouwen behoorde?
BeantwoordenVerwijderenOm te herlezen en in te verdwijnen ...
BeantwoordenVerwijderenSonnet
BeantwoordenVerwijderenWanneer een ziel met ingespannen krachten,
Gedreven door geheime sympathie,
Streeft naar een ziel, die haar bemint, en die
Reeds jaren lang op haar is blijven wachten;
Wanneer hun lot, beslist door hooger machten,
Hen samenbrengt en smelt in harmonie,
En ‘’k heb u lief’ weerklinkt als melodie,
Dan wordt het al éen lijden en éen smachten.
Vereenigd zijn! – De stof houdt hen gescheiden.
Vereenigd zijn! – Onmooglijk! Tusschen beiden
Verheft zich wreed een eeuwge hinderpaal.
O ’t ware zoet, daar men ’t geluk moet derven,
Jong, hand in hand en hart aan hart te sterven,
Getroffen door een zelfden bliksemstraal!
Hélène Swarth (1859-1941)
uit: Eenzame bloemen (1885)
(mijn favoriete gedicht van Hélène Swarth)