Mijn draakje wilde zwemmen gaan

      

 

Mijn draakje wilde zwemmen gaan

in Schotland voor een keer

een oude tante woonde daar

al jaren in een heel diep meer

het was een fiere taaie dame

die rechtop zwom, het hoofd omhoog

haar hoedje hield ze altijd droog

behalve dan met regen  

ze zag mijn draakje als een zegen

want anders was ze steeds alleen

zo zwom ze door de jaren heen

en niemand kwam ze tegen

nog nooit had zij een mens gezien

al had ze wel een keer gehoord

dat zulke wezens ongestoord

elkaar ooit hebben uitgemoord  

dus stond ze nu toch wel versteld

dat zulke schepsels toch bestonden

zoals mijn draakje had verteld

en dat zij nooit één had gevonden

‘misschien’ – zei zij – ‘zijn ze te klein

en moet ik eens een nieuwe bril

al ben ik niet echt helemaal zeker

of ik hen wel ontmoeten wil …’  

toen werd het tussen beiden stil

in tantes ogen stond een traan

ze wist dat draakje weer wou gaan

en dat zij weer alleen zou zijn

(alleen zijn doet vooral dan pijn

als iemand plots er niet meer is)

maar net zo goed kan een gemis

als aandenken ook warmte geven  

ach, ze was gewend alleen te leven

het hoofd plots opgeheven toen

gaf zij een knuffel en een zoen

een zelfgebakken cake voor bij de thee

en ook een zak met Schotse zalmen mee

daarna verdween ze in de mist

het leek of zij werd uitgewist ... 

 

© bert deben

Scotland (Highlands), 25 juli 2003, voor Dana.

 

voorafgaande draakjesgedichten:

Er zit een draakje op mijn rug

Lichtje in het duister

.