Ik heb een ziel die zich verveelt in mijen alsmaar hoopt om te ontsnappennaar buiten toe staat zij te grappenmaar diep van binnen wil ze vrijik ben voor haar alleen maar murenmet zicht op wat ze zo graag wilde hemel, zegt ze soms heel stildaar wil ze mij naartoe besturenmaar ik zit hier zozeer op aardezo zwaar van moed dat het haar spijtdat zij het leven ooit bekoordeze ziet in mij geen grote waardesoms kan ze mij een beetje kwijtin veertien regels met wat woorden.© bert debenAntwerpen, donderdag 7 januari 2010.
.
Of kan ze zichzelf effe kwijt.
BeantwoordenVerwijderenMag ik zeggen dat ik bekoorde en waarde te dicht op mekaar vind?
Haar tijd komt nog wel.
BeantwoordenVerwijderentig keren gelezen Bert
BeantwoordenVerwijderenik kom een beetje in de knoop hoe je de ziel en het ego husselt.....
voor mij is juist het ego dat zich verveelt
en hoopt aan zichzelf te ontsnappen
het ego staat te grappen
vanbinnen wil ze vrij
het ego is voor haar de muren
....ach wat....
kan't schelen
denkt de ziel :-)
maar mijn ego wilde het toch even kwijt :-)
hartelijk groetje
@ barbara : je mag dat zeggen ... ;-)
BeantwoordenVerwijderen@ svara : soms heb je ook van die rotzieltjes die het hier op aarde maar niks vinden en al te graag die jas van vlees en bloed zouden willen afgooien om terug geheel vrij te kunnen zweven tussen wolken en sterren (of waar dan ook dat het zoveel mooier mag wezen ...).
Voor zulke zielen is het leven hier op aarde een gevangenis en daar geen ego tegen op - in tegendeel, zoals je het zelf al stelt : het ego is voor haar de muren ...
@ Johan : in de sombere periodes knipt ze elke dag een cm van de rolmeter ...
.
ja
BeantwoordenVerwijderenFleur
je moest eens weten hoe wijs je gedicht is.... dat weet je nooit
BeantwoordenVerwijderenHier word ik stil van
BeantwoordenVerwijderenprachtig!
BeantwoordenVerwijderenmijn ziel herkent zichzelf hierin (geeft ze me te kennen ;-))
intens
BeantwoordenVerwijderenApplaus!
BeantwoordenVerwijderen