Midnight Express

.

Zo mooi was jij

zo zinloos mooi 

jezelf van mij ontzield.

         Ik kon jou geen beschutting geven

         bewaarde jou als een reliek

         maar loste niets van wat ik zag

         je koude lijf

         je botten door je bleke vel

         benauwdheid in je ogen.

Mijn vingertoppen op de jouwe

met tussen ons een muur van glas

en breekbaar toen ik schamper zei

dat dit zoals die scène was.

Voor altijd gruw ik van de dag

dat je zonder mij van steen moest zijn, 

met tal van muren om tegen op te lopen

en niemand die het bloeden dept.

         De tralies glansden flauw op jouw pupillen

         wazig koud op dovend zwart.

         We luisterden niet naar elkaar

         we hoorden slechts de holle woorden.

De echo dat je snel weer vrij zou zijn.

Je lispelde dat de muren ogen hadden

die verfoeiend naar je keken

dat er mannen teken deden naar elkaar

dat je niet je cel uit wou.

Een kerker in je eigen hoofd.

Ik sprak er haastig overheen

alsof er niets te vrezen viel dan vrees op zich

alsof het een vergissing was

die straks weer afgevlakt zou zijn.

Die je best als een ervaring zag.

Er kwam geen lach.

         Ook niet van mij.

         Ik hield me sterk

dat jij straks weer van mij zou zijn

         en immer blijven

         maar wist toen nog niet half hoezeer

die laatste blik dat steeds zou doen.

Hoe angstig iemand dood kan gaan.

        

Ik vlak het uit met mooie woorden

van harde schijf naar harde schijf

je dreigt en weet

dat ik ook daar verbonden blijf

geketend aan die laatste zin.

Als jij mij nodig had,

zou ik er staan …

© bert deben

Antwerpen, zondag 21 februari 2010, voor Frank B. 

.