Ochtend in mijn winter

 

De dag schuift zichzelf onder de deur
de kamer binnen en belooft weinig goeds
geen gouden gloed van licht over het grijs
al zou er een zilveren randje moeten zijn

er valt geen vrolijkheid te ontwaren
de geuren van vergankelijkheid, een
handvol vragen rond de dood, zoals
waarom niet vandaag, waarom niet nu 

twee dekens en een laken trekken traag
hun warmte van mij af, een eerste been
reeds half uit bed, een stem groet mij
terwijl die dat allicht terug verwacht

ik zeg bij voorkeur niets, ik grom terug
in mijn wereld is het nog altijd nacht.

© bert deben
Antwerpen, vrijdag 22 januari 2010